Terug naar Schoten

 Na een schooljaar vol avontuur, keer ik terug naar mijn thuis in Schoten. Dicht bij familie en vrienden, zalig. Maar ook ver weg van de weeskinderen, de prachtige natuur en de mooie tijd die ik bleefd heb.

Mijn laatste dagen heb ik nog druk doorgebracht met het afwerken van mijn 'to do' lijstje, waar ik wel ongeveer in geslaagd ben. Donderdag namiddag nog een laatste keer gaan genieten van het meer en 's avonds was er een prachtig feestje, voor mij! De kinderen hebben gezongen, we hebben samen gedanst en zijn dan verder gaan zingen en dansen rond het kampvuur! 

Erna was er pizza en wijn en meer muziek en gedans, dit keer zonder kinderen. :)

Wat de kleuterschool betreft, ben ik wel gerust dat onze juffen zich zullen redden. Ik heb binnenkort in België een gesprek met Rosanne van 'Leraars zonder grenzen' over het project. Ze is wel geïnteresseerd om terug mee aan boord te stappen en ook deze nieuwe leerkracht op te leiden. En het project te steunen. Daar ben ik heel erg content mee, dat was al langer mijn doel. Alleen moesten we eerst voor veiligheid zorgen dat het project nut zou hebben en een lange toekomst zou hebben. Ik denk dat we intussen wel zo ver zijn dat we die security kunnen geven, vermits het project in de toekomst gespnsord zal worden door Victor's Eco-Lodge, de autoriteiten erbij betrokken worden en we nieuwe gebouwen op het oog hebben. 

Ik zie mezelf ook wel aansluiten bij de groep van 'leraars zonder grenzen' en wie weet kom ik dan nog wel een keertje terug naar hier!? Via deze blog zal ik jullie verder op de hoogte houden van al de plannen die we maken!

Zoals je kan lezen, is dit niet het einde van mijn Rwandees avontuur. 

In December 2014 had ik er allemaal even genoeg van en spookte het soms zelfs door mijn hoofd om terug naar België te komen. Januari was de maand van het zoeken naar iets nieuws, ook noet simpel. Maar begin Februari ben ik dan verhuisd en hier bij L'Esperance heb ik echt mijn ding kunnen doen. Ik had mijn handen weer vol met 101 dingen en dat was precies waarom ik vrijwilligerswerk wilde doen! 

En nu zit ik in het vliegtuig richting Brussel, klaar om te gaan genieten van mijn familie en vrienden. Ik had me nooit kunnen inbeelden dat ik die allemaal zo erg zou missen, 8 maanden kan lang en kort zijn... Maar ik heb zeker geen spijt van de beslissingen die ik genomen heb het afgelopen jaar. Ook al was het niet altijd gemakkelijk, ik heb er heel erg veel uit geleerd en ik denk dat ik nu op een andere manier in het leven sta. Klink heek serieus, maar ik denk dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel. Het leven in een ander land met een andere cultuur voor zo'n lange tijd, maakt dat je dingen op een andere manier ziet.

Als ik deze ervaring vergelijk met de drie maanden in Uganda, moet ik eigenlijk zeggen dat je ze jiet kan vergelijken. Daar woonde ik samen met Ninia, waardoor ik veel minder in contact gekomen ben met de échte cultuur e.d. 3 maanden zijn ook hee kort, de eerste 2 maanden moet je wennen aan al het nieuwe en ben je helemaal verrast door allerlei dingen. En de 3de maand ben je al bezig met afshceid nemen... Ik ben nu verder gegaan dan die 3 maanden, waardoor je ook de minder goede kanten van een land leert kennen. Interessant!

Daarnet, op de luchthaven van Istanbul, kreeg ik mijn eerste cultuurshock. Zo veel blanken, zo veel eten, zo veel winkels, zo veel drinken, zo groot,... Gisteren avond in Kigali was dat anders, we moesten buiten wachten tot het tijd was om in te checken. Er is één coffie bar die we pas laat gevonden hebbenomwille  van werken aan de luchthaven... Gek om zo kort op elkaar in twee totaal verschillende werelden te zijn! Nog geen 24 uur geleden woonde ik nog in een dorpje waar de mensen geen electriciteit en stromend water hebben, geen drinkbaar water en alleen maar casava, zoete aardappelen en bonen eten, hun hele leven lang. Geen schoenen dragen, een huisje hebben met 2 kamers en op de grond slapen. 

En nu zit ik hier op het vliegtuig vers geperst fruitsap te drinken, krijg ik een fruitsla met kiwi, druiven, meloen, appelsien en pompelmoes en zit er ook een slatje bij met feta kaas, dat is allemaal minstens 8 maanden geleden sinds ik deze dingen gezien heb!!

Lang genoeg stilgezeten nu, tijd op te landen! Om te gaan genieten van de lente/zomer in België en om terug te gaan werken in ons Belgen landje. Ik kan terug beginnen bij 'De Tuimelaar' en ga ook proberen nog een opleiding aan de KDG - hogeschool te volgen, namelijk de banaba 'zorgverbreding en remediërend leren'. Ik heb er al ongelooflijk veel zin in :)

Bedankt aan alle trouwe lezers, bedankt voor jullie steun en 'luisterende oor'. Dit is altijd heel erg belangrijk geweest voor mij! 

Murakoze chane *

* Heel erg bedankt in Kinyarwanda

- 10 kinderen in L'Esperance

Het doet heel raar om dit moment hier nog mee te maken...

Maar ik zal even bij het begin beginnen :) 

Mijn voorlaarste weekend in Rwanda heb ik doorgebracht in Nyungwe forest, enkele uren reizen vanuit het weeshuis in zuidelijke richting. Een prachtig gebied (met de nodige regen), verschillende soorten apen en gigantische watervallen!

Na nog een weekje (hard) werken, voornamelijk in de kleuterklas, was het tijd om er nog een laatste keer opuit te trekken. Ditmaal naar Kigali, om er na wat soevenir-shoppen een dagje naar Akagera national park opuit te trekken. Ja, een heuse safari als bijna-afscheid van Rwanda! Leonie, een vriendin van me uit Muhanga, had laten weten dat ze nog een plekje vrij hadden in de auto en dt was precies goed voor mij. Ik heb wel enkele blauwe plekken van de hobbelige wegen en de vele bagage rondom mij (ik zat voornamelijk in de koffer), maar de hordes giraffen, troepen zebra's, bende's nijlpaarden, groepjes buffalos' en legers impala's maken dat allemaal goed!!

Vervolgend ben ik iets gaan eten met Louisa, het meisje bij wie ik een tijdje in Kigali gewoond heb, om daarna verder te reizen naar Muhanga. Een laatste bezoekje aan mijn eerste 'thuis' met gezellig etentje met al de vrienden van toen. Het lijkt al heel lang geleden dat ik daar woonde en werkte, want betekent dt het nog langer geleden is dat ik in België was!!

Toen ik gisteren avond terug aankwam in het weeshuis, bleek dat er 10 familieleden hun 'kinderen' ware komen halen. De organisatie 'peace plan' had zonder het weeshuis in te lichten, alle ouders uitgenodigd voor een vergadering en terzelfde tijd hebben ze dan ineens de kinderen met hen meegegeven. Prince was een beetje overstuur na dit hele gebeuren, zeker omdat Victor toevllig enkele dagen met vakantie was in Burundi... 

Daniel en Gasigwa, beide kleuters, zijn ook vertrokken. Ik had met deze twee jongens een hele speciale band, ze probeerden altijd in het Engels met me  te communiceren en waren echt twee schatjes. Jammer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, maar misschien had dit het ook wel moeilijk gemaakt!?

Bora kwam 's avonds even bij me langs om haar hart te luchten. Ze is altijd heel erg vrolijk en is één van die zotte trienen die in het Kinyarwanda tegen me blijft praten :) Maar gisteren was ze serieus en vertelde me dat ze bang is. Bang om naar haar familie gestuurd te worden waar altijd ruzie is tussen haar 2 nonkels. Bang omdat ze allemaal bang zijn en zij misschien haar middelbaar niet meer kan afwerken. Bang om haar thuis achter zich te laten, want uiteindelijk woont ze haar hele leven al in het weeshuis en is dit haar familie! Haar moeder stierf nadat ze vergiftigd was door de buurman en Bora werd na 7 maanden zwangerschap geboren. Haar zussen en broers wonen allemaal (op éên na) in Congo en ze heeft hen nog nooit gezien. Ik heb haar proberen geruststellen, als is dit niet makkelijk vermits ik snel vertek en ook niet weet wat er gaan gebeuren... 

Ik werk hier nu mijn laatste projectjes af en probeer er nog héél veel van te genieten! 

In de kleuterschool zijn de dames goed bezig! Met sponsorgeld van de gemeente Schoten heb ik matten gekocht zodat ze  spelletjes kunnen spelen op de grond. We hebben badjes gekocht voor het handen wassen en poppen om mee te spelen. De kinderen zijn er heel erg gelukkig mee en de leerkrachten niet minder! Ze zijn alletwee zo dankbaar en vragen iedere dag aan me om nog een nieuw liedje aan te leren, als afscheidscadeau. Schattig :) Mijn repertoire Engelse liedjes is stilletjes aan op zijn einde, maar ik vertaal dan wel eens een liedje vanuit het Nederlands.

We hebben een rolstoel voor Jean-Paul kunnen organiseren en hij is er ongelooflijk content mee, net als de mama's :)

Nu de allerlaatste dingen nog afwerken, zoals de klas met de houten sculpturen zodat de mensen deze kunnen kopen en dan inpakken... Het zal raar doen, maar het is tijd jullie allemaal weer te zien!

Knopen doorhakken

Af en toe moet dat eens gebeurden, dan moet je allerlei knopen doorhakken. Het voorbije weekend heb ik over allerlei zaken mijn hoofd gebroken, om uiteindelijk aan het begin van de week verschillende beslissingen te nemen en veranderingen in te voeren. 

Denk even terug samen met mijn aan het begin van mijn verblijf in L'esperance waarbij ik de nieuwe leerkracht, Newton ontmoette. Ik heb altijd geprobeerd om in zijn caoaciteiten als kleuterleider te geloven, maar dat was zeker niet altijd gemakkelijk. Ik zie hem als leerkracht in de middelbare school ofzo, maar hoe kabger hoe moeilijker om hen als kleuterleraar te zien. Ik heb heel erg mijn best gedaan om zijn attituede te veranderen en hem te laten aanpassen aan deze jonge kinderen, maar allemaal met weinig succes. Dan kwam er Anna-Merry bij met een totaal andere omgang met de kinderen en een totaal andere attitude tegenover mij als vrijwilligster en het hele 'kindergarten project'. 

Uiteindelijk heb ik samen met Victor en Prince de beslissing genomen om de kans aan 'de ladies' te geven. Zolang er een mannelijke leerkracht aanwezig is, gedragen de vrouwen zich als assistentes. Ook al hebben zij meer ervaring en feeling met deze kinderen. Daarbij kwam dat Newton voornamelijk geïnteresseerd was in het salaris en daar geen doekjes om draait... Een moeilijke beslissing, maar ik denk dat het de juiste geweest is. Since dinsdag zijn Chantal en Anna-Merry verantwoordelijk voor de kleuterschool en tot hiertoe nemen ze die verantwoordelijk zeer serieus. Ze communiceren plots veel meer met mij en verwoorden de noden van de kleuterschool. 

Ik werk nu met Anna-Merry samen in de voormiddag in de klas en in de namiddag met de voorbereidingen. Vanessa doet hetzelfde met Chantal en geeft samen met Rike ook Engelse les aan beide leerkrachten. De dames zijn zeer gemotiveerd en open om vanalles uit te proberen. Ik zou héél graag een vlieg zijn en nog eens terug komen volgende maand om te zien of ze deze attitude volhouden :) Maar eigenlijk ben ik er nu wel gerust in dat ze dit project voor een lange tijd kunnen blijven runnen.

In november - december zal de kleuterschool verhuizen en ervoor zal er nog hard gewerkt moeten worden aan renovatiewerken en inrichting. Ik zou hier graag aan meehelpen, maar het is tijd voor mij om af te ronden en de fakkel door te geven. Ik ben de regels/afspraken/gewoontes/gebeurtenissen/toekomst plannen van de kleuterschool allemaal aan het opschrijven voor devolgende vrijwilligers, zodat we ineenzelfde lijn kunnen verder gaan. En ik ga zeker mijn gegevens hier achterlaten, zodat ze me steeds kunnen contacteren :)) 

Gisteren heb ik mijn laatste to-do lijstje geschreven en het wordt nog puzzelen om alles klaar te krijgen. Rapporten schrijven over de kleuterschool en het baby huis, Raste tonen hoe hij verschillende soorten (BRUIN!) brood kan bakken, een contract opstellen voor de leerkrachten, Erina bezoeken, met al de weeskinderen naar het meer gaan, enkele dingen kopen voor de kleuterschool, ... En de rest ben ik eventjes vergeten... 

