Er is maar één iemand die me meer bijnamen gegeven heeft dan de Rwandezen (tot hiertoe). En jawel Michiel, dat ben jij! Maar met nog 4 maanden in het vooruitzicht, zou het dat wel eens kunnen veranderen. Begin dus maar al na te denken over een nieuwe bijnaam!
Ik ontmoet hier (bijna) dagelijks nieuwe mensen vanuit alle werelddelen. Ik zou denken dat ik een gemakkelijke naam heb, maar toch zijn er heel wat problemen. 'Stien' is voor vele mensen te kort, dus wordt er wel eens Christine van gemaakt. Maar wat ook gebeurd, is dat mensen me niet verstaan. En dan zeg ik 'My name is Stien, like Christine, but than just Stien'. En dan krijg je het volgende 'oh, Justine, nice to meet you!' 'No no, just only Stien!' (Just-stien ~ Juststien ~ Justine).
Muzungu blijft ook nog een veel gebruikte bijnaam.
En dan heb je nog Kathie. Het heeft even geduurd voor ik door had dat er tegen mij gesproken werd wanneer ze me Kathie noemden. Blijkbaar was er vorig jaar een vrijwilligster die Kathie heet en sommige kinderen vinden dat ik op haar lijk... Victor toonde een foto, maar ik zie niet onmiddellijk de gelijkenissen.
Intussen hebben we een plan om met de 'kindergarten' aan de slag te gaan. Morgen namiddag gaan we in de buurt een soort enquête doen om uit te zoeken of we onze 'schoolfees' moeten verlagen en of we al dan niet een uniform zullen behouden. Ik heb via mail contact gehad met 2 vrijwilligster van LZG Halle die hier een hele hoop werk verzet hebben. Fijn om in deze lijn verder te kunnen werken :) Ze hebben toen ook een blog geschreven, die ben ik van A tot Z aan het lezen, super tof!
Vorige week ben ik samen met Victor met de boot naar een andere kleuterschool gereisd. Als ik al in 'the middle of nowhere' woon, dan woont Tricia in 'the end of nowhere' of zoiets! Ze komt uit Engeland en heeft samen met een Rwandees deze kleuterschool opgericht. Zij brengt veel tijd door in de klas, samen met de leerkracht en de 25 kleuters. Ze hebben 2 groepen, eentje in de voormiddag en eentje in de namiddag die elkaar afwisselen. Heel leerrijk voor mij om haar samen met de leerkracht bezig te zien! Heel gemoedelijk, een voorbeeld voor mij hoe ik de dingen die ik in de hogeschool geleerd heb kan delen met de leerkrachten hier! 'Al doende leer je' is hier de perfecte uitspraak!
Ze werken ook bijna uitsluitend met lokale materialen en dat is dan weer een goed voorbeeld voor de leerkrachten hier. Vanaf de eerste dag dat ik hier aankwam, vroegen ze me om meer speelgoed. Ze hebben hier al on-ge-loof-lijk veel materiaal, ik zou bijna durven zeggen de inhoud van een volwaardige Belgische kleuterklas!
Ik hoop één van de komende weken er nog eens op bezoek te gaan met één van de leerkrachten. We plannen ook andere kleuterscholen te bezoeken om te bekijken hoe we een deeltje kunnen worden van deze 'communitpy' i.p.v. een concurrent in het kleuteronderwijs.
Vandaag was er 'hoog' bezoek i.v.m. de wet over de sluiting van weeshuizen. Het ziet ernaar uit dat ook L'esperance zijn deuren zal moeten sluiten... Maar er is nu wel (eindelijk) een organisatie die zich bezig houdt met het opvolgen van de terugplaatsing van kinderen bij familie. Zij zijn ook verantwoordelijk voor financiële steun e.d. Ik heb hier enkele 'assesments' gelezen die gedaan zijn bij 3 kinderen na hun terugplaatsing bij familie. 2 van de 3 kinderen leefde in extreme armoede. Maximum 1 maaltijd per dag, geen bed, geen schoenen (kinderen die op school komen zonder schoenen, worden terug naar huis gestuurd),... Eéntje is zelfs terug naar het weeshuis gebracht. Hopelijk komt er nu verbetering :)
Er zijn hier in het weeshuis 2 'speciallekes' die me ook wel bezig houden.
Jean-Paul, waarover ik in mijn vorige blogbericht schreef, geniet van de dingen die we samen doen. Ik kan het de verzorgsters niet kwalijk nemen dat ze geen tijd hebben om activiteiten met de kinderen te doen, maar het blijft wel zielig dat hij 90% van de dag alleen doorbrengt. Hij kan zich niet zelf verplaatsen en wordt ook weinig bij de andere kinderen gezet (hygiëne speelt hier een belangrijke rol in denk ik...) Ik probeer uit te vissen wat hij leuk vind, wat hij kan en wat hij evtw. zou kunnen doen op momenten dat er niemand is om met hem bezig te zijn. Ik gaf hem bv vandaag een krijtbord en een krijtje en hij was er 2 uur zoet mee! Al een hele onderneming om het krijtje terug te pakken te krijgen wanneer het aan zijn rechterkant valt! (Hij gebruikt alleen maar zijn linker hand en kan ook alleen maar linksom draaien...) Maar hij weet goed wat hij wil en bereikt uiteindelijk zijn doelen wel :) En anders makt hij veel lawaai tot er iemand hem komt helpen!
Erina is nummertje 2 die mijn aandacht wel kan gebruiken. Enkele maanden geleden, kreeg ze plots last van haar benen. Intussen is het zo ver geëvolueerd dat ze heel moeizaam stapt en niet meer naar school kan gaan. De kinderen wandelen hier 30 minuten naar school, dat kan ze echt niet meer! Ze is 16 jaar, dus niet zo simpel om aan de andere kinderen te vragen haar naar school te brengen. Ze is al verschillende keren naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek, maar ze vinden niet wat er precies aan de hand is. Hopelijk kan ze binnenkort naar een ziekenhuis in Kigali voor een MRI scan! Ze is erg geïnteresseerd in talen en Janelle (harpiste uit Canada die hier een week op vakantie was) gaf haar enkele Franse lessen. Na mijn Ugandese en Rwandese avonturen, is mijn Engels intussen enkele nivueau's naar boven gegaan (jaja, ik krijg er zelfs complimenten over! Ik spreek Engels zonder accent wordt gezegd... Mensen verwachten duidelijk ook niet dat iemand uit België engels spreekt, dat speelt dus ook in mijn voordeel!) Maar om terug te komen bij Frans... Ik spreek nu regelmatig af met Erina en dan oefenen we samen enkele uurtjes Frans. Ik moet zeggen, door er zowat mee bezig te zijn, komt de basis wel terug.
Het wordt wel hoog tijd dat er wat actie ondernomen wordt voor Erina. Ik heb de indruk dat de andere meiden van haar huis niet echt bezig zijn met haar. Ze zijn eerder jaloers wanneerJanelle of ik tijd met haar spenderen... Moeilijk! Ik heb Erina al verschillende keren zien huilen, vrees een beetje dat ze in een soort depressie aan het zakken is. Ik probeer haar nu wat op te krikken en wat bezigheden te geven, al is dat moeilijk vermits ze niet erg mobiel is!
De tijd vliegt voorbij nu! Groepen 'toeristen' wisselen elkaar vlotjes af. Momenteel geniet ik even van de rust in het 'guesthouse'. Voor 1 dag dan toch, morgen arriveren de volgende bezoekers weer! Tenten opzetten (en afbreken), slaapzakken oprollen, dekens luchten, piketten zoeken, matrassen versleuren, eten klaarzetten, tafels afruimen, drankjes voorzien, 'toiletservice' (ja, ook een eco-toilet heeft dit nodig) en véél babbelen over uiteenlopende thema's. Ik geniet ervan! Maar denk met momenten toch ook wel aan 14 juni, de dag dat ik terug naar huis kom, teurg bij de familie, terug een échte échte thuis heb...
En nu is het tijd voor Frans!
Au revoir! A bientôt!
