Terug naar Schoten

 Na een schooljaar vol avontuur, keer ik terug naar mijn thuis in Schoten. Dicht bij familie en vrienden, zalig. Maar ook ver weg van de weeskinderen, de prachtige natuur en de mooie tijd die ik bleefd heb.

Mijn laatste dagen heb ik nog druk doorgebracht met het afwerken van mijn 'to do' lijstje, waar ik wel ongeveer in geslaagd ben. Donderdag namiddag nog een laatste keer gaan genieten van het meer en 's avonds was er een prachtig feestje, voor mij! De kinderen hebben gezongen, we hebben samen gedanst en zijn dan verder gaan zingen en dansen rond het kampvuur! 

Erna was er pizza en wijn en meer muziek en gedans, dit keer zonder kinderen. :)

Wat de kleuterschool betreft, ben ik wel gerust dat onze juffen zich zullen redden. Ik heb binnenkort in België een gesprek met Rosanne van 'Leraars zonder grenzen' over het project. Ze is wel geïnteresseerd om terug mee aan boord te stappen en ook deze nieuwe leerkracht op te leiden. En het project te steunen. Daar ben ik heel erg content mee, dat was al langer mijn doel. Alleen moesten we eerst voor veiligheid zorgen dat het project nut zou hebben en een lange toekomst zou hebben. Ik denk dat we intussen wel zo ver zijn dat we die security kunnen geven, vermits het project in de toekomst gespnsord zal worden door Victor's Eco-Lodge, de autoriteiten erbij betrokken worden en we nieuwe gebouwen op het oog hebben. 

Ik zie mezelf ook wel aansluiten bij de groep van 'leraars zonder grenzen' en wie weet kom ik dan nog wel een keertje terug naar hier!? Via deze blog zal ik jullie verder op de hoogte houden van al de plannen die we maken!

Zoals je kan lezen, is dit niet het einde van mijn Rwandees avontuur. 

In December 2014 had ik er allemaal even genoeg van en spookte het soms zelfs door mijn hoofd om terug naar België te komen. Januari was de maand van het zoeken naar iets nieuws, ook noet simpel. Maar begin Februari ben ik dan verhuisd en hier bij L'Esperance heb ik echt mijn ding kunnen doen. Ik had mijn handen weer vol met 101 dingen en dat was precies waarom ik vrijwilligerswerk wilde doen! 

En nu zit ik in het vliegtuig richting Brussel, klaar om te gaan genieten van mijn familie en vrienden. Ik had me nooit kunnen inbeelden dat ik die allemaal zo erg zou missen, 8 maanden kan lang en kort zijn... Maar ik heb zeker geen spijt van de beslissingen die ik genomen heb het afgelopen jaar. Ook al was het niet altijd gemakkelijk, ik heb er heel erg veel uit geleerd en ik denk dat ik nu op een andere manier in het leven sta. Klink heek serieus, maar ik denk dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel. Het leven in een ander land met een andere cultuur voor zo'n lange tijd, maakt dat je dingen op een andere manier ziet.

Als ik deze ervaring vergelijk met de drie maanden in Uganda, moet ik eigenlijk zeggen dat je ze jiet kan vergelijken. Daar woonde ik samen met Ninia, waardoor ik veel minder in contact gekomen ben met de échte cultuur e.d. 3 maanden zijn ook hee kort, de eerste 2 maanden moet je wennen aan al het nieuwe en ben je helemaal verrast door allerlei dingen. En de 3de maand ben je al bezig met afshceid nemen... Ik ben nu verder gegaan dan die 3 maanden, waardoor je ook de minder goede kanten van een land leert kennen. Interessant!

Daarnet, op de luchthaven van Istanbul, kreeg ik mijn eerste cultuurshock. Zo veel blanken, zo veel eten, zo veel winkels, zo veel drinken, zo groot,... Gisteren avond in Kigali was dat anders, we moesten buiten wachten tot het tijd was om in te checken. Er is één coffie bar die we pas laat gevonden hebbenomwille  van werken aan de luchthaven... Gek om zo kort op elkaar in twee totaal verschillende werelden te zijn! Nog geen 24 uur geleden woonde ik nog in een dorpje waar de mensen geen electriciteit en stromend water hebben, geen drinkbaar water en alleen maar casava, zoete aardappelen en bonen eten, hun hele leven lang. Geen schoenen dragen, een huisje hebben met 2 kamers en op de grond slapen. 

En nu zit ik hier op het vliegtuig vers geperst fruitsap te drinken, krijg ik een fruitsla met kiwi, druiven, meloen, appelsien en pompelmoes en zit er ook een slatje bij met feta kaas, dat is allemaal minstens 8 maanden geleden sinds ik deze dingen gezien heb!!

