Noheli Mwiza - happy christmas

Mooie dagen rond kerst met toch ook wel een groot gemis, mijn eigen familie en vrienden...

Zaterdag ben ik in Kigali enkele cadeautjes gaan zoeken die ik na de nodige controle (lees pakketjes openmaken bij de post en opschrijven wat ik er allemaal in gestopt heb!) vervolgens opgestuurd. Benieuwd hoe lang het zal duren! 

De 24ste ben ik samen met zo'n 30 Rwandese jongeren en véél spullen de bus opgestapt naar Kabgayi, een 'deelgemeente' van Muhanga. Aangekomen bij het ziekenhuis werden kilo's kleding, eten en drinken, speelgoed en snoepjes naar binnen gedragen. Één na één werden de weeskindjes/zieke kinderen naar de ontmoetingsplek gebracht. Ik kreeg gelijk een krop in mijn keel... Kinderen met opgezwollen gezichtjes, armpjes zo dun als een stokje, infusen in hun hier en daar, krukken, rolstoelen, ingepakt bovenlijf (brandwonden?), beademingsmaskers,... Een deel van de kinderen verblijft permanent in Kabgayi, dit zijn de weeskinderen. Andere kinderen verblijven er op de kinder afdeling van het ziekenhuis. Vele ouders wonen ver weg en kunnen (door financiële omstandigheden) hun kinderen maar af en toe bezoeken. 

De bende met wie ik meegereisd was, organiseert ieder jaar op rond kerst een inzamelactie voor deze kinderen. Music-for-life- in rwanda :) De bedoeling is om hen een onvergetelijke namiddag te bezorgen waarin eten en plezier maken centraal staan. Al snel werden gitaren, ballonnen en knuffels bovengehaald, om een lach op deze kinderen hun gezichtjes te toveren. Niet overal lukte dat, sommigen onder hen zitten echt heel diep heb ik de indruk. 

Na een gebedsmoment (de hele buurt hier is karholiek, zowel het ziekenhuis, de school als de kathedraal) was het tijd voor frisdrank, bananen, koekjes, lokale gebakjes, snoep,... Mooi om te zien hoe iedereen deelt met elkaar! De jongeren met deze kinderen, ook al weet ik zeker dat er onder hen ook zijn die ergens heel simpel leven en niet veel eigen spullen hebben. Maar ook de kinderen onder elkaar. Koekjes worden aan elkaar gegeven, bananen in 2 gebroken en frisdrankjes samen gedronken. 

Intussen ontferm ik me over Patrice. Een 10 maanden oude baby met HIV (zijn mama is kort na de geboorte aan deze ziekte overleden, hij woont permanent in Kabgayi). Ik geloof nog steeds niet dat hij 10 maanden oud is, zo klein en fijn is hij. Zijn handjes zagen eruit als die van een pasgeboren baby en hij woog niet meer dan 6 kilo. Hij had één tandje en ongelooflijk grote ogen. Dat gezichtje zal me nog lang bijblijven... 

Voor vele kinderen is dit een heel vermoeiende gebeurtenis geweest, ze worden terug naar het ziekenhuis gebracht. Wij gaan nog even langs bij de vrouwen afdeling van het ziekenhuis om ook deze mensen een fijne kerst te wensen en wat snoep en koekjes achter te laten. 2 grote slaapzalen zijn er, met allerlei soorten vrouwen. Sommigen hebben familien op bezoek, andere slapen en nog anderen gaan door een heel diep dal. Één vrouw zit met tranen in de ogen te vechten tegen de pijn, haar man probeert  haar in de maten van het mogelijke te steunen. 

Geniet maar even mee...

Ik heb hier nog de hele dag over lopen nadenken. Hier wonen kinderen die écht niets hebben en hele dagen zitten te wachten tot ze genezen... Ze vertelden me dat er een jongetje was die ze ook vorig jaar gezien hadden, hij zag er de hele dag zo kngelukkig uit, triestig voor zo'n jong kind! Misschien kan ik hier wat vaker langs gaan? Hen wat opfleuren met een gekke handpop, lolly's rondbrengen of kleurpotloden en papier meenemen. Ik zal het hier snel eens met Placide over hebben, hij werkt in het Ahazaza center had me uitgenodigd om mee te gaan.

'S avonds heb ik een Koreaans kerstdiner met Sun in haar nieuwe appartement, vervolgens trek ik met pannenkoeken en fruit naar het center om het werkvolk daar ook nog een beetje feest te bezorgen. De opnrengst  voor de kerstparty is mager, maar wij amuseren ons, klinken op de kerstdagen en placeren een dansje :)

Er wordt me vanuit België wel eens gevraagd hoe hier traditioneel kerstmis gevierd wordt. Stilletjes aan kan ik een antwoord op deze vraag formuleren. 24 december is de dag van reizen... Ik heb hier hele volksverhuizingen zien doorgaan, troepen mensen die staan te drummen voor een plekje op de bus, massas mensen die kilometers wandelen om bij hun familie te geraken, bendes kinderen die juichen wanneer de bus er aan komt en ellebogenwerk om aan een ticketje te geraken. 

Wat de meeste mensen gisteren avond gedaan hebben, weet ik niet zeker. Ik veronderstel lekker gegeten en gezellig samen tijd doorgebracht. Ik heb heel wat mensen met kippen zien rondlopen, een delicatesse in Rwanda, uitzonderlijk voor speciale gelegenheden wegens zeer duur... 

Een pakjesfestijn zal er voor de meesten niet geweest zijn, alleen in rijkere milieus worden er presentjes voorzien. Dat zie je heel goed in Kigali, waar mannen in maatpak cadeautjes verzamelen en vrouwen op hoge hakken met een dure handtas staan te kiezen in de winkeltjes. Dit is maar een kleine mindrheid van de Rwandese bevolking uiteraard.

Op kerstdag wordt er veel tijd in de kerk doorgebracht. Vele mensen zijn hier nog erg gelovig... De meerderheid is christen, maar je ziet hier ook wel moslims. Er is in Muhanga ook een Moskee gebouwd. Er zijn enorm veel vertakkingen bij de christenen, dat zie je aan al de verschillende plakaten die aan de kerkgebouwen bevestigd zijn. Jehova, protestants, anglicaans,... (Ik kan me al die namen niet meer onmiddellijk herinneren, maar er zijn er meer!)

Verlanglijstje voor nieuwjaar? Een visum graag :)

Ik ben weer helemaal gezond en wel! Martin is terug uit Duitsland en ik heb hem meer gemist dan ik eingenlijk de laatste maand zelf gemerkt heb. Hij heeft altijd veel ideeën en een luisterend oor. Ik heb al veel boeiende gesprekken gehad met hem over vrijwilligerswerk doen, over al de problemen die je tegenkomt, over het beter organiseren en structureren van het werk voor de vrijwilligers, over samenwerken met Rwandezen,...

 Intussen is er uit het niets weer een boeiend project naar voor gekomen, namelijk de aanleg en het onderhoud van de ahazaza tuin :) Louisa (Duitse vrijwilligster die 1 dag per week naar ahazaza komt), was hier al aan begonnen. Maar met 1 dag per week is het een beetje onbegonnen werk. Dus... Ben ik mee op de kar gesprongen.

Zoals altijd neemt alles meer tijd in beslag dan verwacht, maar die details zijn niet bepaald boeiend. Wat wel fijn is, zijn de veranderingen die intussen zichtbaar geworden zijn. Kijk zelf maar even mee op foto! 

Louisa en ik waren begonnen met omploegen en planten, maar dit werkte echt niet. Gelukkig waren er toen Vérene (manager van de boerderij) en haar team, die op enkele uren tijd de hele achtertuinomgetoverd  hebben. Als dank heb ik dan maar even gezorgd voor een 4-uurtje...

Tijdens het werk werden ze getrakteerd op een muziekaal intermezzo door Emmanuel en zijn muziekgroepje.

En ik? Ik heb verder gewerkt aan ons extra project in de tuin: de kruidenspiraal. Eerlijk? Ik had er ook nog nooit van gehoord... Maar intussen weet ik er (zo goed als) alles van. Het wordt een spiraalvormig gebouw dat van laag naar hoog gaat en op deze manier allerlei verschillende klimaten in zich heeft. Van vochtig en schaduwrijk tot droog en heel erg zonnig. Meer foto's volgen wanneer het klaar is!

Vandaag is er iemand gekomen die het 'gebouw' is beginnen metselen. Eigenlijk wou ik dat zelf proberen, maar dan wordt ik hier heel raar bekenen. Dat kan toch niet!? Een mzungu die ten eerste al zelf werk verricht (ik moet hier echt mijn schup bewaken als ik zelf mee in de tuin werk, er is altijd wel iemand  die vindt dat dat niets voor mij is...) en daar aarbovenop nog zou willen proberen om een mannenjob af te nemen! Nee!!!

Zo werkt het hier trouwens met veel dingen. Ik kan en wil veel zelf doen, maar eigenlijk begin ik stilletjesaan ook wel in te zien dat ik op die manier Rwandezen hun job afneem. Er is hier een hele hiërarchie die ik nog niet compleet begrijp, maar ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel. Mensen die hier gaan werken, nemen een meid in dienst voor hun kinderen en een 'housekeper' voor het huishouden. Wanneer ze terug thuis komen, is er gekookt, is de was gedaan en het huis gepoetst. Deze 'housekeepers' hebben dan weer op hun toer iemand in huis die poetst, de was en het koken doen ze zelf na hun werk. (Anders blijft er niets over van hun loon!) en zo verder en verder... 

Ik kan alles prima zelf bolwerken, maar natuurlijk kan ik wel iets anders doen met de tijd die ik over heb wanneer ik mijn eigen was niet moet doen. Voor een kleine wasmand betaal je hier 1000 RWF (€1,20) en kan je iemand heel gelukkig maken. Zo weet ik bv. dat het team dat op de boerderij werkt, heel erg arm is. Ze hadden allemaal mest naar het Ahazaza center gebracht en daar hadden we hen een héél klein beetje geld voor gegeven. Éen van de dames was blijkbaar diezelfde dag eindelijk bodylotion voor haar baby gaan kopen. Iets dat ze al lang had willen doen, maar nooit een cent voor over had na het betalen van vaste kosten... 

Op school beginnen we aan de laatste week activiteiten voor de kinderen. Dan gaan we de ruimte met alle gezelschapsspelen, speelgoed en puzzels reorganiseren. Een hele uitdaging om daar een goed systeem voor te vinden, zodat alles net zoals de boeken uitgeleend kan worden. Daarbij moet ik denken aan controle (zodat alles zeker teruggebracht wordt), maar ook aan het feit dat spelen onvolledig teruggebracht kunnen worden. Er is niemand die tijd heeft om dat allemaal te controleren, dus moet ik de leerkrachten gemotiveerd krijgen om zorg te dragen voor de materialen. Ideeën zijn welkom!

Donderdag ben ik terug naar Kigali gegaan om mijn visumaanvraag binnen te bregen. Mijn route? 1 uur op  de bus naar Kigali, 15 minuten op de bus naar de 'immigration office', 1 uur in de wachtkamer, 30 minuten in de rij om te betalen, 20 minuten op een boda boda naar de bank (wegens te weinig geld... De boete omdat ik te laat was, was even veel als mijn visum voor de hele periode dat ik hier zal zijn! 2 x €110!!!). Geen geld kunnen opvragen, 20 minuten op de boda boda naar een vriendin (even samen lunch eten en wachten tot mijn helden thuis geld kunnen fixen), 20 minuten op de bus naar de bank, 20 minuten op de boda boda naar de immigratie office, 10 minuten naar de supermarkt (ja, ik wilde echt graag eens lekkere broodjes kopen! Dat was weeral zooooo lang geleden... En toen heb ik me ook laten verleiden door een ijsje, mijn eerste in Rwanda, om te vieren dat ik een visum krijg. Over 21 dagen ligt het klaar :) ) 10 minuten terug naar het busstation met de boda boda en 1 uur op de bus naar Muhanga. Ik was compleet op toen ik thuiskwam!!! Om 9 uur mijn bed in :)

Zoals jullie kunnen lezen, kan ik mijn dagen hier wel vullen! En in het weekend reis ik Rwanda rond. Twee weken geleden ben ik naar de Sorwathé theeplantages in het noorden geweest. Een prachtig uitzicht, heerlijke kamer, zalig eten, een super vriendelijke kok, een geweldig kampvuur, een boeiende rondleiding en heel veel rust. 

Geniet zelf maar mee :)

Gisteren ben ik samen met Jeannette 'Mount Bisoke' gaan beklimmen. Het ligt in dezelfde regio als de thee plantages. Na een busrit van 4 uur (!!!) hebben we kunnen genieten van een gezellig hotelletje mét pizza op de menukaart. Oh ja, tijdens die 4 uur durende busrit hebben we maar 100 kilometer afgelegd...  20 keer gestopt om mensen te laten op- en afstappen, 10 keer gestopt voor discussies waar ik niets van begreep, 1 keer politiecontrole,... 

De beklimming was de moeite, maar het uitzicht op 3711 meter hoogte was 10 keer meer de moeite! Mount Bisoke is een vulkaan met een kratermeer binnenin, dat je alleen kan zien als je boven bent :) Het was heel erg bewolkt, dus alles had zo's mysterieuze tint... Ik was er verrast dat er tot boven op de top van de vulkaan gigantisch veel planten groeien. Super!

De afdaling was een ander paar mouwen. Het begon net te regenen toen we terug vertrokken waren en dat heeft geduurd tot we ongeveer beneden waren. Een 20 cm dikke modderlaag was het gevolg. Een half uur poetswerk aan mijn schoenen was een ander gevolg :p En mijn douche 4 uur later was meer dan welkom! Een geweldige ervaring die ik absoluut niet snel zal vergeten, te beginnen met de komende dagen waarin mijn benen me daar zeer regelmatig aan zullen herinneren! 

Niet altijd rozengeur en maneschijn

En dat betekent niet dat ik niet graag in Rwanda ben! Ik begin gewoon allerlei verbanden te zien en bij dingen betrokken te geraken die niet zo rooskleurig zijn als ze er tijdens mijn eerst maand hier uitzagen. Toen was ik heel erg vol van dit project... Nu nog steeds, maar het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. De hele geschiedenis zal ik jullie besparen, maar het komt erop neer dat verschillende mensen met verschillende ideeën moeten proberen tot één visie te komen. Uiteraard draait daarbij veel rond geld. 

Ook de visie over het center zelf is niet eenvormig en dat is ook voor bij dichtbij. De Vzw 'friends of Ahazaza' is gevestigd in België en één van de leden daarvan heb ik ontmoet voor mij vertrek, nl. Richard (Raina's zoon). Onze ontmoeting was maar van korte duur, maar wat wel duidelijk was voor mij, is dat hij een businessman is. Hij is al enkele malen in Rwanda geweest, maar steeds voor heel korte bezoeken. Gisteren kwam er een e-mail van deze vzw om nog eens even te duiden wat hun plan is voor het Ahazaza center en deze beschrijving liet weinig aan de verbeelding over. Ik ben blij dat ik de kans kreeg om dit te lezen, want het geeft een heel duidelijk beeld. Momenteel is de Ahazazacrew bezig met het organiseren van allerlei activiteiten die heel Muhanga betrekt bij het center. Film vertoningen voor groot en klein, fitness, muzieklessen, voetbal uitzendingen, vrijdag feestjes, concerten,... De mogelijkheid voor iedereen om ping pong te spelen, een bal te lenen, een partijtje 'vogelepik' te spelen, 'igisore' toernooien te organiseren (lokaal zeer ingewikkeld spel) of gewoon iets te drinken. Bijna voor iedere activiteit wordt er inkom gevraagd, maar altijd zeer democratisch. Je zou het een recreatiecentrulm kunnen noemen met het oog op meer culturele activiteiten in de toekomst. 

De visie van de vzw ziet er als volgt uit: het center is voor twee redenen gebouwd. 

1. Meer ruimte bieden aan de leerlingen en leerkrachten van de Ahazazaschool om activiteiten te organiseren: theater, muziek,... 

2. Een hal die verhuurd kan worden voor huwelijken, concerten en vergaderingen om geld in het laadje te brengen voor de verdere ontwikkeling van de school. 

Vrij verschillend als je het mij vraagt! Ik zou het bijzonder jammer vinden als het hele 'ontwikkelingsstuk' zou verdwijnen, omdat dit net het deel is dat mij enorm boeit en waar ik momenteel mee bezig ben naast mijn werk op school. Dit is ook de hoofdreden waarom ik naar Rwanda gekomen ben. Een business opzetten kan je evengoed in België, zelfs veel gemakkelijker en met veel meer winst, maar mensen die nog nooit een liveband gezien hebben de kans geven om naar een concert te komen, daarvoor moest ik verder gaan dan België. Of om terug bij de kinderen te komen: hen te zien genieten van een film ol groot scherm, hen te zien zweten ol tich'aar dat ping-pong toernooi te winnen, een 2 jarige voor het eerst met een bal te zien spelen of een stift te zien bestuderen, ... Dat is uniek!

Langs de andere kant begrijp ik ook wel dat er geen geld kan blijven komen om te proberen een cultuurcentrum te laten draaien. Maar misschien is er een middenweg?

Gisteren was dus een enrom boeiende, leerrijke en vermoeiende dag. Er is veel gepraat, er zijn veel frustraties geuit en er zijn toekomstplannen gemaakt, want vrijdag is er alweere en topconcert in het centrum.

Op school is het heel stil. Antoinette is sinds maandag met vakantie en de assistenten hebben zo ieder hun redenen om er af en toe tussenuit te knijpen... Ook bij mij begint de vermoeidheid door te wegen, maar daar geraken we wel door! Ik mis wel 'echte' collega's hier! Op school is het zowat ieder voor zich, moeilijk om een echt band op de bouwen met deze mensen. Ik moet regelmatig wel eens op mijn strepen staan, of ik ben de enige die met de kinderen bezig is terwijl Mama Jebo en Emmanuel gezellig samen een spelletje spelen. Dan is er ook nog het taal probleem dat zeker een vast een rol speelt. En dan natuurlijk culturele verschillen. Er wordt dagelijks gevraagd hoe het met me gaat, maar dat is eerder een gewoonte. En er is zeker ook wel interesse in België, het weer, mijn familie,... Maar toch is dat niet hetzelfde als in een Belgisch teal werken... Waar je met al je kleine en grote (school)problemen bij je collega's terecht kan. Waar je ook buiten school eens iets samen doet, samen bespreekt hoe je bepaalde projecten gaat uitwerken, overlegt hoe dingen worden aangepakt,... Gewoonweg iedere dag een team bent!

De buurtkinderen kennen me intussen bij naam en weten me te vinden als ze zin hebben in een activiteit. Ik laat hen meestal beslissen wat we doen, dat werkt het beste! Soms probeer ik ook eens iets nieuws en dan wisselt het nogal eens of het lukt of niet. Zo heb ik bv. met een groep kinderen pictionnary gespeeld. Sommigen konden de kaartjes zelf lezen, voor anderen las ik de woorden voor en voor nog anderen moest ik ze uitbeelden of vertalen in het Kinyarwanda (voor zover mijn kennis van deze taal rijkt!)

En tijdens het weekend verken ik Rwanda van noord tot zuid! Misschien schrijf ik dit in bijna ieder bericht, maar toch... Een prachtland! Ik heb al heel wat uren in de bus doorgebracht, maar heb me er nog nooit verveeld. De zknsondergang tussen de bergen, de mensen die over straat lopen met de meest onmogelijke voorwerpen op hun hoofd, fietsen vol vol vol bagage, kinderen die met de fiets-buitenband en een stok kilometers afleggen en het uitzicht op de dorpjes in de bergen.

Het voorbije weekend ben ik in Kigali geweest, het weekend daarvoor trok ik samen met Sun en Jeannette naar Gisenye/Butare. De dubbele benamingen van de steden hebben hier al voor grappige situaties gezorgd, dus schrijf ik ze maar even alle twee! Ik ben er ol 100 meter van Congo geweest, heb er in het Kivu meer gezwommen, lekker gegeten bij een Belg (jammer dat hij geen nederlands sprak!) en een mooie wandeling gemaakt in de omgeving. 

En de overige tijd, die gebruik ik voor mijn éénpersoons huishouden! Niet al te veel werk, maar wel tijdrovend... Geen machines voor de was en de afwas, geen fiets/auto om boodschappen te gaan doen, geen koelkast om de wandelingen naar de winkel te beperken, ... Maar wel de mogelijkheid om alles te doen en te laten wat ik wil en daar heb ik tot hiertoe geen problemen mee. Er zijn genoeg mensen om mijn tijd mee te delen, maar niemand die mij langer kent dan 2 maanden en die ik langer ken dan 2 maanden. Gewoon 's avonds in de keuken met de mama wat staan praten over de kindjes van mijn klas of met de papa over de vreemde vogels die ik hier weeral gespot heb. Met Michiel naar de koers in Muhanga gaan kijken, met Lotte vanuit dezelfde zetel 'Slumdog millionaire' kijken (ipv nu met een afstand van enkele duizende kilometers tussen ons) en bij Klara en Niels in Duffel gaan burten.

Met de vrienden iets gaan drinken en gewoon wat tetteren! Of met de vriendinnen gaan shoppen en (bijna) niets kopen, maar je gewoon samen amuseren en herinneringen aan vanalles en nog wat ophalen. 

Die nieuwe (niet-Rwandese) culturen zijn allemaal heel leerrijk, dat wel! Ik heb al allerlei gewoontes van Korea leren kennen, kennis gemaakt met het Zwitserse overheidssysteem, de eetgewoontes van de US van dichtbij kunnen aanhoren, gediscussieërd over afstanden met een Canadese, België vergeleken met Duitsland,... Maar ik kan altijd terug naar mijn eigen plekje gaan om te doen waar ik zin in heb en dat is wel fijn :)

Vertrouwen

Ik ben vanochten naar Kigali vertrokken en heb Mama Jebo en Emmanuel (2 assistenten) adhter gelaten met een 20 tal kinderen, veel spelletjes en puzzels en de sleutels van de bibliotheek. Héél erg benieuwd nu hoe alles verlopen is :) 

Mijn visum is sinds enkele weken verlopen, dus het werd hoog tijd om met al de verzamelde papieren naar het immigratiekantoor te gaan. Na enkele uren wachten was het mijn beurt, maar we zijn er nog niet! Ik heb originelen nodig van mijn diploma en bewijs van goed gedrag en zede, dus die zijn intussen onderweg... De andere papieren waren wel in orde, dus nu kan ik mijn dossier gewoon inMuhanga  binnenbrengen!

De voorbij week heb ik zowel met Antoinette als met Mama Jebo een goed gesprek gehad over het toekomstige schooljaar. Soms is het wel vreemd hoe ik de tussenpersoon moet zijn hoewel het deze twee vrouwen zijn die zullen moeten samenwerken. Het lijkt me alsof Antoinette (nog) niet de durf heeft om Mama Jebo te vertellen wat ze van haar verwacht. Langs de andere kant heeft ze daar wel een duidelijk beeld over, dat ze vlot aan mij kan verwoorden. Ik probeer om niet in haar plaats met mama Jebo te praten, maar er samen over te brainstormen. Voor Mama Jebo is alles goed en mogelijk! Nu alleen de uitwerking nog... En natuurlijk de goedkeuring van Raina. Ik wacht vol spanning op een antwoord op mijn e-mail vol ideeën en plannen :)

Intussen kan ik jullie al wel een beetje uitleggen wat het idee is. Bij Ahazaza ligt het probleem niet bij het gebrek aan materialen, maar bij het gebrek aan kennis van materialen. Kinderen leren er zorgzaam mee om te gaan, orde behouden in de spelletjeskamer, spelregels lezen en uitleggen aan kinderen, overzicht behouden in een klas waar kinderen verschillende dingen doen,... 

Stap voor stap hoop ik om met Mama Jebo dagelijks gezelschapsspelen en puzzelsessies te organiseren. De helft van de klas blijft dan bij Antoinette om te spreken en te schrijven en de andere helft is bij haar. Op die manier kunnen de kinderen vaardigheden inoefenen. Ik heb al vernomen dat Raina niet zo'n grote fan is van 'spelend ontdekken' zoals kleuters bij ons in de klas de meeste vaardigheden leren. Maar misschien kan ik mijn idee wel genoeg motiveren wanneer ik voornamelijk werk met gezelschapsspelen. Misschien kunnen we later dan uitbreiden naar bouwwerken, een leesclubje, knutselactiviteiten,... We zullen zien!

Een 2de angst, is het verdwijnen van materialen. En daar heeft Raina zeker een punt! Zonder dat ik het wist, zijn er tijdens de voorbije weken ook materialen verdwenen en gelukkig ook teruggebracht naar Antoinette door eerlijke vinders! We zijn dus maar gestart met fouilleren voor het naar huis gaan. 

In de namiddag doe ik zowat allerlei activiteitjes, last minute improvisatie... Pictionary (met veel uitbeelden en gebruik van mijn kleine Rwandese woordenschat lukte dit prima), tekenen, volleybal, jagersbal, memorie (wat eindigde in een sessie met 5 jongens tussen de 11 en 16 jaar!), films, brieven schrijven,... Het duurt altijd een hele tijd voor ik de buurtkinderen kan overtuigen mee te doen, maar uiteindelijk genieten ze er wel van. Ze zijn precies een beetje bang van mij omdat ik geen kinyarwanda spreek. Tijd om daar dan toch eens serieus aan te werken.

Nu is het weekend en er staan allerlei fijne dingen op t programma! Daar heb ik wel nood aan hier... Eventjes weg van het werk, aan andere dingen denken en andere dingen doen. En dan kan ik er maandag weer vol enhousiasme tegenaan! Ik ben nu altijd de enige vrijwilliger in de school en dat voel je wel. Je moet enthousiasme tonen voor 5 :) 

Oh ja. Gisteren was het koers in Muhanga! De Ronde van Rwanda is bezig deze week en de aankomst van de 4de etappe was bij ons. Vanochtend zijn ze weer gestart aan t busstation, 100 meter voor de school! Drukte alom dus, hoewel de Rwandezen nog steeds niet zo enthousiast zijn als tijdens de voetbal! 

Een héél klein beetje Freinet!?

Mijn leven draait hier intussen op volle toeren! Toch eventjes tijd maken voor een blog-update...

Ik probeer in alles een evenwicht te vinden. Zo ook in het werken met leerkrachten en het werken met de kinderen. Van dat laatste kan ik enrom genieten :) Gelukkig geeft ook het werken met de leerkrachten voldoening, al zijn de actievelingen nog steeds eenminderheid. Daar heb ik me wel bij neergelegd, het is nietmogzlijk ol iets te organiseren met mensen die niet mee willen doen. 

Mamajebo (assistente) is een heek enthousiaste vrouw die openstaat om vanalles nieuws te leren en er helemaal voor te gaan. Met haar heb ik vanochten, samen met de kinderen, boekjes gemaakt. Ken je het boek 'een boek?', dat had ik dinsdag voorgelezen aan de kinderen. Het begint met 1 gele bol waarop je moet duwen en dan verschijnen er 2 gele bollen op de volgende pagina. Je moet allerlei dingen doen met het boek en dan verandert er steeds iets, super leuk! Vanochtend zijn we aan de slag gegaan met de kinderen. Bollen tekenen, inkleuren, schilderen, uitknippen, kleven. Een bruisend leven in de klas, met leuke resultaten. Misschien zie je mijn invloed wel heel erg, maar ik heb het gevoel dat dat momenteel nog erg nodig is. De kinderen zijn het niet gewend om (zoals Freinetkinderen) hun eigen ideeën uit te voeren.

Daar moet ik wel aan toevoegen dat ik met één van de oudere meisjes al een soort vrije tekst gemaakt heb. Ze is hier ook altijd in de namiddag en dan tekenen we samen. Ze had een tekening gemaakt en uiteindelijk werd het een heel verhaal, dat ze aan de achterkant geschreven heeft. Super!

