Sitina

Stien is echt wel een verschrikkelijk moeilijke naam... Nu wordt mijn naam als volgt geschreven: Si-ti-na. Wat denken jullie mama en papa, officieel laten veranderen?

Vanochtend zond Suzanna (8 jaar oud, 1ste leerjaar) zelfs een liedje over mij. Het was gebaseerd op het liedje 'twinkel' dat ik in de kleuterklas aangeleerd heb, super schattig!

Gisteren wat het mijn '7 maanden in Rwanda verjaardag' en vanavond vieren we Victor's verjaardag. Over 5 weken pak ik mijn koffers terug in en reis ik weer naar België, jaja het vliegt nu!

Dit stukje tekst heb ik nog even moeten aanpassen. Er stond eerst 'de laatste 2 weken is het zeer rustig qua bezoekers'. Maar vanmiddag kwam er een Australische dame binnengewaaid waarmee ik nu mijn kamer deel. Morgen krijgen we een Ugandese familie met 3 kinderen en wie weet wie komt er dan weer bij...

Waar ik mijn laatste bericht eindigde met 'hopelijk krijgen we eindelijk regen vandaag', zal ik dat nu terug moeten doen. Nog steeds niets, al 2 weken lang! Daarbij kwam dan nog dat de waterfilter (lees ook toren) niet meer goed werkte, dus we ettelijke liters water moesten gebruiken om deze te kuisen. Een staaltje team-work waarbij ook ik betrokken werd, fijn! Het 'zwembad' is intussen bijna leeg, dus we hebben écht regen nodig! Jaja, misschien is dit wel de eerste keer in mijn leven dat ik om regen vraag, gewoon omdat ik weet hoe belangrijk dat hier is.

Tussen één van de vele regeltjes in Rwanda, vind je een hele grappige en nieuwe. Namelijk dat motorijders aan hun passagiers een haarnetje moeten geven voordat deze een helm opzetten. Jaja, verplicht! Vele mensen hebben niet eens iets om aan te doen, maar toch zijn ze al met dit soort 'kleingheden' bezig!

Eigenlijk heeft het wel een héél klein mini beetje geregend, net toen ik een nachtje bovenop de toren wou slapen. Je hebt daar een prachtig uitzicht op miljoenen sterren en de altijd heldere maan. Na een tijdje genieten van dit onvoorstelbaar mooie zicht, begon ik net in slaap te vallen toen het begon te druppelen. Even afwachten, toch maar verhuizen en toen was het al gedaan! De volgende nacht ging het beter, alleen begon het toen rond 5 uur extreel hard te waaien, dus ben ik ook maar verhuisd om nog een half uurtje in mijn bed te soezen. In totaal dus wel een mooie ervaring :)

Mijn dagen worden hier nog steeds als vanzelf gevuld, wat een fijn gevoel geeft.

- Helpen in de kleuterklas.

- Administratieve werkjes voor de kleuterschool of om Victor hier of daar wat te helpen.

- Opzoekingswerk voor Victor's hotel en de bijbehorende businesses.

- Films en muziek uitsorteren.

- Rondleidingen geven.

- Yoghurt, plattekaas en kaas maken.

- Mails schrijven naar sponsors die graag een update hebben over het kind waarvoor zij extra sponsoren (Universiteitsstudenten, Laurance met gezondheidsproblemen, kleine Jean-Paul, Erina, ...)

- Beslissingen nemen over kleuters waarvan de ouders zeer arm zijn... Ik heb intussen 5 paar schoentjes en een hele hoop kleren uitgedeeld om deze ouders te helpen. De schoolbijdrage is nu 1500 RWF, net als in andere kleuterscholen en ouders die dit niet kunnen betalen, kunnen 1,5 dag per kind voor het landbouwproject werken. Ze zijn daar super blij mee en doen dit met plezier!

- En 100 andere kleine dingen...

Sinds deze week weten de kinderen van de school dat ik iedere ochtend ga lopen. Nu staan ze regelmatig met een groepje klaar ol +-/ 7 uur wanneer ik terug voorbijwandel en komen ze met me mee naar school. Die gezichtjes stralen dan, als ze met 'maitresse' (= juf) mee kunnen wandelen! 

Toen ik hier begon te werken, hadden we 6 kindjes van buiten het weeshuis die naar de kleuterklas kwamen. Intussen zijn dat er maar liefst 17!!

Het voorbije weekend ben ik samen met Vanessa en Rike (onze 2 Duitse vrijwilligsters) naar de Bisesero genocide memorial geweest. Aan deze verhalen geraak ik roch nooit gewend, al was dit helemaal ingrijpend omwille van de duizenden schedels en beenderen die er verspreid liggen.  De hele plek is zo gebouwd dat er allerlei symbolieken aan vasthangen die met de genocide te majen hebben. Je hebt er, na ettelijke trappen omhoog, een goed uitizicht. Eerst op de berg waar al de Tutsi verzamelden en gevochten hebben tegen de Hutu's (dit klinkt normaal, maar is hier in Rwanda een grote uitzondering! Dit is de enige plek in het hele land waar Tutsi's zich georganiseerd hebben en zich niet 'zomaar' hebben laten vermoorden...)

Één berg verder zie je een gigantisch vluchtelingen kamp waar 20.000 Congloseze wonen. Confronterend!

Erna zijn Vanessa, Rike en ik nog naar Kibuye gegaan voor hun visum, internet, enkele boodschappen,... Een heel erg Afrikaanse ervaring voor hen, voor mij intussen al het gewone dagelijkse leven.

Ik hoor Jean-Paul een beetje verderop kirren van plezier, ik ga eens kijken wat daar aan de hand is. Ik wil ook wel meedoen als het zo plezant is :))