Ik ben ook bezig met het inrichten van een ruimte waar de 'wooden carvings' verkocht zullen worden. Ik denk dat ik al wel verteld heb dat Rukundo hier een business heeft, samen met 9 andere Rwandezen en zij maken allemaal houten dieren. (Ik breng er zeker enkele mee naar huis, ze zijn prachtig!) Victor heeft dit opgestart en de bedoeling is om al deze producten te verkopen en de opbrengst daarvan zal helpen om de eco-lodge te bouwen. Deze zal dan weer, met de opbrengst die daaruit voortkomt, helpen om kinderen naar school te sturen. Ook de kleuterschool zal daar in de toekomst door gesponsord worden. 

Gisteren heb ik een brief geschreven aan de ouders van de kleuterschool i.v.m. onze nieuwe leerkracht (weeral ;) ) en de school bijdragen. Raphael had deze voor mij vertaald en het was niet gemakkelijk om deze vertaling te typen ;) Hahaha Kinyarwanda lijkt wel Chinees voor mij! 

Vrijdag een laatste uitstap naar Nyungwe forest en dan, over 2 weken, kom ik al bijna terug. Ongelooflijk hé, er zijn al bijna 8 maanden voorbij... Ik kijk er al naar uit jullie allemaal terug te zien en te horen wat het in de Belgen- landje gebeurd is tijden mijn afwezigheid ;)

Teacher Anna-Merry

 Ik moet hier soms ongelooflijk moeilijke beslissingen nemen, voornamelijk in de kleuterklas. We hebben 2 leerkrachten, maar van geen van beiden kunnen we met zekerheid zeggen dat ze voor lange tijd in de kleuterschool gaan blijven. Natuurlijk kan je nooit iets écht zeker weten, maar we zouden toch graag wat continuïteit creëren voor het project. 

Vandaar zijn we op zoek gegaan naar iemand die écht leerkracht wil zijn en deze job niet zomaar doet tot hij/zij iets beters vindt. Mogelijk hebben we deze persoon gevonden :) Naruurlijk zijn er nog andere criteria en deze liggen wat moeilijker... Iemand die Engels spreekt en ervaring heeft met lesgeven in de kleuterklas. Dat is al heel wat specifieker. Omwille van de zeer goede attitude van Anna-Merry, hebben we haar toch een kans gegeven. Vorige week heeft ze alles wat kunnen volgen en zelf geprobeerd om les te geven. Dit bleek toch niet zo gemakkelijk vermits ze amper Engels spreekt (wel zeer vlot Frans) en nog nooit lesgegeven heeft. Maandag heb ik het lesgeven dan voor mijn rekening gegeven en in de namiddag hebben we samen de lessen voor dinsdag voorbereid. Vandaag ging het echt al een héél stuk vlotter! De kinderen waren super geboeid en rustig, ze had leuke ideeën en heeft zelf toneel gespreeld met en voor de kinderen. Geweldig toch!!!

Ze heeft een rustige persoon persoonlijkheid en straalt liefde voor de kinderen uit. :) 

Toen ik net in de kleuterklas sleutels ging testen (ja regelmatig verdwijnen hier slotjes en sleutels...) was ze haar lessen aan het voorbereiden. Heerlijk vind ik dat, iemand die initiatief neemt en verantwoordelijkheid toont. Ik denk dat we niet verder gaan zoeken naar een opgeleide leerkracht, laar haar gaan opleiden! Ze leert heel snel, probeert dingen uit, boeit de kinderen en ziet het wel zitten om het 'kindergarten project' de komende 5 jaar te trekken. We zien wel, altijd voorzichtig zijn met toekomstplannen, maar de wil is er! En... Waar een wil is, is een weg :))

Intussen ben ik ook bezig met het schrijven van mijn c.v. en motivatiebrief, het maken van een lijst met scholen waarbij ik wel wil solliciteren,... Raar om dit vanuit Rwanda te doen, maar het geeft me ook wel veel zin om terug in ons systeem te gaan lesgeven! Al past ik niet in iedere school denk ik, hoe langer hoe minder zelfs. Ik zal mijn plekje wel vinden, vroeg of laat ;) 

Erina VII

Ik had een vol weekend, zo vol dat ik nu zelfs vergeet te schrijven over Erina!

Eerst en vooral heel erg bedankt aan de mensen die me geholpen hebben bij het verzamelen van sponsoring voor haar!

Zondag ben ik samen met Samuel, één van de oudste jongens, met de moto naar haar gegaan. Een klein uurtje rijden door allerlei mini dorpjes. Ze zag er goed uit, we hebben goed gelachen met haar grappige nonkel en en goed gepraat over de situatie. Ze krijgt 2 keer per week een 'behandeling' maar tot hiertoe heeft die nog niet veel veranderd. Wat wel veranderd is, is haar ingesteldheid. Ze is heel erg positief, komt goed overeen met haar nichtjes en neefjes en doet er alles aan om weer beter te worden. Ik vrees alleen dat ze even terug in een diepje zal geraken wanneer de beloofde verbeteringen er niet zullen zijn volgende maand. Maar dan zullen we haar weer opvangen en opzoek gaan naar een andere oplossing. En wie weet veranderd er nog wel iets! 

Ik heb een heel goed gevoel bij haar nonkel, hij neemt haar echt op in zijn gezin en investeert veel, ook al is hij zelf straatarm! Hij vroeg om een beetje geld voor zeep e.d. en ik dit aan hem overhandigde, gaf hij het meteen aan Erina. Dit was een mooie gebaar vond ik! Bij vele andere mannen hier zou dir geld in hun broekzak verdwijnen en 's avonds uitgegeven worden aan bananenbier :( 

Over enkele weken ga ik nog eens op bezoek en bekijken we wat de volgende stap is!

Sitina

Stien is echt wel een verschrikkelijk moeilijke naam... Nu wordt mijn naam als volgt geschreven: Si-ti-na. Wat denken jullie mama en papa, officieel laten veranderen?