Het heeft me even tijd gekost om ook de buurtkinderen (die niet naar de Ahazazaschool komen) mee aan de tekentafel te krijgen. Ze waren heel verlegen en natuurlijk is ook de taal een barrière voor hen. Maar gisteren zat ik toch met een 10 tal kinderen te tekenen! Met enkelen kan ik ook verder gaan dan gewoon tekenen, zo ontstonden er bv. stripverhalen...

Langzaam maar zeker ontwikkel ik hier een soort speelplein in de namiddag :) De materialen zijn natuurlijk heel erg beperkt, maar daar vinden we wel iets op.

Tijdens mijn middagpauze ben ik meestal in de bibliotheek te vinden. Ik ben bezig met het optlijsten van de engelstalige kinderboeken per thema. Ze staan nu alfabetisch geordend op auteursnaam, maar dat werkt niet goed voor de leerkrachten. Ik hoop echt dat ze bij het begin van het nieuwe schooljaar meer materialen gaan gebruiken! Ze hebben hier ongelooflijk veel verzameld, maar kunnen er absoluut niet mee werken. Als mijn lijst klaar is, begin ik met de spelletjes. Die ga ik (op vraag van juf Antoinette) allemaal voorzien van een symbool dat vertelt waarvoor het spel gebruikt kan worden. Rekenen, taal, kleuren, dierenkennis, geheugen,... 

En zo vliegen de dagen hier voorbij! Ook het leven in het Ahazaza center is boeiend, zo daar ben ik vaak na mijn werk met de kinderen te vinden. Films, fitness, gitaar oefenen, ping-pong toernoois spelen en ja, ook armworstelen hoort daar bij ;)

Leuk om de crew van het center nu goed te kennen, ik ben precies al mee één van hen en dat heb je hier echt wel nodig. Een soort vriendengroep van mensen die je kan vertrouwen. Aan aandacht heb ik hier geen gebrek, maar soms mis ik wel mijn vrienden met wie ik alles kan delen. Ik heb hier veel gesprekken die ik ook alleen had kunnen voeren, als je begrijpt wat ik bedoel... Ik kan de vragen hier allemaal op een bordje geven en de antwoorden kunnen jullie allemaal in mijn plaats schrijven! Naam, land, periode in Rwanda, werk, woonplaats, gsm nummer. Bij de laatste 2 vragen hou ik het wel eerder vaag ;)

Het voorbije weekend ben ik naar Nyanza getrokken. Een stadje op een klein uurtje van Muhanga waar de koning vroeger geleefd heeft. Je kan er zijn paleis bewonderen, wat fijn is, maar je kan er ook een blik werpen op de traditionele hutten van vroeger. En dat was veel interessanter! Enkele pikante verhalen over de koning en zijn vrouw(en), bier en melk en wij hadden een geweldige zondag! 

Zaterdag ben ik op ontdekking gegaan in Muhanga. Er is hier een prachtig plekje boven op een berg waar je een heerlijk uitzicht hebt over de hele stad. Daar hou ik van :) 

Pannekoeken en een warme douche

Exact vandaag woon ik voor 1 maand in Rwanda! Betekent dus ook dat ik vanaf nu illegaal hier ben, vermits mijn toeristenvisum maar 1 maand geldig was en ik nog niet alle papieren heb om een vrijwilligersvisum aan te vragen... Maar die zever zal ik jullie besparen! Blijkbaar moet het met wat geld wel lukken om een visum te krijgen, dus sponsers kunnen zich altijd melden ;)

Het heeft eventjes geduurd, maar ik denk dat ik intussen de inhoud van mijn job gecreëerd heb! Ideeën genoeg, maar ik wil me deze keer alleen maar bezig houden met nuttig werk, niet met noden die ik zie en waar de leerkrachten later niets mee gaan doen. Ik wil niet diegene zijn die hen dingen oplegt, maar iemand die er is voor vragen en ideeën. Bij sommige mensen werkt dat, met de anderen hou ik me minder bezig.

 In de voormiddag ben ik in de kleuterschool te vinden met de kinderen en meestal met de 2 assistenten. De bedoeling is dat zij allerlei gezelschapsspelletjes, knutselopdrachten en sportactiviteiten leren, zodat ze tijdedens deze momenten in de klas de leerkrachten voor een stuk kunnen ontlasen. Je moet wel weten dat deze assistenten laag geschoold zijn, dus een gezelschapsspel met een dobbelsteen aanleren is voor hen niet evident. Ze moeten de ogen van de dobbelsteen tellen en hebben problemen met het synchroon tellen om hun pion te verzetten. En toch geloof ik erin dat ze in deze kleuterschool een grote hulp kunnen zijn. Zij kunnen op vraag van de leerkracht materialen uit de bibliotheek halen, zodat deze frequenter gebruikt worden. Daar komt natuurlijk heel wat bij kijken. Nog de kinderen nog de assistenten zijn gewend om materialen te gebruiken. Het is dus goed uitkijken dat er niets verloren/stuk gaat, om nog maar te zwijgen van kinderen die onderdelen laten 'verdwijnen'! Het allerbelangrijkste voor mij is dat de assistenten erg genieten van deze spelletjes, er gaat letterlijk een nieuwe wereld voor hen open. Ik denk ook dat het belangrijk is om he. Verantwoordelijkheden te geven en hen te helpen bij het ontdekken van de inhoud van hun job. Net als ik dat voor mezelf gedaan heb de laatste weken.

En dan heeft een dag ook nog een namiddag... Die gebruik ik momenteel om activiteiten voor te bereiden en om de spelletjes en boeken te structureren. Je moet weten dat het hier absoluut niet de gewoonte is van leerkrachten om buiten de werkuren iets voor school te doen, laat staan om in de bibliotheek leuke verhalen te zoeken. Maar ze hebben hier ze veel boeken en spelletjes die de kinderen bij het leren van allerlei onderwerpen kunnen helpen! Dus, startte ik met het oplijsten van alle materialen per lesonderwerp... 

Morgen wil ik ook proberen om 'iets' te doen met de buurtkinderen. Er zijn er een stuk of 10 die vaak in het ahazaza center rondhangen, ping-pong spelen, volleyballen,... Maar ik denk dat deze kinderen wel nood hebben aan meer, een wisselende invulling van hun vakantie. Dus waarom zou ik niet priberen om gewoon mijn activiteiten van de school ook met hen te proberen? Tekenen, spelen met zoutdeeg, schilderen?, gezelschapsspelen, misschien een verhaal vertellen,... We zien wel wat het wordt!

Vorig weekend ben ik voor het eerst de natuur ingetrokken. Kibuye was de bestemming. 1:30 uur in de bus, een stuk of 100 bochten en met zijn tweeën op een stoeltje... Heavy rit dus, maar echt de moeite waard! Kibuye ligt aan het Kivumeer dat Rwanda van Congo scheidt. Ik heb er samen met Jeannette (een zwitserse studente) een wandeling gemaakt en we zijn naar 'peace island' gevaren. Jammer dat ik geen bikini bij me had, anders... Ja, had ik gezwommen! Volgende keer dus... Rwanda is een land met prachtige natuur, maar dat had ik misschien al geschreven. 

Vanochtend mijn eerste warme douche, ik kan je zeggen dat dat echt zalig is! Geen probleem met koud douchen, maar sinds t hier zo wat meer regent (jaja, echt Belgisch weer met momenten!) is dat toch maar fristjes... Ik heb intussen geleerd dat je de boilet best een goei halfuur op voorhand in het stopcontact steekt enz...

Nu ga ik nog even de 2 de helft van de film meepikken. Ze spelen Amélie Poulin vanavond, maar ik was nog druk in de weer met pannekoeken bakken. Last minute idee, maar oooh zo heerlijk! En ja, dan wil de hele ahazaza crew er wel eentje of twee of drie :) intussen had ik weeral tijd om nog eens een berichtt e schrijven, want met 1 elektrisch vuurtje is het een beetje pannenkoeken bakken en veel wachten :) 

Verhuisd :)

Ik ben zonet verhuisd... Eigenlijk is het maar 1 muur verder, maar ik ben er wel super content mee! Vanaf nu heb ik een eigen badkamer, die in de nabije toekomst zal functioneren zoals ik dat wil... (Momenteel lekt de kraan van de lavabo heel erg met een zwembad- badkamer als gevolg.) Ik kan je verzeker dat het na meer dan 3 weken echt goed doet om je spullen uit te pakken en alles een plekje te geven.

Op het verlanglijstje stonden: 

* kapstokken

* WC borstel

* kuishandschoenen

* glazen

* badkamerkastje (Rwandese IKEA stijl... = zelf in elkaar te knutselen!)

* ...

Met nog 8 maanden te gaan, is t wel de moeite om me hier wat te organiseren!

Na enkele uren kuiswerk (ook al is Rwanda een proper land, je blijft toch met al dat rode stof zitten...) in  pipi-langkousstijl (= veel water en schuren maar! ), kon ik ( intussen in het donker, wegens geen electriciteit) mijn inboedel verhuizen. Kast inladen (yes! Eindelijk een overzicht!), bed opmaken, badkamer inrichten, muren decoreren,...

Na deze actiedag was het tijd om afscheid te nemen van Bonnie, de laatste Mzungu van ons clubje van 4 de voorbije weken. Wegens visumproblemen moet ze het land verlaten :( Ze trekt nu voor een tijdje naar Uganda, dus ik zie haar zeker nog terug! We zijn gaan eten in een snackbar hier vlakbij. Op het menu: chips and brochettes. Oke, voor mij dan t eerste! Wat krijg ik na 2 uur wachten op mijn bord, frietjes mét een brochette! De frietjes waren ook heel letterlijk te nemen, zelfs mayonnaise of ketchup hadden ze niet in voorraad... Toen ik nog zo'n 10 frietjes over had, kwam er toch net iemand van de winkel met... Mayonnaise! Ja, die laatste stuks hebben me heel goed gesmaakt!

1 million people

Sinds gisteren spookt het getal 1 miljoen door mijn hoofd. 1 miljoen mensen, Tutsi's die tijdens de genocide vermoord werden. Beeld je even 11 vrienden, 11 kinderen uit je klas, 11 familieleden,... in. Eéntje van hen zou er nu niet meer bij zijn, ik vind dat onvelooflijk! België telt ongeveer 11 miljoen inwoners. Dat wil zeggen dat één elfde op verschrikkelijk korte tijd vermoord zou zijn.

Tijdens mijn korte verblijf hier, is de genocide al verschillende keren het onderwerp van gesprek geweest. De mensen van mijn leeftijd hebben dit allemaal zelf meegemaakt... Toen ik lekker thuis zat, te wachten tot ik een kleine zus zou krijgen, gebeurde er hier een ongelooflijk drama. Om me daar beter in te kunnen inleven, trok ik gisteren naar het genocide memorial museum in Kigali. Je kan niet anders dan je ogen openen en de indrukken laten binnenstromen. Veel indrukken, maar vooral ook veel dingen die ik niet begrijp. Hoe kunnen mensen zo volgzaam zijn dat ze hun eigen buren, de kinderen van hun overburen, de leden van hun parochie, de klanten van hun winkel,... eiganhandig vermoorden? 

De sfeer werd helemaal compleet gemaakt toen het begon te onweren en de stoom regelmatig wegviel. Precies alsof het zo moest zijn... Ik heb ieder stukje tekst gelezen, ieder filmpje bekeken en stilgestaan bij vele foto's en geprobeerd om deze gruwel te begrijpen. Ik was trouwens zeer verbaasd te lezen hoeveel invloed de Belgen hebben gehad op de genocide! En over hoe er ooit beslist is geweest wie tot de Hutu' en wie tot de Tutsi's zou behoren. Simpelweg het aantal koeien dat je in je bezit had, bepaalde of je Hutu of Tutsi was. Meer dan 10? Hutu! Minder? Tutsi. 

Wat ik wel ongelooflijk mooi vind, is hoe de mensen nu omgaan met de genocide. Rwanda is een tijdje dood geweest, maar heeft zich daarna ontpopt tot een proper en georganiseerd land. Ik schrijf natuurlijk nog steeds vanuit Afrika, maar ik merk een groot verschil met Uganda! De straten zijn proper en ik heb het gevoel dat er een grotere populatie mensen is die het goed heeft. Die niet elke Rwandese frank 3 maal moet omdraaien voor hem uit te geven en genoeg middelen heeft om hun kinderen op te voeden. 

Daarnaast blijven er toch nog steeds veel mensen over die arm zijn, heel arm... 

Vorige week vrijdag heb ik een lang gesprek gehad met een man uit Canada die hier even was voor zijn werk. Hij was al student in Rwanda geweest om hier informaticalessen te geven, voor de genocide. Heel boeiend om met hem over die verschillen te praten!

Oh ja, zal ik nog even een ongelooflijk verhaal vertellen? Toen ik met de boda op de terugweg van het museum was, stonden we plots in de file. 1 minuut later verplaatsten de 4 auto's voor ons zich plots naar het linker rijvak en zag ik hoe een legerkamion van de weg naar beneden stortte. De meeste wegen hier hebben aan de ene kant rotsen en aan de andere kant een afgrond, zoals in de bergen dus. De legermannen konden net optijd uit de kamion springen, voor die enkele meter dieper tegen wat huisjes tot stilstand kwam. De snuit stak naar boven en alle omstanders waren gedurende 1 minuut stil! Ik ook, wist echt even niet wat te doen of te denken. Er waren geen gewonden gevallen, gelukkig! Ja voila, zo'n dingen gebeuren hier dus he!

Momenteel ben ik eventjes de interim-uitmbater van de fitness... Beide managers waren even echt toe aan vakantie na enkele zeer intensieve weken werk vol concerten, voetbal, fitness, films,... Alleen het fitnessleven in Ahazaza gaat natuurlijk door, dus hadden ze iemand nodig die een oogje in het zeil kon houden. Na een korte licht- en techniekcursus, was het vandaag mijn beurt om te openen. Gelukkig werkt alles prima en heb ik 2 assistenten :)

Umuganda en kilo's frieten snijden

De frequentie van mijn blogberichten begint wat af te nemen... Heeft alles te maken met de vulling van mijn agenda en is absoluut niet het gevolg van weinig te beleven in Rwanda!

