Noheli Mwiza - happy christmas

Mooie dagen rond kerst met toch ook wel een groot gemis, mijn eigen familie en vrienden...

Zaterdag ben ik in Kigali enkele cadeautjes gaan zoeken die ik na de nodige controle (lees pakketjes openmaken bij de post en opschrijven wat ik er allemaal in gestopt heb!) vervolgens opgestuurd. Benieuwd hoe lang het zal duren! 

De 24ste ben ik samen met zo'n 30 Rwandese jongeren en véél spullen de bus opgestapt naar Kabgayi, een 'deelgemeente' van Muhanga. Aangekomen bij het ziekenhuis werden kilo's kleding, eten en drinken, speelgoed en snoepjes naar binnen gedragen. Één na één werden de weeskindjes/zieke kinderen naar de ontmoetingsplek gebracht. Ik kreeg gelijk een krop in mijn keel... Kinderen met opgezwollen gezichtjes, armpjes zo dun als een stokje, infusen in hun hier en daar, krukken, rolstoelen, ingepakt bovenlijf (brandwonden?), beademingsmaskers,... Een deel van de kinderen verblijft permanent in Kabgayi, dit zijn de weeskinderen. Andere kinderen verblijven er op de kinder afdeling van het ziekenhuis. Vele ouders wonen ver weg en kunnen (door financiële omstandigheden) hun kinderen maar af en toe bezoeken. 

De bende met wie ik meegereisd was, organiseert ieder jaar op rond kerst een inzamelactie voor deze kinderen. Music-for-life- in rwanda :) De bedoeling is om hen een onvergetelijke namiddag te bezorgen waarin eten en plezier maken centraal staan. Al snel werden gitaren, ballonnen en knuffels bovengehaald, om een lach op deze kinderen hun gezichtjes te toveren. Niet overal lukte dat, sommigen onder hen zitten echt heel diep heb ik de indruk. 

Na een gebedsmoment (de hele buurt hier is karholiek, zowel het ziekenhuis, de school als de kathedraal) was het tijd voor frisdrank, bananen, koekjes, lokale gebakjes, snoep,... Mooi om te zien hoe iedereen deelt met elkaar! De jongeren met deze kinderen, ook al weet ik zeker dat er onder hen ook zijn die ergens heel simpel leven en niet veel eigen spullen hebben. Maar ook de kinderen onder elkaar. Koekjes worden aan elkaar gegeven, bananen in 2 gebroken en frisdrankjes samen gedronken. 

Intussen ontferm ik me over Patrice. Een 10 maanden oude baby met HIV (zijn mama is kort na de geboorte aan deze ziekte overleden, hij woont permanent in Kabgayi). Ik geloof nog steeds niet dat hij 10 maanden oud is, zo klein en fijn is hij. Zijn handjes zagen eruit als die van een pasgeboren baby en hij woog niet meer dan 6 kilo. Hij had één tandje en ongelooflijk grote ogen. Dat gezichtje zal me nog lang bijblijven... 

Voor vele kinderen is dit een heel vermoeiende gebeurtenis geweest, ze worden terug naar het ziekenhuis gebracht. Wij gaan nog even langs bij de vrouwen afdeling van het ziekenhuis om ook deze mensen een fijne kerst te wensen en wat snoep en koekjes achter te laten. 2 grote slaapzalen zijn er, met allerlei soorten vrouwen. Sommigen hebben familien op bezoek, andere slapen en nog anderen gaan door een heel diep dal. Één vrouw zit met tranen in de ogen te vechten tegen de pijn, haar man probeert  haar in de maten van het mogelijke te steunen. 

Geniet maar even mee...

Ik heb hier nog de hele dag over lopen nadenken. Hier wonen kinderen die écht niets hebben en hele dagen zitten te wachten tot ze genezen... Ze vertelden me dat er een jongetje was die ze ook vorig jaar gezien hadden, hij zag er de hele dag zo kngelukkig uit, triestig voor zo'n jong kind! Misschien kan ik hier wat vaker langs gaan? Hen wat opfleuren met een gekke handpop, lolly's rondbrengen of kleurpotloden en papier meenemen. Ik zal het hier snel eens met Placide over hebben, hij werkt in het Ahazaza center had me uitgenodigd om mee te gaan.

'S avonds heb ik een Koreaans kerstdiner met Sun in haar nieuwe appartement, vervolgens trek ik met pannenkoeken en fruit naar het center om het werkvolk daar ook nog een beetje feest te bezorgen. De opnrengst  voor de kerstparty is mager, maar wij amuseren ons, klinken op de kerstdagen en placeren een dansje :)

Er wordt me vanuit België wel eens gevraagd hoe hier traditioneel kerstmis gevierd wordt. Stilletjes aan kan ik een antwoord op deze vraag formuleren. 24 december is de dag van reizen... Ik heb hier hele volksverhuizingen zien doorgaan, troepen mensen die staan te drummen voor een plekje op de bus, massas mensen die kilometers wandelen om bij hun familie te geraken, bendes kinderen die juichen wanneer de bus er aan komt en ellebogenwerk om aan een ticketje te geraken. 

Wat de meeste mensen gisteren avond gedaan hebben, weet ik niet zeker. Ik veronderstel lekker gegeten en gezellig samen tijd doorgebracht. Ik heb heel wat mensen met kippen zien rondlopen, een delicatesse in Rwanda, uitzonderlijk voor speciale gelegenheden wegens zeer duur... 

Een pakjesfestijn zal er voor de meesten niet geweest zijn, alleen in rijkere milieus worden er presentjes voorzien. Dat zie je heel goed in Kigali, waar mannen in maatpak cadeautjes verzamelen en vrouwen op hoge hakken met een dure handtas staan te kiezen in de winkeltjes. Dit is maar een kleine mindrheid van de Rwandese bevolking uiteraard.

Op kerstdag wordt er veel tijd in de kerk doorgebracht. Vele mensen zijn hier nog erg gelovig... De meerderheid is christen, maar je ziet hier ook wel moslims. Er is in Muhanga ook een Moskee gebouwd. Er zijn enorm veel vertakkingen bij de christenen, dat zie je aan al de verschillende plakaten die aan de kerkgebouwen bevestigd zijn. Jehova, protestants, anglicaans,... (Ik kan me al die namen niet meer onmiddellijk herinneren, maar er zijn er meer!)