Vanochtend zond Suzanna (8 jaar oud, 1ste leerjaar) zelfs een liedje over mij. Het was gebaseerd op het liedje 'twinkel' dat ik in de kleuterklas aangeleerd heb, super schattig!

Gisteren wat het mijn '7 maanden in Rwanda verjaardag' en vanavond vieren we Victor's verjaardag. Over 5 weken pak ik mijn koffers terug in en reis ik weer naar België, jaja het vliegt nu!

Dit stukje tekst heb ik nog even moeten aanpassen. Er stond eerst 'de laatste 2 weken is het zeer rustig qua bezoekers'. Maar vanmiddag kwam er een Australische dame binnengewaaid waarmee ik nu mijn kamer deel. Morgen krijgen we een Ugandese familie met 3 kinderen en wie weet wie komt er dan weer bij...

Waar ik mijn laatste bericht eindigde met 'hopelijk krijgen we eindelijk regen vandaag', zal ik dat nu terug moeten doen. Nog steeds niets, al 2 weken lang! Daarbij kwam dan nog dat de waterfilter (lees ook toren) niet meer goed werkte, dus we ettelijke liters water moesten gebruiken om deze te kuisen. Een staaltje team-work waarbij ook ik betrokken werd, fijn! Het 'zwembad' is intussen bijna leeg, dus we hebben écht regen nodig! Jaja, misschien is dit wel de eerste keer in mijn leven dat ik om regen vraag, gewoon omdat ik weet hoe belangrijk dat hier is.

Tussen één van de vele regeltjes in Rwanda, vind je een hele grappige en nieuwe. Namelijk dat motorijders aan hun passagiers een haarnetje moeten geven voordat deze een helm opzetten. Jaja, verplicht! Vele mensen hebben niet eens iets om aan te doen, maar toch zijn ze al met dit soort 'kleingheden' bezig!

Eigenlijk heeft het wel een héél klein mini beetje geregend, net toen ik een nachtje bovenop de toren wou slapen. Je hebt daar een prachtig uitzicht op miljoenen sterren en de altijd heldere maan. Na een tijdje genieten van dit onvoorstelbaar mooie zicht, begon ik net in slaap te vallen toen het begon te druppelen. Even afwachten, toch maar verhuizen en toen was het al gedaan! De volgende nacht ging het beter, alleen begon het toen rond 5 uur extreel hard te waaien, dus ben ik ook maar verhuisd om nog een half uurtje in mijn bed te soezen. In totaal dus wel een mooie ervaring :)

Mijn dagen worden hier nog steeds als vanzelf gevuld, wat een fijn gevoel geeft.

- Helpen in de kleuterklas.

- Administratieve werkjes voor de kleuterschool of om Victor hier of daar wat te helpen.

- Opzoekingswerk voor Victor's hotel en de bijbehorende businesses.

- Films en muziek uitsorteren.

- Rondleidingen geven.

- Yoghurt, plattekaas en kaas maken.

- Mails schrijven naar sponsors die graag een update hebben over het kind waarvoor zij extra sponsoren (Universiteitsstudenten, Laurance met gezondheidsproblemen, kleine Jean-Paul, Erina, ...)

- Beslissingen nemen over kleuters waarvan de ouders zeer arm zijn... Ik heb intussen 5 paar schoentjes en een hele hoop kleren uitgedeeld om deze ouders te helpen. De schoolbijdrage is nu 1500 RWF, net als in andere kleuterscholen en ouders die dit niet kunnen betalen, kunnen 1,5 dag per kind voor het landbouwproject werken. Ze zijn daar super blij mee en doen dit met plezier!

- En 100 andere kleine dingen...

Sinds deze week weten de kinderen van de school dat ik iedere ochtend ga lopen. Nu staan ze regelmatig met een groepje klaar ol +-/ 7 uur wanneer ik terug voorbijwandel en komen ze met me mee naar school. Die gezichtjes stralen dan, als ze met 'maitresse' (= juf) mee kunnen wandelen! 

Toen ik hier begon te werken, hadden we 6 kindjes van buiten het weeshuis die naar de kleuterklas kwamen. Intussen zijn dat er maar liefst 17!!

Het voorbije weekend ben ik samen met Vanessa en Rike (onze 2 Duitse vrijwilligsters) naar de Bisesero genocide memorial geweest. Aan deze verhalen geraak ik roch nooit gewend, al was dit helemaal ingrijpend omwille van de duizenden schedels en beenderen die er verspreid liggen.  De hele plek is zo gebouwd dat er allerlei symbolieken aan vasthangen die met de genocide te majen hebben. Je hebt er, na ettelijke trappen omhoog, een goed uitizicht. Eerst op de berg waar al de Tutsi verzamelden en gevochten hebben tegen de Hutu's (dit klinkt normaal, maar is hier in Rwanda een grote uitzondering! Dit is de enige plek in het hele land waar Tutsi's zich georganiseerd hebben en zich niet 'zomaar' hebben laten vermoorden...)

Één berg verder zie je een gigantisch vluchtelingen kamp waar 20.000 Congloseze wonen. Confronterend!

Erna zijn Vanessa, Rike en ik nog naar Kibuye gegaan voor hun visum, internet, enkele boodschappen,... Een heel erg Afrikaanse ervaring voor hen, voor mij intussen al het gewone dagelijkse leven.

Ik hoor Jean-Paul een beetje verderop kirren van plezier, ik ga eens kijken wat daar aan de hand is. Ik wil ook wel meedoen als het zo plezant is :))

Kleuter-toekomst

Maandag moest ik weer even een kleine teleurstelling verweken, vandaag is daar weeral heel wat nieuwe moed uit voortgevloeid! 

Het blijft toch telkens weer gebeuren dat, als ik de klas verlaat, de regels niet meer gerespecteerd worden. Zo zag ik al de schoolkindjes maandag weer 15 minuten vroeger naar huis gaan. We hadden s ochtends een oudervergadering waarbij de nieuwe ouders informatie kregen en eventuele financiële problemen konden bespreken met Newton. Rike en Vanessa (onze 2 nieuwe Duitse vrijwilligsters) en ik hebben activiteiten gedaan met de kinderen.

Toen ik Newton dinsdag vroeg waarom de kinderen vroeger naar huis mochten, was zijn antwoord omdat ze moe waren. We hebben al tien keer besproken welke tussendoortjes er allemaal zijn, welke activiteiten er aan het einde van de dag gedaan kunnen worden, hoe de kinderen nog even zelfstandig een boekje kunnen lezen,... Jammer dat hier dan niets mee gebeurd.

Toen ik vorige week met mama aan het bellen was, vergeleek ze het onderwijs met dat van ons 150 jaar geleden. Toen had iedere school een strenge directie en was er zeer weinig vrijheid voor de leerkrachten. Misschien zijn ze daar hier echt nog niet aan toe!?

Enkele leden van Leraars Zonder Grenzen (een groep die hier al 2 maal geweest is en heel veel geholpen heeft in de kleuterklas) hadden me gevraag naar mijn visie op deze kleuterschool. Is het een project dat we moeten blijven steunen, zijn er genoeg kinderen die kunnen komen zonder de weeskinderen, is er een locatie, wat met de leerkracht!? 

Ik had al eens met Newton gesproken over de toekomst, maar nu heb ik het toch even terug laten voelen dat hij zelf verantwoordelijk is voor het feit of hij hier volgend jaar nog een job heeft. Victor wil de kleuterschool mee verhuizen naar het dorpje vlak bij de eco lodge die hij gaat bouwen én hij wil er zelfs voor zorgen dat de salarissen van de leerkrachten gesponsord worden. Hierdoor zouden de kinderen voor een zeer kleine schoolbijdrage kunnen komen, wat dan weer maakt dat wel ruimte kunnen bieden aan veel kleuters. Maar dan moeten we wel in zee kunnen gaan met een verantwoordelijke leerkracht die zo'n schooltje zelf kan runnen. 

Ik vrees er een beetje voor of Newton wel die persoon is. Hij gaf ook al aan dat hij in de toekomst wil gaan studeren én hij vond dat we hem te weinig loon betalen...

Volgende week zitten we nog eens samen rond de tafel om te bespreken wat het beste is voor de toekomst van het schooltje. We zouden echt graag een leerkracht hebben die voor de komende 5 jaar wil blijven! Maar dat is precies gemakkelijker gezegd dan gedaan. 

De gebouwen die we op het oog hebben, zijn eigendom van de katholieke kerk. Ik ben aan het uitzoeken hoeveel huur ze vragen per klaslokaal en of we evtw. daar verder zouden kunnen gaan. We hebben ook informatie gekregen van de autoriteiten i.v.m. het aantal inwoners in het dorpje en in de buurt van het hotel. Ik ben nu op zoek naar iemand die dat met mij kan bekijken en vertalen. Zo weten we of we genoeg potentiële kleuters hebben voor het schooltje. Dan moeten we ook bekijken wanneer we zouden verhuizen, of er evtw. vrijwilligers kunnen komen om de klasjes in orde te maken, wie evtw. de nieuwe leerkracht wordt, hoe we die gaan opleiden,... 

Onze geleverde inspanningen i.v.m. het werven van nieuwe kleuters, beginnen hun vruchten af te werpen. Intussen zijn we van 6 naar 11 buurtkinderen gegaan. En bijna dagelijks komen we nieuwe gezichtjes tegen :)))  

Er hangt weer vanalles in de lucht en dat is zeer aangenaam :)

Ook hangt er (eindelijk!) een beetje regen in de lucht. Al meer dan een week heeft het hier niet geregend, hoewel het normaal gezien de hele maand het hevige regenseizoen had moeten zijn. Al de water-opvang-systemen zijn leeg, dus moeten we nu vooraan aan het terrein water halen. Als dit 'zwembad' leeg is, moeten we een stukje van de berg lopen! Dit gebeurt normaal gezien alleen tijdens het droge seizoen juli/augustus. Net zoals bij jullie de winter extreem mild was en de lente er vroeg bij is, is het hier ook allemaal wat anders dan anders. Dat maakt ook dat de boeren grote problemen krijgen en dat kan hier, letterlijk, levens kosten!

Duimen voor een beetje regen vandaag!!!

Jean-Paul X 2

Jean-Paul is een naam die hier regelmatig voorkomt. Ik schrijf dan nu ook een verhaal over 2 verschillende jongens, eentje van 3 en de andere van 24.

Jean-Paul (3 jaar) kennen jullie al uit andere berichten, hij is de jongen die geboren werd met hersenverlamming. Intussen gaat hij om de paar dagen naar het ziekenhuis met mama Anna-Maria ('verpleegster' in het weeshuis) en komt hij terug met een 'nieuwe' arm. Zijn handje is serieus misgroeid, maar dit kan nog allemaal goedkomen ( dat is wat enkele Belgische dokters die hier op bezoek waren me vertelden). Zijn arm/hand worden nu gespalkt zodat de spieren niet verkorten. Wat er voor de rest nog gebeurd in het ziekenhuis, ben ik nog niet teweten gekomen. Ik zal nog eens een tolk moeten zoeken of zelf een keertje mee gaan!

Hij ziet er wel serieuzer uit de laatste dagen, ik veronderstel dat zijn handje wel wat pijn doet. Langs de andere kant wordt hij 10 keer meer betrokken bij de activiteiten die we doen. De mama's komen hem er regelmatig bij zetten en doen hem ook veel vaker een deftige luier aan. Zo zijn er veel meer mogelijkheden om hem bij de andere kinderen te krijgen.

Jean-Paul (24 jaar) is bezig met het opstarten van zijn eigen business in het aankopen en verkopen van electronische (muziek) materialen. Hij krijgt daarbij de steun van een vroegere vrijwilliger van L'Esperance. Deze week besliste hij om terug te keren naar zijn familie. Hij verloor zijn ouders ange tijd geleden, maar bleef wel steeds in contact met andere familieleden. Hij is hier in het weeshuis de leider van 1 van de muziek koren, speelt zelf piano en schrijft de muziek en teksten die ze zingen. Dit heeft hem lang hier gehouden, maar nu voelde hij dat het tijd was om te vertrekken.

Binnen enkele maanden zullen er veel meer kinderen het weeshuis (moeten) verlaten, hij is dit moment alvast voor geweest.

Ik voel de laatste dagen ook wel dat er vanalles gaande is in het huis waar de oudste jongens wonen. Prince weet hier overal het fijne van en volgt dit op, ik heb hier en daar wat flarden van verhalen opgevangen. Zo is er bv. Rukundo (de jongen die de 'wooden carvings' opstartte en leidt) die nu plots en job heeft en geld verdient. Het is duidelijk dat jongeren hier niet gewend zijn om op een goede manier om te gaan met geld. (Laptop, drank, verkeerde websites/films,...) Hij beïnvloedde ook andere jongens en er is nu gevraagd dat hij een eigen woning zoekt, buiten het weeshuis. 

Misschien was dit ook één van de redenen dat Jean-Paul liever vertrok?

Dergelijke geneurtenissen openen mijn ogen wel. Jongeren die hier opgroeiden, krijgen alles wat ze nodig hebben. Toch zijn er ook heel wat dingen die ze missen, zoals privacy bv. Het leren omgaan met geld. Op zichzelf passen. Voor zichzelf denken. Zich niet laten beïnvloeden. 

Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk! Ik zou niet weten wie ik zou zijn zonder de opvoeding die ik gekregen heb, het gezin waarin ik ben mogen opgroeien. Mijn mama en papa, zussen en broers, grootouders, nonkels en tantes, neven en nichten, vrienden, meesters en juffen, ... Ook het 'sociale vangnet' dat wij hebben in België (school, zorg uren, CLB, thuis begeleiding, ...) is een mooi extraatje waar ze hier nog absoluut niet aan toe zijn. 

Stof om over na te denken. En ik ben nu wel zeer zeker hoe dankbaar ik moet zijn voor de kansen die ik gekregen heb!!!!!!

Erina VI

Om de paar dagen belt Erina me even en dn bel ol haar terug voor een babbeltje. Ze klinkt meestal wel goed, al is het moeilijk om dit via de telefoon aan te voelen. Alleen... ze verveelt zich stierlijk!

Ik plan begin volgende week samen met Prince een bezoekje te brengen aan Erina. Ik zal dan wat spelletjes en lesmaterialen meenemen, zodat ze toch weer iets te doen heeft. Ik veronderstel dat haar nicht dan ook terug naar school zal gaan, dus dan worden de dagen wat eenzamer.

Wat de behandeling betreft, vertelde ze me dat ze voelt dat er 'iets verandert' in haar benen. Beter kon ze dit niet omschrijven... De taalbarriere steekt toch regelmatig de kop op hier... 

Benieuwd om haar te zien lopen, hoop echt dat er een verandering zichtbaar is :))))

Genieten in de kleuterklas

De derde week vakantie in Rwanda, was voor de kinderen van kleuterschool L'esperance geen vakantie meer. Wij begonnen alvast met allerlei activiteiten om hen een leuke week te bezorgen. Het onderliggende doel was om meer kinderen van de buurt te entertainen zodat er wat meer inschrijvingen zouden komen.

Voorlopig hebben we 4 nieuwe kleuters, maar we blijven promotie maken :)

Je merkt wel zeer sterk dat kleuterschool hier nog absoluut niet ingeburgerd is bij de mensen. Financiële middelen mogen geen reden zijn om je kind hier te registreren, maar toch komen mensen nog maar moeizaam tot bij ons. Morgen doen we nog eens een toer door de dorpjes, mét registratieformulieren deze keer. En misschien ook nog met iets anders om wat aandacht te trekken? Ballonnen, bellenblazers, een handpop, vlaggetjes,... Andere ideeën? 

We hebben de kinderen deze week in 3 groepen opgesplitst, zodat we andere activiteiten konden aanbieden. We begonnen de dag nog steeds met liedjes zingen en een toiletbezoek, vervolgden met gezelschapsspelen en spelen met kralen en steekparels enz. Dan hadden we 'pauze' en konden de kinderen met ballen spelen, hinkelen, bellen blazen, een parcours volgen, springtouwen,... Na de pauze hadden we 3 activiteiten i.v.m. 'Arts', zoals schilderen, tekenen, knippen (een hele uitdaging voor me om dit aan te leren aan al deze kinderen, dat had ik zelfs in België nog nooit aan een kleuter moeten aanleren...) plakken, ... 

Het laatste half uurtje vertelden we een verhaal, keken we naar een filmpje of speelden we met de parachute.

Het guava seizoen is ook van start gegaan, dus iedere dag eten we nu samen guava's. Ik heb dus ook nog eens iets nieuws leren eten! Ik bedacht plots hoe dit zou werken wanneer ik in mijn kleuterklas in België zou komen aandraven met een emmer guava's. De helft van de kinderen zou zagen voor iets anders! Nog nooit één kind gezien hier dat niet opeet wat we hen geven... Ananas, bananen, mango, guava's,... Hier is op dat vlak nog echt een 'overlevings' drang, eten wat je kan krijgen is het moto! 

Voor mij was dit eigenlijk een heel 'normale' schoolweek, maar tegenover de 'normale' schoolweek hier waren er zeer grote verschillen. Ik heb met iedere groep een gezelschapsspel en activiteiten rond kleuren gedaan, waarbij ze 6 kleuren 'leren' op allerlei verschillende manieren. Prima voor een Engelse les, die normaal gezien hier heel wat eentoniger verloopt. We werkten natuurlijk wel in een luxe situatie met kleine groepjes... Toch eens nadenken hoe we deze activiteiten standaard meer in het lesschema kunnen krijgen. Ze hebben zoooo veel materialen. En de kinderen zijn muisstil wanneer je hen bv. een schaar in de hand geeft, ongelooflijk! Ik zou er eens een filmpje van moeten maken :))))))

Maandag ochtend start onze 2de trimester met een 'vergadering' voor al de ouders. Daarbij wordt alles nog eens op een rijtje gezet en kunnen ze ook vragen stellen over bv. uniformen, schoolbijdragen,... 

Gisteren kregen we een cadeautje van de overheid. Namelijk twee keer een set van 10 boekjes, in het Kinyarwanda. Nu kan ik ook met mijn lessen beginnen, hehehehe! Ongelooflijk hoe gestructureerd dit hier verloopt. Er was een formulier bijgevoegd waar we de stempel van de school op moesten zetten en op die manier ondertekenden dat we de boekjes in goede staat ontvangen hadden. 

Victor is net naar Kigali vertrokken om er 2 nieuwe vrijwilligsters te gaan ophalen. 2 Duitse sociale werksters van ergens in de 20, ik ben benieuwd! Ze blijven hier 2 en een halve maand, langer dan ik hier nog ben... Ja het begint te korten! 

Back to Uganda!

Derde keer goede keer! Ik heb dit bericht al verschillende keren proberen schrijven, maar telkens verdween het weer. Nu dus voor goed!

Voor jullie allemaal nog een fijne Pasen gewenst! Hier heb ik er niet zo veel van gemerkt, het was een gewone werkdag zoals een andere. Ook vandaag is er niets speciaals aan de hand... 

In Uganda zag ik vorige week heel veel mensen met een kruis rondlopen, ze zetten dit op het veld wanneer ze werkten en droegen het mee naar huis wannee ze klaar waren.

Ik heb vorige week genoten van een mooie reis naar Uganda met bekende en nieuwe dingen.

Mijn reis startte donderdag ochten om 6 uur in Nyabugogo (busstation in Kigali). 11 uur later kwam ik in Kampala aan, waar ik onmiddellijk door Mette (mijn Deense buurvrouw van 2 jaar geleden in Jinja) verwelkomd werd. We praatten veel bij, gingen samen met Heafie (een Ugandese vrouw die in het backpackers hostel werkt, ik ontmoette haar ook al 2 jaar geleden) naar de markt en aten op Mette's balkon heerlijk lokaal eten! Hier is veel meer variëteit, vermits de mensen hier wel 'op straat mogen koken en verkopen. 

Toen ik net de grens overging tussen Rwanda en Uganda viel 1 ding me onmiddellijk op, plastic zakjes! De 2 meisjes naast me in de bus kochten een omelet en frieten en kregen dit (jawel!) in een plastic zakje! Bij terugkeer naar huis was ik er al zo hard aan gewend, dat ik vergat de plastic zakken uit mijn bagage te halen... Ja, er wordt wel degelijk controle uitgevoerd aan de grens, mijn hele rugzak werd uitgeladen en mijn modderige schoenen moesten er zonder zakje terug in! 

Vrijdag bleek ik in Kampala en heb ik het nationaal museum bezocht. Echt op zijn Afrikaans met een hoop lichten die niet werkten, dus ik heb ongeveer de helft van de informatie kunnen lezen. s Avonds gezellig koken met Mette en toen Felix (haar vriend) thuis kwam, hadden we nog een gezellige babbel avond! Ze komen volgend weekend op bezoek in het weeshuis, hehehe ik had té enthousiast gepraat over de plaats en hier is het resultaat!

Zaterdag de grote dag, terug naar Jinja! De busrit duurt wat langer dan gepland, dus de kinderen zijn al naar het zwembad vertrokken. Ook dit jaar zijn er weer 3 KDG studentes die een buitenlandse stage hebben bij Mama Jane, namelijk Tsai, Julie en Saskia. Het is hun laatste week dus trakteerden ze de kinderen nog eens op een zwemnamiddag. Ik breng mijn rugzak naar het gastenverblijf van Mama Jane en krijg een kamer vlak bij diegene waar ik 2 jaar geleden woonde. Agnes (de directrice van het weeshuis) is niet aanwezig, maar heeft de sleutel voor me achter gelaten. Wanneer de weeskinderen me in het visier krijgen, wordt er luidkeels 'Stinia! Stinia! Stinia!' geroepen! De volgende vraag luidt als volgt 'waar is Ninia?' Ze hadden verwacht dat ik samen met haar ging komen, ook al waren ze door Tsai al op de hoogte gebracht van mijn komst. 

Het voelt allemaal even aan alsof ik nooit ben weggeweest uit Jinja. De straten zien er hetzelfde uit, met hier en daar een extra gebouw. De kinderen zijn serieus gegroeid, maar ik herken ze nog allemaal. De namen terug leren gaat ook vrij vlot, al moet ik ze wel allemaal 1 keer terug vragen. Onze kast staat er nog en op de dag dat ik vertrek, ontdek ik dat er nog heel wat materialen aanwezig zijn! Tsai, Julie en Saskia hebben er alleen nog nooit iets van gebruikt, ze wisten niet eens dat er nog spullen inzaten. De boodschap was dus half aangekomen! 

Ook al is het heel fijn om terug in Jinja te zijn, toch is het niet meer zoals 2 jaar geleden. De kinderen terugzien was fantastisch, het gesprek met Agnes was boeiend, maar dit is niet meer mij thuis zoals toen. Naast het spelen met de kinderen, geniet ik van de omgeving en doe dingen waar ik toen geen tijd voor had. Een wandeling in het regenwoud met de nodige aapjes en speciale bomen. Een gids die me verteld over de tijd dat hier nog pygmeeën woonden en over de geneeskundige krachten  van verschillende planten. Ik bezoek de 'source of the Nile gardens' en krijg ook daar de nodige geschiedenislessen en de prachtige uitzichten zijn overal in de prijs inbegrepen. 

Al de leerkrachten, op Christine na, doen nu iets anders. Ik maak dus kennis met een nieuw team en het is wel fijn om toch nog 1 bekend gezicht terug te zien! Christine is diegene die zorg draagt voor 'onze kast' en ze doet dat zichtbaar zeer goed! Ook Esther, de verpleegster, is er nog. En dan de koks en Agnes' 2 'rechter handen' zijn er ook nog steeds :)

Ik ga ook op bezoek bij Alice, een Rwandese vriendin van me die 2 jaar geleden in een kraampje op de markt werkte. Ze heeft een dochtertje van 4 en heeft intussen haar eigen kledingwinkel in Jinja, fantastisch toch!?

Ik breng ook wat tijd door met Zack die ons 2 jaar geleden altijd geholpen heeft met vanalles en nog wat, fijn om ook hem terug te zien!   

Donderdag neem ik de bus terug naar Kampala op er nog één dagje te genieten van de stadsdrukte. Ik bezoek het nationaal theater (na een hevige discussie met de moto rijder die plots meer geld wil. Achteraf, toen ik weggewandeld was zonder hem meer te geven, ontdekte ik dat hij me nog op de verkeerde plek gebracht had. Gelukkig heb ik niet toegegeven, anders was dit wel een zeer dure rit geweest naar een foute bestemming!) 

Ik logeer een nachtje bij Backpackers en eet samen met Heafie. Trum (een andere vriend van Mette die ik 2 jaar geleden ook ontmoet heb) komt nog binnen wandelen en het wordt een gezellige avond!

