zaterdag 29 maart 2014

20 jaar geleden

7 april, jullie zullen het allemaal wel opgevangen hebben, het begin van de genocide-memorial-week. Een groot evenement in het Amahoro stadium in Kigali, maar ook allerlei bijeenkomsten tot in de kleinste dorpen (zoals bij mijn woonplaats). De sfeer is hier speciaal. Bedrukt. Soms gewoon. Soms heel verdrietig. Ook wel wat geforceerd, omdat mensen nu verplicht worden al de herinneringen van 20 jaar geleden op te rakelen en er op andere dagen niet over mogen praten. 

Mensen verkopen lintjes om op te spelden, overal hangen affiches '20 years ago - never again!' Ik lees regelmatig iets over de gebeurtenissen in CAR en zou hen graag deze week even allemaal hier naartoe laten komen. Er is nog steeds zoveel pijn en leed en dat na 20 jaar, alstublieft, probeer deze problemen op een andere manier op te lossen. 

Ik ben intussen weer in Kigali beland en zit momenteel te wachten op mijn east-African-tourist visum. - - Wat hebben we geleerd van al de bezoekjes aan de migratie dienst? Geduldig zijn. Heel geduldig zelfs. En assertief zijn, zeker weten! Ocharme die medewerker hier, iedere keer als hij me ziet binnenkomen weet hij weer hoe laat het is... 
Wat kunnen ze hier nog leren? Duidelijk zijn! En in 1 keer al de benodigde papieren vragen, dat had me héél veel tijd en frustraties kunnen besparen... En geen loze beloften maken, hehehe.

Maaaar... Morgen reis ik naar Uganda, vrienden bezoeken en naar Mama-Jane-Orphanage in Jinja reizen. Ook herinneringen terug levendig maken, maar dan op een heel ander niveau dan hier in Rwanda nu.  

Vanochtend kwam ik een Belgische dame tegen die speciaal voor deze gebeurtenis naar Rwanda afgereisd is. Ze logeert net als ik bij 'de nonnekes', waar 8 Belgische studenten logeren die stage lopen in het ziekenhuis ernaast. Ze vertelde me over haar ervaring in het Amahoro stadium, waar de president een toespraak hield. Mensen gingen er helemaal in trance, zeker wanneer er een 'toneel' oogevoerd werd waarbij trucks het stadium inliepen en soldaten uitbeelden wat er die bewuste 7 april 1994 gebeurd is. Ze is gespecialiseerd in trauma verwerking en had wel haar vragen bij deze stunt. Ook het feit dat er niet over de genocide gepraat mag worden, vond ze niet zo goed voor de verwerking van deze gebeurtenissen. 

Bij L'Esperance gaat alles zijn gangetje. Ik help Prince bij het schrijven van e-mails en rapporten, ontvang bezoekers en geef hen een rondleiding, speel/sport op zaterdag en/of zondag namiddag met al de weeskinderen,... 



We kregen vorige week bezoek van Jean de dieu, de vorige kleuterleider bij L'Esperance. Heel interessant om al onze ideeën en moeilijkheden met hem te bespreken. De week na Pasen organiseren we leuke activiteiten voor de wees- en buurtkinderen tussen 3 en 6 jaar oud. De bedoeling is om op deze manier promotie te maken voor de kleuterschool. We hopen dan dat er meer ouders hun kind inschrijven en voor diegenen die de schoolbijdrage niet kunnen betalen, vinden we wel een oplossing. 

Enkele weken geleden hebben we iets speciaals meegemaakt, we zagen plots iets lichtgevend vliegen! We denken aan een satteliet... 
Ik speel terug veel gitaar en ga proberen om volgend jaar ergens wat lessen te volgen. Victor is me een nieuw liedje aan t leren, Zuid-Amerikaans natuurlijk :)
Zeer regelmatig zien we ook 3 vulkanen in de verte: Mikeno, Karisimbi en nyarugungu. Van die laatste kunnen we 's nachts soms de lava zien gloeien, prachtig! 


En nog eens een fantastisch verhaal. Vérene, manager van de AHAZAZA boerderij en mijn buurvrouw voor een tijdje, kwam het voorbije weekend op bezoek bij L'Esperance. Een hele toffe madam, altijd plezier voor 10! Nu vertelde ze me, na een voormiddag spelen met de kinderen en babbelen met de medewerkers, dat ze een oude bekende was tegengekomen. Jaqueline is 1 van de 2 mama's o, het bany huis en vroeger, nog voor de genocide, was ze de huishulp bij Vérene thuis. Vérene was toen 7 jaar oud, maar ze herkende Jaquelin onmiddellijk! Ongelooflijk toch hé!?

En nu ga ik afsluiten, ik heb mijn visum in handen (geen enkele beschrijving kan uitleggen hoe blij ik ben!!!!!!! Bij de migratie gaan ze me niet onmiddellijk nog eens zien, ik heb daar genoeg minuten/uren/zelfs dagen versleten!) en het is tijd om mijn busticket voor Uganda te reserveren!!! 12 uur stilzitten, ik ben er helemaal klaar voor!!! 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten