Ubumwa Community Center ~ L'esperance orphanage

Eerlijk? Ja ik heb mijn angst om Muhanga, Kigali én al de mensen die ik al kende achter te laten, moeten overwinnen. Maar eens duidelijk werd dat er ook bij 'Strive Foundation' niet echt veel doen viel, heb ik het er toch maar op gewaagd. Van Manuella (Oostenrijkse die ik heb leren kennen in een gueshouse) had ik contctgegevens van Frederik gekregen. Hij en zijn vriend Zachary hebben samen 'Ubumwa Community Center' (UCC) opgericht, een center voor kinderen met een beperking. Frederik heeft zelf moeten leren leven met een beperking. Hij verloor in de nasleep van de genocide zijn beide handen tijdens een gruwelijke busreis. Maar zonder twijfel is hij een voorbeeld voor vele mensen die moeten leven met één of andere beperking. Hij heeft een enrome levenlust en vecht tot hij zijn doelen bereikt. Zo heeft hij bv. leren fietsen, kan hij prima met een computer overweg, zorgt hij voor zichzelf, kan hij een gsm gebruiken en ga zo maar verder. Je zou al héél snel vergeten dat deze zaken voor hem niet zo vanzelfsprekend zijn! Hij heeft me een rondleiding geven door het center, hier een opsomming van de activiteiten die georganiseerd worden:

- Naaiklas

- Kunst met bananenbladeren

- Juwelen van papieren parels

- Braïlle klas voor blinden en slechtzienden

- Sport voor iedereen (blinden, kinderen en jongeren met fysieke beperkingen, doven,...)

- Klas voor kinderen met zware mentale en fysieke beperkingen

- Kleuterschool (inclusie onderwijs voor +/- 120 kinderen met of zonder beperkingen)

Het was prachtig om te zien hoe iedereen hier zichzelf kan zijn! Dit lijkt me een uniek project voor Rwanda (ik durf niet voor Afrika spreken wegens te weinig ervaring, maar zelfs voor België zou dit een voorbeeld kunnen zijn op vlak van inclusie-onderwijs!).

Ik logeerde bij Manuella in 'Noël Orphanage', zo'n 12 km van Rubavu verwijderd. Dit weeshuis is het eerste én grootste weeshuis van Rwanda. Met momenten hadden ze wel 700 kinderen onder hun hoede. Nu is dit aantal recent teruggedrongen tot 200 kinderen, omwille van de nieuwe wet omtrend weeshuizen. President Kagame heeft namelijk beslist dat àl de weeshuizen in Rwanda ten laatste op 31 deceber 2014 hun deuren moeten sluiten. Rwanda is niet het eerste Afrikaanse land met zo'n wet, maar toch lijkt het me een onmogelijke opdracht. Vele kinderen komen in een weeshuis terecht nadat hun moeder overleden is. De vaders zijn vaak niet in staat om voor hun kind(eren) te zorgen, zeken niet wanneer deze nog erg klein zijn. Na een uispraak van 'Unicef' over het feit dat ieder kind recht heeft om op te groeien in een familie, zijn verschillende landen gestart met het leegmaken van hun weeshuizen. Ik begrijp heel goed dat er eerst gezocht moet worden naar opvanmogelijkheden binnen de familie, maar dat blijkt in vele situaties niet mogelijk te zijn. Gelukkig is er dan nog de mogelijkheid voor kinderen om in een weeshuis op te groeien, waar in de meeste gevallen toch enige controle is over educatie en voeding. Bij 'Noël' zijn er vooral nog heel veel jonge kinderen die geen plek gevonden hebben bij familie of opvanggezinnen. Op een namiddag heb ik er tijd doorgebracht met 50 kinderen onder de drie jaar! Foto's nemen, baby's bezig houden, kinderen op en af de wip helpen,... Ik heb er geen idee van hoe de verzorgers deze kinderen eten geven, in bad zetten en in bed krijgen, maar het staat wel vast dat ze héél hard moeten werken! 

Ik heb ook contact gehad met enkele van de oudere weeskinderen. Vele onder hen zijn net klaar met hun middelbaar onderwijs, wachten op de resultaten van de nationale examens en hope op een plek in een universiteit. Dit betekent dat ze momenteel niets te doen hebben en dat mag je dan ook heel letterlijk nemen. Ze hangen de hele dag rond... Bosco is daar een uitzondering op, hij is vlijtig op zoek naar een stageplaats om al wat ervaring op te doen. Toevallig heb ik veel contact met mensen die in de landbouwsector werken (voornamelijk andere mzungu's) dus ideaal om hem een beetje te helpen. Geen idee of de contacte, die ik gelegd heb iets opgeleverd hebben, maar we konden maar proberen!

Na enkele gezellige dagen samen, was het tijd voor mij om verder te reizen. Om 5.15 uur zat ik in de auto op weg naar het centrum van Kibuye. Daar de bus op (jawel, een kleine matatu voord e verandering) en om 6 uur ware we vertrokken. Om 6.05 uur stonden we al terug stil, rare geluiden waren de oorzaak. Een uurtje (en een paar mooie foto's) later was het probleem van de baan en konden we onze reis naar Kibuye verder zetten. Het was een prachtige reis, maar on-ge-loof-lijk vermoeiend! Er zijn 15 plaatsen in zo'n busje, maar het merendeel van de tijd zaten we met 22 personen + enkele baby's in de bus. We reden de hele tijd over een onverharde weg, slapen zat er dus niet meer in. 7 uur en een blauwe schouder later, kwamen we eindelijk aan in Kibuye. 

Victor (directeur van het weeshuis) had een boda (moto taxi) voor me geregeld. Deze zou wachten aan de busstop. Niets te zien... Ik maar rondvragen naar 'Emmanuel' maar niemand die wist over wie ik het had. Hij had me aangeraden om niet zomaar een moto ol te stappen, vermits het 1.5 uur rijden is en vele onder hen rijden (crossen!) levensgevaarlijk. Na véél over-en-weer gebeld, bleek dat ik niet in Kibuye was! De bus die ik genomen had, stopt het dorp voor Kibuye, maar niemand had me dit verteld. Een brommerke op naar Kibuye en dan hobbelen maar! Ik was stikkapot bij aankomst, maar wat ik toen te zien kreeg was ongelooflijk! (Foto's volgen!)

Na veel wikken en wegen tussen deze 2 projecten, heb ik beslist om bij L'esperance te blijven. Ik zal er in de voormiddag in kleuterklas werken, voornamelijk met de nieuwe kleutermeester. En tijdens de namiddag en avond mee helpen op kantoor, activiteiten organiseren met en voor de weeskinderen, me bezig houden met Jean-Paul (3 jarige jongen met fysieke en mentale handicap), helpen om een bibliotheek en spelletjesruimte op te starten, mee proberen concertplaatsen te regelen voor het koor, ...  

Momenteel ben ik in Muhanga om mijn bagage op te pikken en nog even met de vriendinnen hier wat tijd door te brengen. Gisteren ben ik mijn bagage in Kigali al gaan ophalen, dus alles komt terug samen! Ik heb ook (eindelijk!!!) mijn visum kunnen ophalen. Ben er niet bepaald tevreden mee, vermits ze beslist hebben me maar een visum te geven tot 15 maart 2014... Betekent dat ik een nieuwe aanvraag moet indienen (met een nieuw contract en uitnodiging van mijn nieuwe organisatie) voor de resterende 3 maanden. Maar daar ga ik me nu eventjes niet druk in maken. 

L'esperance, ik ben er helemaal klaar voor!!!!!!!!!!!!!!!!