Tijdens mijn korte verblijf hier, is de genocide al verschillende keren het onderwerp van gesprek geweest. De mensen van mijn leeftijd hebben dit allemaal zelf meegemaakt... Toen ik lekker thuis zat, te wachten tot ik een kleine zus zou krijgen, gebeurde er hier een ongelooflijk drama. Om me daar beter in te kunnen inleven, trok ik gisteren naar het genocide memorial museum in Kigali. Je kan niet anders dan je ogen openen en de indrukken laten binnenstromen. Veel indrukken, maar vooral ook veel dingen die ik niet begrijp. Hoe kunnen mensen zo volgzaam zijn dat ze hun eigen buren, de kinderen van hun overburen, de leden van hun parochie, de klanten van hun winkel,... eiganhandig vermoorden?
De sfeer werd helemaal compleet gemaakt toen het begon te onweren en de stoom regelmatig wegviel. Precies alsof het zo moest zijn... Ik heb ieder stukje tekst gelezen, ieder filmpje bekeken en stilgestaan bij vele foto's en geprobeerd om deze gruwel te begrijpen. Ik was trouwens zeer verbaasd te lezen hoeveel invloed de Belgen hebben gehad op de genocide! En over hoe er ooit beslist is geweest wie tot de Hutu' en wie tot de Tutsi's zou behoren. Simpelweg het aantal koeien dat je in je bezit had, bepaalde of je Hutu of Tutsi was. Meer dan 10? Hutu! Minder? Tutsi.
Wat ik wel ongelooflijk mooi vind, is hoe de mensen nu omgaan met de genocide. Rwanda is een tijdje dood geweest, maar heeft zich daarna ontpopt tot een proper en georganiseerd land. Ik schrijf natuurlijk nog steeds vanuit Afrika, maar ik merk een groot verschil met Uganda! De straten zijn proper en ik heb het gevoel dat er een grotere populatie mensen is die het goed heeft. Die niet elke Rwandese frank 3 maal moet omdraaien voor hem uit te geven en genoeg middelen heeft om hun kinderen op te voeden.
Daarnaast blijven er toch nog steeds veel mensen over die arm zijn, heel arm...
Vorige week vrijdag heb ik een lang gesprek gehad met een man uit Canada die hier even was voor zijn werk. Hij was al student in Rwanda geweest om hier informaticalessen te geven, voor de genocide. Heel boeiend om met hem over die verschillen te praten!
Oh ja, zal ik nog even een ongelooflijk verhaal vertellen? Toen ik met de boda op de terugweg van het museum was, stonden we plots in de file. 1 minuut later verplaatsten de 4 auto's voor ons zich plots naar het linker rijvak en zag ik hoe een legerkamion van de weg naar beneden stortte. De meeste wegen hier hebben aan de ene kant rotsen en aan de andere kant een afgrond, zoals in de bergen dus. De legermannen konden net optijd uit de kamion springen, voor die enkele meter dieper tegen wat huisjes tot stilstand kwam. De snuit stak naar boven en alle omstanders waren gedurende 1 minuut stil! Ik ook, wist echt even niet wat te doen of te denken. Er waren geen gewonden gevallen, gelukkig! Ja voila, zo'n dingen gebeuren hier dus he!
Momenteel ben ik eventjes de interim-uitmbater van de fitness... Beide managers waren even echt toe aan vakantie na enkele zeer intensieve weken werk vol concerten, voetbal, fitness, films,... Alleen het fitnessleven in Ahazaza gaat natuurlijk door, dus hadden ze iemand nodig die een oogje in het zeil kon houden. Na een korte licht- en techniekcursus, was het vandaag mijn beurt om te openen. Gelukkig werkt alles prima en heb ik 2 assistenten :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten