Niet altijd rozengeur en maneschijn

En dat betekent niet dat ik niet graag in Rwanda ben! Ik begin gewoon allerlei verbanden te zien en bij dingen betrokken te geraken die niet zo rooskleurig zijn als ze er tijdens mijn eerst maand hier uitzagen. Toen was ik heel erg vol van dit project... Nu nog steeds, maar het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. De hele geschiedenis zal ik jullie besparen, maar het komt erop neer dat verschillende mensen met verschillende ideeën moeten proberen tot één visie te komen. Uiteraard draait daarbij veel rond geld. 

Ook de visie over het center zelf is niet eenvormig en dat is ook voor bij dichtbij. De Vzw 'friends of Ahazaza' is gevestigd in België en één van de leden daarvan heb ik ontmoet voor mij vertrek, nl. Richard (Raina's zoon). Onze ontmoeting was maar van korte duur, maar wat wel duidelijk was voor mij, is dat hij een businessman is. Hij is al enkele malen in Rwanda geweest, maar steeds voor heel korte bezoeken. Gisteren kwam er een e-mail van deze vzw om nog eens even te duiden wat hun plan is voor het Ahazaza center en deze beschrijving liet weinig aan de verbeelding over. Ik ben blij dat ik de kans kreeg om dit te lezen, want het geeft een heel duidelijk beeld. Momenteel is de Ahazazacrew bezig met het organiseren van allerlei activiteiten die heel Muhanga betrekt bij het center. Film vertoningen voor groot en klein, fitness, muzieklessen, voetbal uitzendingen, vrijdag feestjes, concerten,... De mogelijkheid voor iedereen om ping pong te spelen, een bal te lenen, een partijtje 'vogelepik' te spelen, 'igisore' toernooien te organiseren (lokaal zeer ingewikkeld spel) of gewoon iets te drinken. Bijna voor iedere activiteit wordt er inkom gevraagd, maar altijd zeer democratisch. Je zou het een recreatiecentrulm kunnen noemen met het oog op meer culturele activiteiten in de toekomst. 

De visie van de vzw ziet er als volgt uit: het center is voor twee redenen gebouwd. 

1. Meer ruimte bieden aan de leerlingen en leerkrachten van de Ahazazaschool om activiteiten te organiseren: theater, muziek,... 

2. Een hal die verhuurd kan worden voor huwelijken, concerten en vergaderingen om geld in het laadje te brengen voor de verdere ontwikkeling van de school. 

Vrij verschillend als je het mij vraagt! Ik zou het bijzonder jammer vinden als het hele 'ontwikkelingsstuk' zou verdwijnen, omdat dit net het deel is dat mij enorm boeit en waar ik momenteel mee bezig ben naast mijn werk op school. Dit is ook de hoofdreden waarom ik naar Rwanda gekomen ben. Een business opzetten kan je evengoed in België, zelfs veel gemakkelijker en met veel meer winst, maar mensen die nog nooit een liveband gezien hebben de kans geven om naar een concert te komen, daarvoor moest ik verder gaan dan België. Of om terug bij de kinderen te komen: hen te zien genieten van een film ol groot scherm, hen te zien zweten ol tich'aar dat ping-pong toernooi te winnen, een 2 jarige voor het eerst met een bal te zien spelen of een stift te zien bestuderen, ... Dat is uniek!

Langs de andere kant begrijp ik ook wel dat er geen geld kan blijven komen om te proberen een cultuurcentrum te laten draaien. Maar misschien is er een middenweg?

Gisteren was dus een enrom boeiende, leerrijke en vermoeiende dag. Er is veel gepraat, er zijn veel frustraties geuit en er zijn toekomstplannen gemaakt, want vrijdag is er alweere en topconcert in het centrum.

