Ik heb al zo'n 5 verschillende bedden uitgetest, een 50 tal websites bestudeerd, 20 e-mails verstuurd en 4 organisaties bezocht. En er begint stilletjes aan schot in de zaak te komen.
Maandag had ik een afspraak bij 'Strive foundation', een Rwandese NGO gesteund door een Nederlandse organisatie. Ik sprak er met de 'President' zoals hij door zijn werknemers genoemd wordt en later ook met de coördinator van het educatieve programma.
Eind vorige week heb ik ook een e-mail gekregen van 'CARE international', een organisatie die wereldwijd strijd tegen armoede. Één van hun programmas binnen de educatie is het 'early childhood devlopment' program, waarbij zowel aandacht wordt besteed aan het bouwen van kleuterscholen, opleiden van leerkrachten en organiseren van een dagelijkse schoolwerking, als aan het voorzien van opvang voor jongere kinderen. Er bestaat hier niet zoiets als bevallingsverlof, borstvoedingsverlof, ouderschapsverlof, parttime werken,... Als je een gezin hebt, moet je daarvoor werken. En vermits iedereen, maar dan ook echt iedereen hier kinderen heeft, is er wel een soort opvanggebrek. De eerste jaren hun leven brengen de kinderen door op de rug van hun mama. Regen of zon, ze zijn gewikkeld in een doek en hebben niet veel ruimte om te bewegen. Verkoopt je mama fruit op de markt, dan is dit je thuisbasis. Werkt je mama op het veld, dan breng je daar vele vele uren door. Verkoopt je mama cake in Nyabugogo (bus station), dan breng je vele uren in de zon door... Care probeert om samen met de lokale bevolking oplossingen te zoeken voor deze problemen. Zo zag ik in een filmpje dat ze samen met 2 vrouwen uit het dorp een opvangplek inrichten, waar al de kinderen tussen 1,5 en 3 jaar naartoe gebracht kunnen worden. De mama's kunnen zo efficiënter werken op het veld en de kinderen hebben de kans om te bewegen, liedjes te zingen, enkele hygiënische basisregels te leren én ze krijgen een beker 'porridge' (pap).
Tijdens mijn gesprek bij de 'strive foundation', bleek dar CARE een partner is van de 'Strive foundation'. Dit leek me dus eenideaal begin! Dinsdag ben ik terug gegaan en heb ik met de coördinator overlegd wat ik zou kunnen doen. Hij stelde voor op samen naar 'care' te gaan en te bekijken of ik ook voor hen iets kon betekenen. Tot hiertoe zijn we daar nog niet geraakt, hij had plots andere deadlines...
Ik heb al 2 dagen op kantoor doorgebracht (als je me een beetje kent, weet je dat ze me daar geenhele week moeten 'stockeren') om allerlei rapporten, verslagen en informatiebundels te lezen. Boeiend, maar niet simpel! Voor ik naar Uganda vertrok, had ik erg veel schrik van de taal. Hier in Rwanda heb ik daar veel minder problemen mee gehad. 'Proberen gaat mee' en ik vind altijd wel een manier om uit te leggen wat ik bedoel. Mensen hebben zelfs al niet meer door dat mijn engels niet zó goed is :) De laatste dagen heb ik wel zelf terug ondervonden dat er nog wat beperkingen zijn... Documenten die geschreven zijn door het ministerie van onderwijs bevatten nogal wat onbekende woorden. 'Vertalen.nu' was dus mijn trouwste metgezel de voorbije 2 dagen!
Ik hoop écht dat ik snel naar het échte werk kan. Naar 'the field' zoals dat hier genoemd wordt... Er zijn enkele ECD 'Early Childhood Devlopment' centers in Kimongi, niet zo ver van Kigali in de richting van Muhanga. Weer een nieuwe dag vandaag, met hopelijk weer wat nieuws en veranderingen!
Met momenten vraag ik me wel af wat ik hier eigenlijk aan het doen ben. Het is echt niet gemakkelijk om bij een organisatie te beginnen en een échte job te krijgen. Het lijkt wel alsof het een algemene regel is dat je Umuzungu's /vrijwilligers geen taken mag opleggen, zelfs niet als ze daar specifiek naar vragen. Het is veel gebruikelijker dat je vanuit België een organisatie zoekt, solliciteert, een vliegticket krijgt, alles voor je geregeld wordt, je een curus in België volgt en ze je in Rwanda vertellen wat je precies moet doen. Daarom had ik echt gehoopt om bij VSO (Voluntiering Service Overseas) een taak te krijgen. Deze organisatie is zeer groot, goed georganiseerd en daar is écht werk te doen. Ze irganiseren leerkrachtentrainingen, begeleiden leerkrachten persoonlijk verder na de training, trainen 'head teachers' en helpen bij de veranderingen die scholen doorvoeren om de educatie te verbeteren. Maar hier geraakte ik niet binnen... Je moet een officiële aanvraag doen en de hele selectieprocedure doorlopen en daar heb ik nu de tijd niet voor.
Maar moeilijk gaat ook. Het zal alleen een beetje meer moeite kosten, véél meer tijd nemen en ook een ander prijskaartje hebben. Het ziet ernaar uit dat ik zelf een woonst moet zoeken, dus dat is al snel een duur grapje (hoewel de prijzen niet met die van België te vergelijken zijn!) Voorlopig woon ik bij een vriendin in Kigali, maar dat is echt wel te klein om nog 5 maanden samen te wonen. Het is een heel basic appartement. Je moet een blokje rond lopen voor het toilet en in de douche is meestal geen stromend water. De keuken bestaat uit een gasvuur en een blauwe ton met water om de afwas te doen. (Heavy om deze terug te vullen, gelukkig komt er 1 keer per week iemand die deze taakjes op zich neemt!) Je zou het camping-stijl kunnen noemen! Er is wel een super schattige hond :) :) :)
Vanmiddag ga ik lunchen met een Belgisch meisje die ik via via (eigenlijk via mail) heb leren kennen. Wie weet komen daar weer nieuwe plannen/ideeën/mogelijkheden uit voort!
Tijdens mijn vrije tijd probeer ik wat vanalles te doen om mijn gedachten te verzetten. Het voorbije weekend ben ik gaan zwemmen, zalig! Gisteren zijn Louisa en ik naar een salsa avond gegaan. Niet dat ik er veel van bakte, maar misschien kan dat wel komen als we wekelijks terug gaan :) Dinsdag avond ben ik meestal in Muhanga voor de Umuzungu-dinner-party en woensdag ochtend terug vrieg de bus op!
En dan is er nog het eindeloze visum verhaal...
'Er was eens een meisje die naar Rwanda ging. Ze kreeg een 'entrance visa' en mocht gedurende 30 dagen in het land verblijven. Ondertussen moest ze haar ouders optrommelen om in België speciale papieren te verzamelen, die ze dan naar haar moesten opsturen. Intussen was het meisje ook bezig met het verzamelen van nog meer speciale papieren, 8 documenten om precies te zijn. Eens ze die allemaal had, kon ze naar de hoofdstad reizen om een visum aan te vragen. Na het betalen van een fixe boeten (wegens te laat) kon het wachten pas echt beginnen. 21 dagen, dat is de regel voor Belgen! Waarom? Omdat Rwandezen in België ook 21 dagen moeten wachten... Na 21 dagen was har situatie nogal sterk veranderd, dus werd het echt wel tijd ol dat visum te gaan halen. Ze woonde intussen in de hoofdstad en ging op de 21ste terug naar het ministerie. Op deze zonnige vrijdag vertelden ze haar dat ze maandag een bericht zou ontvangen en vervolgend haar paspoort mét visum mocht komen halen. Ook op dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag ontving ze geen bericht. De volgende dinsdag om 4 uur ging ze terug naar het ministerie en jawel, ze vertelden haar dat het bijna klaar was! Enkele minuten wachten, werden een half uur wachten en vervolgens een uur. Om 5 uur moesten ze haar echter meedelen dat het toch niet afgewerkt kon worden. Ze was een beetje gefrustreerd, maar bleef beleefd en vertelde hen dat ze de volgende dag terug zou komen. Maar de volgende dag was het nog steeds niet afgewerkt. Ze vertelden haar dat ze moest wachten tot ze opgebeld werd... En het stukje 'eindelijk was het daar en ze leefde nog lang en gelukkig' zal voor een volgende keer zijn...
Ook hier was het vorige week volle maan, super super mooi!!!
Alle, Stien, kop op en blijven volhouden,he! Hopelijk is je visum in orde nog VOOR je terugkeert naar België...;) Maar ook genieten van de mooie dingen ginder,he! groetjesxx
BeantwoordenVerwijderen