Lang genoeg stilgezeten nu, tijd op te landen! Om te gaan genieten van de lente/zomer in België en om terug te gaan werken in ons Belgen landje. Ik kan terug beginnen bij 'De Tuimelaar' en ga ook proberen nog een opleiding aan de KDG - hogeschool te volgen, namelijk de banaba 'zorgverbreding en remediërend leren'. Ik heb er al ongelooflijk veel zin in :)

Bedankt aan alle trouwe lezers, bedankt voor jullie steun en 'luisterende oor'. Dit is altijd heel erg belangrijk geweest voor mij! 

Murakoze chane *

* Heel erg bedankt in Kinyarwanda

- 10 kinderen in L'Esperance

Het doet heel raar om dit moment hier nog mee te maken...

Maar ik zal even bij het begin beginnen :) 

Mijn voorlaarste weekend in Rwanda heb ik doorgebracht in Nyungwe forest, enkele uren reizen vanuit het weeshuis in zuidelijke richting. Een prachtig gebied (met de nodige regen), verschillende soorten apen en gigantische watervallen!

Na nog een weekje (hard) werken, voornamelijk in de kleuterklas, was het tijd om er nog een laatste keer opuit te trekken. Ditmaal naar Kigali, om er na wat soevenir-shoppen een dagje naar Akagera national park opuit te trekken. Ja, een heuse safari als bijna-afscheid van Rwanda! Leonie, een vriendin van me uit Muhanga, had laten weten dat ze nog een plekje vrij hadden in de auto en dt was precies goed voor mij. Ik heb wel enkele blauwe plekken van de hobbelige wegen en de vele bagage rondom mij (ik zat voornamelijk in de koffer), maar de hordes giraffen, troepen zebra's, bende's nijlpaarden, groepjes buffalos' en legers impala's maken dat allemaal goed!!

Vervolgend ben ik iets gaan eten met Louisa, het meisje bij wie ik een tijdje in Kigali gewoond heb, om daarna verder te reizen naar Muhanga. Een laatste bezoekje aan mijn eerste 'thuis' met gezellig etentje met al de vrienden van toen. Het lijkt al heel lang geleden dat ik daar woonde en werkte, want betekent dt het nog langer geleden is dat ik in België was!!

Toen ik gisteren avond terug aankwam in het weeshuis, bleek dat er 10 familieleden hun 'kinderen' ware komen halen. De organisatie 'peace plan' had zonder het weeshuis in te lichten, alle ouders uitgenodigd voor een vergadering en terzelfde tijd hebben ze dan ineens de kinderen met hen meegegeven. Prince was een beetje overstuur na dit hele gebeuren, zeker omdat Victor toevllig enkele dagen met vakantie was in Burundi... 

Daniel en Gasigwa, beide kleuters, zijn ook vertrokken. Ik had met deze twee jongens een hele speciale band, ze probeerden altijd in het Engels met me  te communiceren en waren echt twee schatjes. Jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, maar misschien had dit het ook wel moeilijk gemaakt!?

Bora kwam 's avonds even bij me langs om haar hart te luchten. Ze is altijd heel erg vrolijk en is één van die zotte trienen die in het Kinyarwanda tegen me blijft praten :) Maar gisteren was ze serieus en vertelde me dat ze bang is. Bang om naar haar familie gestuurd te worden waar altijd ruzie is tussen haar 2 nonkels. Bang omdat ze allemaal bang zijn en zij misschien haar middelbaar niet meer kan afwerken. Bang om haar thuis achter zich te laten, want uiteindelijk woont ze haar hele leven al in het weeshuis en is dit haar familie! Haar moeder stierf nadat ze vergiftigd was door de buurman en Bora werd na 7 maanden zwangerschap geboren. Haar zussen en broers wonen allemaal (op éên na) in Congo en ze heeft hen nog nooit gezien. Ik heb haar proberen geruststellen, als is dit niet makkelijk vermits ik snel vertek en ook niet weet wat er gaan gebeuren... 

Ik werk hier nu mijn laatste projectjes af en probeer er nog héél veel van te genieten! 

In de kleuterschool zijn de dames goed bezig! Met sponsorgeld van de gemeente Schoten heb ik matten gekocht zodat ze  spelletjes kunnen spelen op de grond. We hebben badjes gekocht voor het handen wassen en poppen om mee te spelen. De kinderen zijn er heel erg gelukkig mee en de leerkrachten niet minder! Ze zijn alletwee zo dankbaar en vragen iedere dag aan me om nog een nieuw liedje aan te leren, als afscheidscadeau. Schattig :) Mijn repertoire Engelse liedjes is stilletjes aan op zijn einde, maar ik vertaal dan wel eens een liedje vanuit het Nederlands.

We hebben een rolstoel voor Jean-Paul kunnen organiseren en hij is er ongelooflijk content mee, net als de mama's :)

Nu de allerlaatste dingen nog afwerken, zoals de klas met de houten sculpturen zodat de mensen deze kunnen kopen en dan inpakken... Het zal raar doen, maar het is tijd jullie allemaal weer te zien!