Op school is het heel stil. Antoinette is sinds maandag met vakantie en de assistenten hebben zo ieder hun redenen om er af en toe tussenuit te knijpen... Ook bij mij begint de vermoeidheid door te wegen, maar daar geraken we wel door! Ik mis wel 'echte' collega's hier! Op school is het zowat ieder voor zich, moeilijk om een echt band op de bouwen met deze mensen. Ik moet regelmatig wel eens op mijn strepen staan, of ik ben de enige die met de kinderen bezig is terwijl Mama Jebo en Emmanuel gezellig samen een spelletje spelen. Dan is er ook nog het taal probleem dat zeker een vast een rol speelt. En dan natuurlijk culturele verschillen. Er wordt dagelijks gevraagd hoe het met me gaat, maar dat is eerder een gewoonte. En er is zeker ook wel interesse in België, het weer, mijn familie,... Maar toch is dat niet hetzelfde als in een Belgisch teal werken... Waar je met al je kleine en grote (school)problemen bij je collega's terecht kan. Waar je ook buiten school eens iets samen doet, samen bespreekt hoe je bepaalde projecten gaat uitwerken, overlegt hoe dingen worden aangepakt,... Gewoonweg iedere dag een team bent!

De buurtkinderen kennen me intussen bij naam en weten me te vinden als ze zin hebben in een activiteit. Ik laat hen meestal beslissen wat we doen, dat werkt het beste! Soms probeer ik ook eens iets nieuws en dan wisselt het nogal eens of het lukt of niet. Zo heb ik bv. met een groep kinderen pictionnary gespeeld. Sommigen konden de kaartjes zelf lezen, voor anderen las ik de woorden voor en voor nog anderen moest ik ze uitbeelden of vertalen in het Kinyarwanda (voor zover mijn kennis van deze taal rijkt!)

En tijdens het weekend verken ik Rwanda van noord tot zuid! Misschien schrijf ik dit in bijna ieder bericht, maar toch... Een prachtland! Ik heb al heel wat uren in de bus doorgebracht, maar heb me er nog nooit verveeld. De zknsondergang tussen de bergen, de mensen die over straat lopen met de meest onmogelijke voorwerpen op hun hoofd, fietsen vol vol vol bagage, kinderen die met de fiets-buitenband en een stok kilometers afleggen en het uitzicht op de dorpjes in de bergen.

Het voorbije weekend ben ik in Kigali geweest, het weekend daarvoor trok ik samen met Sun en Jeannette naar Gisenye/Butare. De dubbele benamingen van de steden hebben hier al voor grappige situaties gezorgd, dus schrijf ik ze maar even alle twee! Ik ben er ol 100 meter van Congo geweest, heb er in het Kivu meer gezwommen, lekker gegeten bij een Belg (jammer dat hij geen nederlands sprak!) en een mooie wandeling gemaakt in de omgeving. 

En de overige tijd, die gebruik ik voor mijn éénpersoons huishouden! Niet al te veel werk, maar wel tijdrovend... Geen machines voor de was en de afwas, geen fiets/auto om boodschappen te gaan doen, geen koelkast om de wandelingen naar de winkel te beperken, ... Maar wel de mogelijkheid om alles te doen en te laten wat ik wil en daar heb ik tot hiertoe geen problemen mee. Er zijn genoeg mensen om mijn tijd mee te delen, maar niemand die mij langer kent dan 2 maanden en die ik langer ken dan 2 maanden. Gewoon 's avonds in de keuken met de mama wat staan praten over de kindjes van mijn klas of met de papa over de vreemde vogels die ik hier weeral gespot heb. Met Michiel naar de koers in Muhanga gaan kijken, met Lotte vanuit dezelfde zetel 'Slumdog millionaire' kijken (ipv nu met een afstand van enkele duizende kilometers tussen ons) en bij Klara en Niels in Duffel gaan burten.

Met de vrienden iets gaan drinken en gewoon wat tetteren! Of met de vriendinnen gaan shoppen en (bijna) niets kopen, maar je gewoon samen amuseren en herinneringen aan vanalles en nog wat ophalen. 

Die nieuwe (niet-Rwandese) culturen zijn allemaal heel leerrijk, dat wel! Ik heb al allerlei gewoontes van Korea leren kennen, kennis gemaakt met het Zwitserse overheidssysteem, de eetgewoontes van de US van dichtbij kunnen aanhoren, gediscussieërd over afstanden met een Canadese, België vergeleken met Duitsland,... Maar ik kan altijd terug naar mijn eigen plekje gaan om te doen waar ik zin in heb en dat is wel fijn :)