Vrijdag was het de laatste schooldag, veel geregel en gedoe, maar uiteindelijk ben ik toch ongeveer te weten gekomen wat de planning voor de vakantie is. Iedere leerkracht heeft 4 weken vakantie, met andere woorden werken ze dus 11 maanden aan een stuk, zot!

Vanochtend was het de 'graduation party' voor de kleuters. Met toga en afstudeerdhoed gingen ze hey podium op ol hun diploma in ontvangst te nemen. Gel hoe belangrijk dat is bij ahazaza en hoe het 6de leerjaar er maar gewoon bij zit. Iedere klas had ook tijd voor een kort toonmomentje en tussendoor werden er speaches gehouden. Een boeiende voormiddag met veel dans, zang en djembé!

In de namiddag was er een concert van 'Makanvaga', gratis! Het werd een groot succes (volgens Rwandese normen) en geeft moed om culturele activiteiten te blijven organiseren! Echte 'feelgood' music gebracht door 9 oudere mannen met gitaar, zang, keyboard, trompet en drum... Ze spelen bijna wekelijks in Kigali... Zeker van plan om eens te gaan genieten, zonder ondetussen kilo's aardappelen te schillen en er frieten van te snijden! 

Gisteren wad het 'umuganda'. Dit wil zeggen dat alles gesloten is en dat iedere inwoner van Rwanda gedurende de hele voormiddag actief bezig is met 'comunitiework'. Met andere woorden het werk dat bij ons door gemeentearbeiders gedaan wordt. Bonnie en ik gingen mee met een collega van haar, zo'n half uurtje rijden naar een klein dorpje. Met eens schop in de hand en veel bekijks hebben we er mee gewerkt aan het graven van een gracht naast de weg. Tegelijkertijd was het ook 'womensday', dus na enkele uren werk kregen we een plekje aangeboden in de tent achter het beangrijke volk! 4 uur en ettelijke speachen in het Kinyarwanda later, kregen we een drankje en een maïskolf aangeboden :) volgende keer pas ik toch wel voor dergelijke evenementen... Leuk om echt tussen de mensen te zijn en te genieten van cultuerele gewoontes, maar al die blablabla daar ben ik niet veel mee! Oh ja, ik heb weer ogen getrokken toen de cadeau's overhandigd werden! Het ging van olielampen over geiten tot een heek bizar soort brood. En van vrouwendag was weinig te merken. Er werden kinderen gevierden en koppels die al een hele tijd getrouwd waren.

Op weg naar huis hebben we nog een priester bezocht die ons een biertje en côte d'or chocolade aanbood! Voor t eerste heb ik gepast, maar van t tweede heb ik enorm genoten! Goede chocolade moeten ze hier toch nog leren maken...

'S avonds tijd voor een optreden van 'riderman', jawel dé winner van de Rwandese versie van idool! De opkomst was niet zo groot, maar de aanwezigen konden genieten van een avond vol 'swung!' En ik werd ingeschakeld bij de bar. Aanvullen, lege flesje verzamelen, drank koelen,... Alweer een vol weekend met korte nachten en heerlijke dagen!

En morgen vliegen we erin :) Er staat een vergadering met Raina en eentje met de 4 kleuterjuffen op het programma. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven, want ik heb wel de indruk dat ik niet altijd om de zelfde golflengte zit met Raina, maar ik doe mijn best om er iets van te maken! 

BS

= bekende schotenaar?!

Bananenbrood

Met momenten kolt de armoede hier heel dichtbij. Gelukkig zijn er Rwandezen met een groot hart, waaronder Antoinette. Ines uit K3 bleek dinsdag geen lunch te hebben gehad. Ze was niet afgehaald en er was ook niet doorgegeven dat ze op school bleef eten. Antoinette heeft toen de poetsvrouw wat geld gegeven en zij is een drankje, samosa en chapatti gaan halen. 

Morgen wordt er een selectie gedaan van de kinderen die volgend jaar in K1 zullen starten. Daarvoor gaat Raina met enkele leerkrachten naar de arme buurten van Muhanga om er kinderen uit te zoeken die de nieuwe beursstudentjes zullen worden. Dit zijn kinderen voor wie de school betaalt, incl uniform. 

Mijn weg naar school vanmiddag was met hindernissen... Ik was net aan de grote weg toen het begon te druppelen, dus wat doet een Mzungu dan? Regenjas aan, een stel geiten ontwijken en verder wandelen. Wat deden al de Rwandezen? De andere richting uit lopen en gaan schuilen bij de winkel die ik net passeerde. 1 minuut later weet ik wel waarom! Ik maak rechtsomkeer en vergezel hen bij de winkel, weliswaar te laat. Ik ben al doorweekt... Een propere broek en droge schoenen later, zet ik mijn tocht naar school verder. Brommerke op om de te-laat-kom-schade te beperken (ik moet toch op één of andere manier mijn Europese reputatie behouden?). Vlak bij school nog een spektakel met een varken en voila, ik ben er geraakt! De zon is al terug en de meeste plassen zijn intussen opgedroogd. Onze krijttekeningen van vanochtend zijn ook verdwenen...

Gisteren was het de eerste editie vand de baking partpy, georganiseerd door de groep Mzungu's waarmee ik vorige week ging sporten. Dit wil zeggen dat een stel Mzungu's samen komt om iets te bakken, gezellig samen te eten en veel te babbelen. Heerlijk! Voor het eerst in mijn leven bananenbrood gemaakt en het was heerlijk! Jaja, ik maak er thuis ook wel eens eentje ;)

Tegenover die Mzungu avond staat de Fitness avond van maandag.daar mocht ik als enige Mzungu mijn mannetje staan! Gelukkig waren en veel vrouwen deze keer, die gapen al wat minder dan de mannen in t algemeen! En ja, ik had de dunste poep, de beste conditie en de lenigste benen. Dat wil vooral iets zeggen over mijn fitness companen en in mindere maten over mezelf... 

Ik begin een beetje inzicht te krijgen in de vakantiestructuur. Raina heeft me gevraagd om met de leerkrachten hun vakantieweken te bespreken en te plannen. Er moet altijd 1 Franse en 1 Engelse leerkracht aanwezig zijn terwijl de 2 anderen verlof hebben. Serieuze uitdaging dus, waarbij ik Rwandezen en planning met elkaar mag matchen...

De examens zijn afgerond en de leerkrachten zijn druk bezig met rapporten schrijven. Ik ben dus tot babysit van K3 gedoopt. Mij allemaal goed, maar het zou oh zo fijn zijn als ze dat even op voorhand konden melden/vragen/bespreken!

Vanmiddag heb ik even Azizi bezocht, een organisatie die bezig is met handwerk... Heel mooie dingen maken ze daar, allemaal met de hand! Oorbellen, manden, beeldjes, kaarten,... Naast ahazaza is dit het enige soortgelijke project in de buurt.

En nu bed in, een volle dag voor de klas staan is toch wel heel zwaar! Zeker als je de helft van de tijd bezig bent met regels, structuur, stilte, respect, ... De kinderen kennen alvast het liedje 'sofie de krokodil' (in engelse variant) om het stil te maken. Hopelijk kennen zie het morgen nog steeds!

Uitersten

Ik ben in een wereld van uitersten terecht gekomen...

Met momenten zie ik een prachtige school met een mooie toekomst, leergierige kinderen en bijzonder mooie projecten. Erna komt soms de desillusie... Er is nog zo veel werk aan de winkel! Deze school is al van heel ver gekomen en heeft een uniek project op poten gezet. Een school waar iedereen gelijk is ( benadrukt door de uniformen) en ook heel verschillend mag zijn. Een plek waar kinderen uitgroeien tot zelfstandige jongvolwassenen met een eigen kijk op de wereld. Een school waar gevraagd wordt naar de mening van kinderen, waar kinderen verantwoordelijkheid krijgen. 

En toch blijft er dat andere stukje. Laat ons maar zeggen het stukje waarom ik hier ben... Ik voel me vaak heel jong enonervaren om hier iets nuttigs te kunnen doen. En toch heb ik er heel veel zin in om een eigen klein projectje te hebben, een doel dat ik hier kan verwezelijken.

Vandaag werd de muziekschool van Ahazaza officieel geopend :) Martin en zijn team hadden er een heel evenement van gemaakt waarin de kinderanimatie mijn stukje was. Wat had je anders verwacht? Met een bang hartje ben ik vanmiddag naar het center vertrokken om 8 uur kater terug te komen met een big smile! Het was tot op het laatste moment afwachten of er wel 1 gezin naar dit evenement zou komen en dat is goed meegevallen. Er waren voornamelijk kinderen aanwezig, maar die zullen dan later hun ouders wel overtuigen! 

Er stonden 4 muzikale optredens en een inleiding van de verschillende instrumenten op de plannening. Je kan slagwerk, keybord, blokfluit en gitaar leren spelen voor 4000Rwf per maand (= €5). Ik zal lessen volgen voor dat laatste, deze week te starten! Ja ja, ik heb mijn cello dus wel degelijk gemist de laatste weken! Maar gitaar is wel heel bruikbaar in de kleuterklas, dus ik zal weeral rijker naar huis komen in juni.

De randanimatie bestond uit balspelen, kringspelen en tekenen met stoepkrijt. We zoudenmet 4 zijn om dit te begeleiden, maar tot hiertoe geen idee wie de andere 3 zouden geweest zijn... Geen stress, t is allemaal vlot verlopen en ik heb minstens even hard genoten dan de kinderen! Kleine schets: ik ga rind met de doos krijt en al de kinderen grabbelen hun handen vol... Na een uitleg met handen en voeten over 1 krijtje per keer, kunnen we van start gaan. Ik zet me neer en begin een bloemetje te tekenen. Gevolg? 10 bloemen rond mijn tekening. Ik maak een hinkelpad en krijg support van 10 schatiige zwartjes. Ik zet en streep en er ontstaan 10 spiegelbeelden van mijn lijn... Imitatie tot en met! Deze kinderen worden opgevoed als volgers en nemen zelden zelf initiatief. Zo zonde! Als ik even naar het andrre plein loop om daar een spelletje op te starten, stopt het krijten plots. Bij terugkomst merk ik wel dat de hele doos krijtjes geplunderd is... Telkens korte momenten van actie, maar wel heel fijne momenten. Vol volleybal, voetbal, tekenen, 1 2 3 piano, simpele versie van Kubb met stenen, dans en muziek. Een geslaagde dag!

Vrijdag was een gezellige avond, ondanks het restaurant eten dat op mijn maag lag. Iets gaan drinken, life muziek en veel gezellige babbels. Heerlijk!

Gisteren gaf Bart een etentje bij ons thuis, zeer lekkere belgische food! Alleen jammer van de miscommunicatie waardoor de helft van het gezelschap pas vandaag is komen eten. So African! 

Vanochtend gaan lopen met Bonnie en een heel klein beetje ruzie gemaakt. Met mijn ogen dan toch... Ja wat moet ik anders doen als er een oude vrouw roept dat we een lange broek moeten dragen tijdens het lopen? Het is hier wel minstens 25°C!

Net nog het vervolg gekeken van onze Rwandese film met een bizar einde. Gisteren moesten we onderbreken wegens.... Juist ja, geen electriciteit!

Moe maar voldaan kan ik een punt zetten achter dit verlengd weekend. Vol nieuwe mensen en vooral vol wilde plannen. Ik heb met verschillende mensen gesproken over vrijwilligerswerk (bij ahazaza) en kom zo stilletjesaan tot mijn stukje hier...

Oh ja, sinds daarnet ben ik officieel lid van ahazaza = zalige T-shirt gekregen!

Teachersday

Vandaag is het 'teachersday'. Dat wil zeggen dat de kinderen geen school hebben en de leerkrachten allemaal samenkomen om gesprekken te voeren, speachen te aanhoren en te eten. Ik heb even getwijfeld om mee te gaan, maar blijkbaar is alles in het Kinyarwanda te doen... 

Talen zijn heel boeiend, maar soms kunnen ze het leven hier toch ook wel moeilijk maken. Zeker onder leerkrachten is het lastig omdat de helft Frans spreekt en de andere helft Engels. Onder elkaar spreken ze Kinyarwanda, maar dan kan ik weer niet volgen! Soms zou ik zooooo graag weten waarover ze het hebben tijdens de pauze!

Intussen heb ik een lokaal gsm nummer, dus ik begin meer en meer ingeburgerd te geraken! Aan sommige dingen zal ik allicht nooit wennen. Het eeuwige 'Mzungu' geroep, het afdingen op de markt en de spinnen in mijn bed. Ik heb graag dieren, maar zoals gisterend is het toch niet gezellig! Er zat een spin op mijn bed... Toen ik die buiten zetten, zag ik dat ze net bevallen was van een tiental mini-spinnetjes! Ik ka. Je verzekeren, het is best moeilijk om die ook allemaal weg te krijgen.

Er zijn ook zalige dingen hier hoor, zo had ik gisteren heel veel geluk! Blijkbaar heeft de shutdown in de VS ervoor gezorgd dat mijn euro's gisteren veel waard waren. De waarde ging in stijgende lijn tot de overheidsdiensten in de VS terug opengingen, exact 1 dag nadat ik mijn geld gewisseld had! 

Stilletjes aan begin ik ook de minder goede kanten van de school te ontdekken. Zo moet ik bijvoorbeeld heel goed oppassen met de dingen die ik voorstel. Ik wil vanalles doen voor de school, maar ze moeten niet profiteren! Als je hen een vinger aanrijkt, nemen ze je hele arm. En als ik initiatief neem om iets te doen met de kinderen, zijn de andere leerkrachten nergens meer te bespeuren. Als zij in de klas zijn, ben ik er toch ook om te helpen? Het zal nog enige tijd duren voor ik echt een heel concreet doel heb vrees ik... Misschien moet ik hierover eens een serieus gesprek aangaan met Raina? 

Dit is het uitzicht vanuit de keuken. En hieronder kan je de planten uit onze tuin terugvinden :)

Dit weekend zal ik voor mezelf eerst op een rijtje zetten wat ik gezien en gedaan heb tijdens de voorbije weken en dan zien we wel! Maar ook genieten van 't weekend zal aan bod komen hoor, te beginnen met een goed restaurantje vanavond :)