Vorige keer schreef ik dat Erina met volle energie de kinésitherapie lessen volgde. Intussen is er al veel veranderd.
2 weken geleden, toen ik ook in Kigali was voor mijn visum, kreeg ik een telefoontje van Victor. Erina was in het ziekenhuis opgenomen... Het was een raar verhaal, achteraf bleek dat ze hele erge diaree had gekregen. Na 5 dagen ziekenhuis, kon ik eindelijk op bezoek gaan. De dokter vertelde haar net dat ze naar huis mocht, ook al had ze amper iets gegeten... Ik sprak de dokter aan voor wat meer info, maar die had écht geen tijd voor mij. Ze had nog wel een naald voor een infuus in haar hand. Blijkbaar mag dat er pas uit wanneer er betaald is...
Ik sprak nog even met Jesse Tabaranza, een chirurg uit de Fillipijnen. De diarree was in orde zei hij, maar wat met haar benen? De kinésitherapie had na 10 beurten nog niets veranderd (wat misschien wel normaal is). Maar eigenlijk waren we nog steeds in het duister aan het tasten, er was nog steeds geen diagnose.
Intussen waren haar nonkel en tante van de hele situatie op de hoogte gebracht. Ze hebben Erina, net voor ze naar huis mocht, een bezoekje gebracht in het ziekenhuis. Prince en ik hebben met hen overlegd wat we nog konden ondernemen. Ik had al vaker gehoord over kinderen met dezelfde symptomen, maar nu werd alles concreter. Erina's nicht, Agnes (dochter van de bewuste nonkel en tante) had net hetzelfde meegemaakt. Met natuurlijke geneeskunde wandelt ze nu weer gewoon rond.
Ik had er zo mijn twijfels over en heb er toch ook een nacht niet goed van geslapen. Maar prince, die al zijn hele leven in Rwanda woont, heeft al vaker voor 'wonderen' gezorgd.
Zo was er Susanne (intussen een levendige jong dametje van 8), met epilepsie. Ze zou voor de rest van haar leven medicatie moeten nemen. Ze waren er al een hele tijd mee bezig, maar toch kreeg ze regelmatig nog aanvallen. Een klein kindje groeit snel en zo is het moeilijk om de juiste dosis medicatie te geven. Prince heeft toen beslist een lokale dokter te raadplegen. En nu? Nooit nog een aanval gekregen, Susanna danst rond en is één van de levendigste kinderen van het weeshuis.
Moest ik het niet met mijn eigen ogen gezien hebben, zou ik het ook maar een 'hokus-pokus' verhaal vinden. Maar we zitten hier in een ander land, een ander continent, een andere cultuur. Dus, beslisten we samen om het toch een kans te geven.
Erina is nu bij haar nonkel en tante en wordt daar verzorgd. Als ik terug ben van Uganda, komt ze terug naar huis (als er geen veranderingen zijn) of ga ik haar bezoeken (als ze nog langer verzorgd moet worden). We hebben 5000 RWF aan haar nonkel en tante gegeven voor de medicijnen. Als het niet helpt, krijgen we deze terug. Als Erina helemaal beter is, zal er nog een andere rekening volgen. Dit stelde me wel gerust... Ik heb al verhalen gehoord van mensen die al hun bezittingen verkopen om ergens een behandeling te krijgen. Uiteindelijk verandert er niets en zijn ze al hun geld kwijt. Dit zal hier dus niet gebeuren.
Ik bel regelmatig met Erina, al is het nu al enkele dagen geleden. Een gsm opladen is in het dorpje waar ze ju woont, 2u wandelen van het weeshuis, blijkbaar niet zo evident... Ze klinkt ok, al mist ze haar vriendinnen van het weeshuis wel erg. Gelukkig is ze samen met haar nicht op de moto vertrokken en ook Anna-Maria (de verantwoordelijke i.v.m. de gezondheid van de kinderen) heeft haar mee weggebracht. Zo weet zij waar Erina precies verblijft, want straatnmen en huisnummers, dat staat hier nog niet helemaal op punt. Agnes heeft Erina's leeftijd, dus ik hoop dat ze het wat met elkaar kunnen vinden.
Misschien kan ze ook bij hen gaan wonen wanneer het weeshuis gaat sluiten!?
Ik ben erg benieuwd naar het resultaat van deze natuurlijke geneesmiddelen. Soms bezorgt de hele situatie me ook wel wat stress, ik voel me precies wat verantwoordelijk voor Erina. Maar we evalueren het snel!
Aan dit verhaal hangt natuurlijk ook een kostenplaatje vast. We hebben al $ 500 besteed voor de onderzoeken in Kigali (vervoer, verblijf, eten, drinken, ziekenhuiskosten) en ook de kinésitherie was niet gratis. Het ziekenhuis ligt een einde van het weeshuis, dus daar zijn ook vervoerskosten aan verbonden. Je hoort me al aankomen, we zijn op zoek naar sponsors! Heb je hier graag meer info over, laat dan zeker van je horen.
Ik hou jullie via deze blog verder op de hoogte van de situatie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten