Jean-Paul X 2

Jean-Paul is een naam die hier regelmatig voorkomt. Ik schrijf dan nu ook een verhaal over 2 verschillende jongens, eentje van 3 en de andere van 24.

Jean-Paul (3 jaar) kennen jullie al uit andere berichten, hij is de jongen die geboren werd met hersenverlamming. Intussen gaat hij om de paar dagen naar het ziekenhuis met mama Anna-Maria ('verpleegster' in het weeshuis) en komt hij terug met een 'nieuwe' arm. Zijn handje is serieus misgroeid, maar dit kan nog allemaal goedkomen ( dat is wat enkele Belgische dokters die hier op bezoek waren me vertelden). Zijn arm/hand worden nu gespalkt zodat de spieren niet verkorten. Wat er voor de rest nog gebeurd in het ziekenhuis, ben ik nog niet teweten gekomen. Ik zal nog eens een tolk moeten zoeken of zelf een keertje mee gaan!

Hij ziet er wel serieuzer uit de laatste dagen, ik veronderstel dat zijn handje wel wat pijn doet. Langs de andere kant wordt hij 10 keer meer betrokken bij de activiteiten die we doen. De mama's komen hem er regelmatig bij zetten en doen hem ook veel vaker een deftige luier aan. Zo zijn er veel meer mogelijkheden om hem bij de andere kinderen te krijgen.

Jean-Paul (24 jaar) is bezig met het opstarten van zijn eigen business in het aankopen en verkopen van electronische (muziek) materialen. Hij krijgt daarbij de steun van een vroegere vrijwilliger van L'Esperance. Deze week besliste hij om terug te keren naar zijn familie. Hij verloor zijn ouders ange tijd geleden, maar bleef wel steeds in contact met andere familieleden. Hij is hier in het weeshuis de leider van 1 van de muziek koren, speelt zelf piano en schrijft de muziek en teksten die ze zingen. Dit heeft hem lang hier gehouden, maar nu voelde hij dat het tijd was om te vertrekken.

Binnen enkele maanden zullen er veel meer kinderen het weeshuis (moeten) verlaten, hij is dit moment alvast voor geweest.

Ik voel de laatste dagen ook wel dat er vanalles gaande is in het huis waar de oudste jongens wonen. Prince weet hier overal het fijne van en volgt dit op, ik heb hier en daar wat flarden van verhalen opgevangen. Zo is er bv. Rukundo (de jongen die de 'wooden carvings' opstartte en leidt) die nu plots en job heeft en geld verdient. Het is duidelijk dat jongeren hier niet gewend zijn om op een goede manier om te gaan met geld. (Laptop, drank, verkeerde websites/films,...) Hij beïnvloedde ook andere jongens en er is nu gevraagd dat hij een eigen woning zoekt, buiten het weeshuis. 

Misschien was dit ook één van de redenen dat Jean-Paul liever vertrok?

Dergelijke geneurtenissen openen mijn ogen wel. Jongeren die hier opgroeiden, krijgen alles wat ze nodig hebben. Toch zijn er ook heel wat dingen die ze missen, zoals privacy bv. Het leren omgaan met geld. Op zichzelf passen. Voor zichzelf denken. Zich niet laten beïnvloeden. 

Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk! Ik zou niet weten wie ik zou zijn zonder de opvoeding die ik gekregen heb, het gezin waarin ik ben mogen opgroeien. Mijn mama en papa, zussen en broers, grootouders, nonkels en tantes, neven en nichten, vrienden, meesters en juffen, ... Ook het 'sociale vangnet' dat wij hebben in België (school, zorg uren, CLB, thuis begeleiding, ...) is een mooi extraatje waar ze hier nog absoluut niet aan toe zijn. 

Stof om over na te denken. En ik ben nu wel zeer zeker hoe dankbaar ik moet zijn voor de kansen die ik gekregen heb!!!!!!

Erina VI

Om de paar dagen belt Erina me even en dn bel ol haar terug voor een babbeltje. Ze klinkt meestal wel goed, al is het moeilijk om dit via de telefoon aan te voelen. Alleen... ze verveelt zich stierlijk!

Ik plan begin volgende week samen met Prince een bezoekje te brengen aan Erina. Ik zal dan wat spelletjes en lesmaterialen meenemen, zodat ze toch weer iets te doen heeft. Ik veronderstel dat haar nicht dan ook terug naar school zal gaan, dus dan worden de dagen wat eenzamer.

Wat de behandeling betreft, vertelde ze me dat ze voelt dat er 'iets verandert' in haar benen. Beter kon ze dit niet omschrijven... De taalbarriere steekt toch regelmatig de kop op hier... 

Benieuwd om haar te zien lopen, hoop echt dat er een verandering zichtbaar is :))))

Genieten in de kleuterklas

De derde week vakantie in Rwanda, was voor de kinderen van kleuterschool L'esperance geen vakantie meer. Wij begonnen alvast met allerlei activiteiten om hen een leuke week te bezorgen. Het onderliggende doel was om meer kinderen van de buurt te entertainen zodat er wat meer inschrijvingen zouden komen.

Voorlopig hebben we 4 nieuwe kleuters, maar we blijven promotie maken :)

Je merkt wel zeer sterk dat kleuterschool hier nog absoluut niet ingeburgerd is bij de mensen. Financiële middelen mogen geen reden zijn om je kind hier te registreren, maar toch komen mensen nog maar moeizaam tot bij ons. Morgen doen we nog eens een toer door de dorpjes, mét registratieformulieren deze keer. En misschien ook nog met iets anders om wat aandacht te trekken? Ballonnen, bellenblazers, een handpop, vlaggetjes,... Andere ideeën? 

We hebben de kinderen deze week in 3 groepen opgesplitst, zodat we andere activiteiten konden aanbieden. We begonnen de dag nog steeds met liedjes zingen en een toiletbezoek, vervolgden met gezelschapsspelen en spelen met kralen en steekparels enz. Dan hadden we 'pauze' en konden de kinderen met ballen spelen, hinkelen, bellen blazen, een parcours volgen, springtouwen,... Na de pauze hadden we 3 activiteiten i.v.m. 'Arts', zoals schilderen, tekenen, knippen (een hele uitdaging voor me om dit aan te leren aan al deze kinderen, dat had ik zelfs in België nog nooit aan een kleuter moeten aanleren...) plakken, ... 

Het laatste half uurtje vertelden we een verhaal, keken we naar een filmpje of speelden we met de parachute.

Het guava seizoen is ook van start gegaan, dus iedere dag eten we nu samen guava's. Ik heb dus ook nog eens iets nieuws leren eten! Ik bedacht plots hoe dit zou werken wanneer ik in mijn kleuterklas in België zou komen aandraven met een emmer guava's. De helft van de kinderen zou zagen voor iets anders! Nog nooit één kind gezien hier dat niet opeet wat we hen geven... Ananas, bananen, mango, guava's,... Hier is op dat vlak nog echt een 'overlevings' drang, eten wat je kan krijgen is het moto! 

Voor mij was dit eigenlijk een heel 'normale' schoolweek, maar tegenover de 'normale' schoolweek hier waren er zeer grote verschillen. Ik heb met iedere groep een gezelschapsspel en activiteiten rond kleuren gedaan, waarbij ze 6 kleuren 'leren' op allerlei verschillende manieren. Prima voor een Engelse les, die normaal gezien hier heel wat eentoniger verloopt. We werkten natuurlijk wel in een luxe situatie met kleine groepjes... Toch eens nadenken hoe we deze activiteiten standaard meer in het lesschema kunnen krijgen. Ze hebben zoooo veel materialen. En de kinderen zijn muisstil wanneer je hen bv. een schaar in de hand geeft, ongelooflijk! Ik zou er eens een filmpje van moeten maken :))))))

Maandag ochtend start onze 2de trimester met een 'vergadering' voor al de ouders. Daarbij wordt alles nog eens op een rijtje gezet en kunnen ze ook vragen stellen over bv. uniformen, schoolbijdragen,... 

Gisteren kregen we een cadeautje van de overheid. Namelijk twee keer een set van 10 boekjes, in het Kinyarwanda. Nu kan ik ook met mijn lessen beginnen, hehehehe! Ongelooflijk hoe gestructureerd dit hier verloopt. Er was een formulier bijgevoegd waar we de stempel van de school op moesten zetten en op die manier ondertekenden dat we de boekjes in goede staat ontvangen hadden. 

Victor is net naar Kigali vertrokken om er 2 nieuwe vrijwilligsters te gaan ophalen. 2 Duitse sociale werksters van ergens in de 20, ik ben benieuwd! Ze blijven hier 2 en een halve maand, langer dan ik hier nog ben... Ja het begint te korten! 

Back to Uganda!

Derde keer goede keer! Ik heb dit bericht al verschillende keren proberen schrijven, maar telkens verdween het weer. Nu dus voor goed!

Voor jullie allemaal nog een fijne Pasen gewenst! Hier heb ik er niet zo veel van gemerkt, het was een gewone werkdag zoals een andere. Ook vandaag is er niets speciaals aan de hand... 

In Uganda zag ik vorige week heel veel mensen met een kruis rondlopen, ze zetten dit op het veld wanneer ze werkten en droegen het mee naar huis wannee ze klaar waren.

Ik heb vorige week genoten van een mooie reis naar Uganda met bekende en nieuwe dingen.

Mijn reis startte donderdag ochten om 6 uur in Nyabugogo (busstation in Kigali). 11 uur later kwam ik in Kampala aan, waar ik onmiddellijk door Mette (mijn Deense buurvrouw van 2 jaar geleden in Jinja) verwelkomd werd. We praatten veel bij, gingen samen met Heafie (een Ugandese vrouw die in het backpackers hostel werkt, ik ontmoette haar ook al 2 jaar geleden) naar de markt en aten op Mette's balkon heerlijk lokaal eten! Hier is veel meer variëteit, vermits de mensen hier wel 'op straat mogen koken en verkopen. 

Toen ik net de grens overging tussen Rwanda en Uganda viel 1 ding me onmiddellijk op, plastic zakjes! De 2 meisjes naast me in de bus kochten een omelet en frieten en kregen dit (jawel!) in een plastic zakje! Bij terugkeer naar huis was ik er al zo hard aan gewend, dat ik vergat de plastic zakken uit mijn bagage te halen... Ja, er wordt wel degelijk controle uitgevoerd aan de grens, mijn hele rugzak werd uitgeladen en mijn modderige schoenen moesten er zonder zakje terug in! 

Vrijdag bleek ik in Kampala en heb ik het nationaal museum bezocht. Echt op zijn Afrikaans met een hoop lichten die niet werkten, dus ik heb ongeveer de helft van de informatie kunnen lezen. s Avonds gezellig koken met Mette en toen Felix (haar vriend) thuis kwam, hadden we nog een gezellige babbel avond! Ze komen volgend weekend op bezoek in het weeshuis, hehehe ik had té enthousiast gepraat over de plaats en hier is het resultaat!

Zaterdag de grote dag, terug naar Jinja! De busrit duurt wat langer dan gepland, dus de kinderen zijn al naar het zwembad vertrokken. Ook dit jaar zijn er weer 3 KDG studentes die een buitenlandse stage hebben bij Mama Jane, namelijk Tsai, Julie en Saskia. Het is hun laatste week dus trakteerden ze de kinderen nog eens op een zwemnamiddag. Ik breng mijn rugzak naar het gastenverblijf van Mama Jane en krijg een kamer vlak bij diegene waar ik 2 jaar geleden woonde. Agnes (de directrice van het weeshuis) is niet aanwezig, maar heeft de sleutel voor me achter gelaten. Wanneer de weeskinderen me in het visier krijgen, wordt er luidkeels 'Stinia! Stinia! Stinia!' geroepen! De volgende vraag luidt als volgt 'waar is Ninia?' Ze hadden verwacht dat ik samen met haar ging komen, ook al waren ze door Tsai al op de hoogte gebracht van mijn komst. 

Het voelt allemaal even aan alsof ik nooit ben weggeweest uit Jinja. De straten zien er hetzelfde uit, met hier en daar een extra gebouw. De kinderen zijn serieus gegroeid, maar ik herken ze nog allemaal. De namen terug leren gaat ook vrij vlot, al moet ik ze wel allemaal 1 keer terug vragen. Onze kast staat er nog en op de dag dat ik vertrek, ontdek ik dat er nog heel wat materialen aanwezig zijn! Tsai, Julie en Saskia hebben er alleen nog nooit iets van gebruikt, ze wisten niet eens dat er nog spullen inzaten. De boodschap was dus half aangekomen! 

Ook al is het heel fijn om terug in Jinja te zijn, toch is het niet meer zoals 2 jaar geleden. De kinderen terugzien was fantastisch, het gesprek met Agnes was boeiend, maar dit is niet meer mij thuis zoals toen. Naast het spelen met de kinderen, geniet ik van de omgeving en doe dingen waar ik toen geen tijd voor had. Een wandeling in het regenwoud met de nodige aapjes en speciale bomen. Een gids die me verteld over de tijd dat hier nog pygmeeën woonden en over de geneeskundige krachten  van verschillende planten. Ik bezoek de 'source of the Nile gardens' en krijg ook daar de nodige geschiedenislessen en de prachtige uitzichten zijn overal in de prijs inbegrepen. 

Al de leerkrachten, op Christine na, doen nu iets anders. Ik maak dus kennis met een nieuw team en het is wel fijn om toch nog 1 bekend gezicht terug te zien! Christine is diegene die zorg draagt voor 'onze kast' en ze doet dat zichtbaar zeer goed! Ook Esther, de verpleegster, is er nog. En dan de koks en Agnes' 2 'rechter handen' zijn er ook nog steeds :)

Ik ga ook op bezoek bij Alice, een Rwandese vriendin van me die 2 jaar geleden in een kraampje op de markt werkte. Ze heeft een dochtertje van 4 en heeft intussen haar eigen kledingwinkel in Jinja, fantastisch toch!?

Ik breng ook wat tijd door met Zack die ons 2 jaar geleden altijd geholpen heeft met vanalles en nog wat, fijn om ook hem terug te zien!   

Donderdag neem ik de bus terug naar Kampala op er nog één dagje te genieten van de stadsdrukte. Ik bezoek het nationaal theater (na een hevige discussie met de moto rijder die plots meer geld wil. Achteraf, toen ik weggewandeld was zonder hem meer te geven, ontdekte ik dat hij me nog op de verkeerde plek gebracht had. Gelukkig heb ik niet toegegeven, anders was dit wel een zeer dure rit geweest naar een foute bestemming!) 

Ik logeer een nachtje bij Backpackers en eet samen met Heafie. Trum (een andere vriend van Mette die ik 2 jaar geleden ook ontmoet heb) komt nog binnen wandelen en het wordt een gezellige avond!

'S ochtends vroeg verlaat ik Kampala in de gietende regen om 8 uur later in Kabale aan te komen. Dit is een stadje vlak voor de grens met Rwanda, de echte mix tussen beide landen. Het prachtige landschap van Rwanda met de vriendelijke mensen en het lekkere eten van Uganda. Ik maak een wandeling naar 'Lake Bunioni' en ontmoet onverwachts nog een jongeman die werkt bij een project ivm lokale kunst. Ik koop een klein mandje van een 85-jarige dame en keer terug naar de stad. Een prachtige dag, maar toch ook wel klaar om terug naar 'huis' te gaan.

Zaterdag breng ik een dag op de bus door om in de namiddag aan te komen in L'Epserance. Wederom gejuich van weeskinderen, maar dit keer van diegene die ik echt ken. 

Het was een geslaagde reis met veel leuke mensen, interessante gesprekken, mooie uitzichten en herinneringen. Maar even fijn om weer in L'esperance terug te zijn. 

Erina V

Velen onder jullie ontvngen zo dadelijk een e-mail met de titel 'ERINA' in je mailbox. Ik weet het, Engels leest misschien niet zo gemakkelijk voor iedereen, dus vandaar schrijf ik de laatste veranderingen in haar situatie ook nog even hier neer.

Vorige keer schreef ik dat Erina met volle energie de kinésitherapie lessen volgde. Intussen is er al veel veranderd.

2 weken geleden, toen ik ook in Kigali was voor mijn visum, kreeg ik een telefoontje van Victor. Erina was in het ziekenhuis opgenomen... Het was een raar verhaal, achteraf bleek dat ze hele erge diaree had gekregen. Na 5 dagen ziekenhuis, kon ik eindelijk op bezoek gaan. De dokter vertelde haar net dat ze naar huis mocht, ook al had ze amper iets gegeten... Ik sprak de dokter aan voor wat meer info, maar die had écht geen tijd voor mij. Ze had nog wel een naald voor een infuus in haar hand. Blijkbaar mag dat er pas uit wanneer er betaald is... 

Ik sprak nog even met Jesse Tabaranza, een chirurg uit de Fillipijnen. De diarree was in orde zei hij, maar wat met haar benen? De kinésitherapie had na 10 beurten nog niets veranderd (wat misschien wel normaal is). Maar eigenlijk waren we nog steeds in het duister aan het tasten, er was nog steeds geen diagnose.  

Intussen waren haar nonkel en tante van de hele situatie op de hoogte gebracht. Ze hebben Erina, net voor ze naar huis mocht, een bezoekje gebracht in het ziekenhuis. Prince en ik hebben met hen overlegd wat we nog konden ondernemen. Ik had al vaker gehoord over kinderen met dezelfde symptomen, maar nu werd alles concreter. Erina's nicht, Agnes (dochter van de bewuste nonkel en tante) had net hetzelfde meegemaakt. Met natuurlijke geneeskunde wandelt ze nu weer gewoon rond.

Ik had er zo mijn twijfels over en heb er toch ook een nacht niet goed van geslapen. Maar prince, die al zijn hele leven in Rwanda woont, heeft al vaker voor 'wonderen' gezorgd. 

Zo was er Susanne (intussen een levendige jong dametje van 8), met epilepsie. Ze zou voor de rest van haar leven medicatie moeten nemen. Ze waren er al een hele tijd mee bezig, maar toch kreeg ze regelmatig nog aanvallen. Een klein kindje groeit snel en zo is het moeilijk om de juiste dosis medicatie te geven. Prince heeft toen beslist een lokale dokter te raadplegen. En nu? Nooit nog een aanval gekregen, Susanna danst rond en is één van de levendigste kinderen van het weeshuis.

Moest ik het niet met mijn eigen ogen gezien hebben, zou ik het ook maar een 'hokus-pokus' verhaal vinden. Maar we zitten hier in een ander land, een ander continent, een andere cultuur. Dus, beslisten we samen om het toch een kans te geven. 

Erina is nu bij haar nonkel en tante en wordt daar verzorgd. Als ik terug ben van Uganda, komt ze terug naar huis (als er geen veranderingen zijn) of ga ik haar bezoeken (als ze nog langer verzorgd moet worden). We hebben 5000 RWF aan haar nonkel en tante gegeven voor de medicijnen. Als het niet helpt, krijgen we deze terug. Als Erina helemaal beter is, zal er nog een andere rekening volgen. Dit stelde me wel gerust... Ik heb al verhalen gehoord van mensen die al hun bezittingen verkopen om ergens een behandeling te krijgen. Uiteindelijk verandert er niets en zijn ze al hun geld kwijt. Dit zal hier dus niet gebeuren. 

Ik bel regelmatig met Erina, al is het nu al enkele dagen geleden. Een gsm opladen is in het dorpje waar ze ju woont, 2u wandelen van het weeshuis, blijkbaar niet zo evident... Ze klinkt ok, al mist ze haar vriendinnen van het weeshuis wel erg. Gelukkig is ze samen met haar nicht op de moto vertrokken en ook Anna-Maria (de verantwoordelijke i.v.m. de gezondheid van de kinderen) heeft haar mee weggebracht. Zo weet zij waar Erina precies verblijft, want straatnmen en huisnummers, dat staat hier nog niet helemaal op punt. Agnes heeft Erina's leeftijd, dus ik hoop dat ze het wat met elkaar kunnen vinden. 

Misschien kan ze ook bij hen gaan wonen wanneer het weeshuis gaat sluiten!?

Ik ben erg benieuwd naar het resultaat van deze natuurlijke geneesmiddelen. Soms bezorgt de hele situatie me ook wel wat stress, ik voel me precies wat verantwoordelijk voor Erina. Maar we evalueren het snel! 

Aan dit verhaal hangt natuurlijk ook een kostenplaatje vast. We hebben al $ 500 besteed voor de onderzoeken in Kigali (vervoer, verblijf, eten, drinken, ziekenhuiskosten) en ook de kinésitherie was niet gratis. Het ziekenhuis ligt een einde van het weeshuis, dus daar zijn ook vervoerskosten aan verbonden. Je hoort me al aankomen, we zijn op zoek naar sponsors! Heb je hier graag meer info over,  laat dan zeker van je horen.

Ik hou jullie via deze blog verder op de hoogte van de situatie!