'S ochtends vroeg verlaat ik Kampala in de gietende regen om 8 uur later in Kabale aan te komen. Dit is een stadje vlak voor de grens met Rwanda, de echte mix tussen beide landen. Het prachtige landschap van Rwanda met de vriendelijke mensen en het lekkere eten van Uganda. Ik maak een wandeling naar 'Lake Bunioni' en ontmoet onverwachts nog een jongeman die werkt bij een project ivm lokale kunst. Ik koop een klein mandje van een 85-jarige dame en keer terug naar de stad. Een prachtige dag, maar toch ook wel klaar om terug naar 'huis' te gaan.

Zaterdag breng ik een dag op de bus door om in de namiddag aan te komen in L'Epserance. Wederom gejuich van weeskinderen, maar dit keer van diegene die ik echt ken. 

Het was een geslaagde reis met veel leuke mensen, interessante gesprekken, mooie uitzichten en herinneringen. Maar even fijn om weer in L'esperance terug te zijn. 

Erina V

Velen onder jullie ontvngen zo dadelijk een e-mail met de titel 'ERINA' in je mailbox. Ik weet het, Engels leest misschien niet zo gemakkelijk voor iedereen, dus vandaar schrijf ik de laatste veranderingen in haar situatie ook nog even hier neer.

Vorige keer schreef ik dat Erina met volle energie de kinésitherapie lessen volgde. Intussen is er al veel veranderd.

2 weken geleden, toen ik ook in Kigali was voor mijn visum, kreeg ik een telefoontje van Victor. Erina was in het ziekenhuis opgenomen... Het was een raar verhaal, achteraf bleek dat ze hele erge diaree had gekregen. Na 5 dagen ziekenhuis, kon ik eindelijk op bezoek gaan. De dokter vertelde haar net dat ze naar huis mocht, ook al had ze amper iets gegeten... Ik sprak de dokter aan voor wat meer info, maar die had écht geen tijd voor mij. Ze had nog wel een naald voor een infuus in haar hand. Blijkbaar mag dat er pas uit wanneer er betaald is... 

Ik sprak nog even met Jesse Tabaranza, een chirurg uit de Fillipijnen. De diarree was in orde zei hij, maar wat met haar benen? De kinésitherapie had na 10 beurten nog niets veranderd (wat misschien wel normaal is). Maar eigenlijk waren we nog steeds in het duister aan het tasten, er was nog steeds geen diagnose.  

Intussen waren haar nonkel en tante van de hele situatie op de hoogte gebracht. Ze hebben Erina, net voor ze naar huis mocht, een bezoekje gebracht in het ziekenhuis. Prince en ik hebben met hen overlegd wat we nog konden ondernemen. Ik had al vaker gehoord over kinderen met dezelfde symptomen, maar nu werd alles concreter. Erina's nicht, Agnes (dochter van de bewuste nonkel en tante) had net hetzelfde meegemaakt. Met natuurlijke geneeskunde wandelt ze nu weer gewoon rond.

Ik had er zo mijn twijfels over en heb er toch ook een nacht niet goed van geslapen. Maar prince, die al zijn hele leven in Rwanda woont, heeft al vaker voor 'wonderen' gezorgd. 

Zo was er Susanne (intussen een levendige jong dametje van 8), met epilepsie. Ze zou voor de rest van haar leven medicatie moeten nemen. Ze waren er al een hele tijd mee bezig, maar toch kreeg ze regelmatig nog aanvallen. Een klein kindje groeit snel en zo is het moeilijk om de juiste dosis medicatie te geven. Prince heeft toen beslist een lokale dokter te raadplegen. En nu? Nooit nog een aanval gekregen, Susanna danst rond en is één van de levendigste kinderen van het weeshuis.

Moest ik het niet met mijn eigen ogen gezien hebben, zou ik het ook maar een 'hokus-pokus' verhaal vinden. Maar we zitten hier in een ander land, een ander continent, een andere cultuur. Dus, beslisten we samen om het toch een kans te geven. 

Erina is nu bij haar nonkel en tante en wordt daar verzorgd. Als ik terug ben van Uganda, komt ze terug naar huis (als er geen veranderingen zijn) of ga ik haar bezoeken (als ze nog langer verzorgd moet worden). We hebben 5000 RWF aan haar nonkel en tante gegeven voor de medicijnen. Als het niet helpt, krijgen we deze terug. Als Erina helemaal beter is, zal er nog een andere rekening volgen. Dit stelde me wel gerust... Ik heb al verhalen gehoord van mensen die al hun bezittingen verkopen om ergens een behandeling te krijgen. Uiteindelijk verandert er niets en zijn ze al hun geld kwijt. Dit zal hier dus niet gebeuren. 

Ik bel regelmatig met Erina, al is het nu al enkele dagen geleden. Een gsm opladen is in het dorpje waar ze ju woont, 2u wandelen van het weeshuis, blijkbaar niet zo evident... Ze klinkt ok, al mist ze haar vriendinnen van het weeshuis wel erg. Gelukkig is ze samen met haar nicht op de moto vertrokken en ook Anna-Maria (de verantwoordelijke i.v.m. de gezondheid van de kinderen) heeft haar mee weggebracht. Zo weet zij waar Erina precies verblijft, want straatnmen en huisnummers, dat staat hier nog niet helemaal op punt. Agnes heeft Erina's leeftijd, dus ik hoop dat ze het wat met elkaar kunnen vinden. 

Misschien kan ze ook bij hen gaan wonen wanneer het weeshuis gaat sluiten!?

Ik ben erg benieuwd naar het resultaat van deze natuurlijke geneesmiddelen. Soms bezorgt de hele situatie me ook wel wat stress, ik voel me precies wat verantwoordelijk voor Erina. Maar we evalueren het snel! 

Aan dit verhaal hangt natuurlijk ook een kostenplaatje vast. We hebben al $ 500 besteed voor de onderzoeken in Kigali (vervoer, verblijf, eten, drinken, ziekenhuiskosten) en ook de kinésitherie was niet gratis. Het ziekenhuis ligt een einde van het weeshuis, dus daar zijn ook vervoerskosten aan verbonden. Je hoort me al aankomen, we zijn op zoek naar sponsors! Heb je hier graag meer info over,  laat dan zeker van je horen.

Ik hou jullie via deze blog verder op de hoogte van de situatie! 

20 jaar geleden

7 april, jullie zullen het allemaal wel opgevangen hebben, het begin van de genocide-memorial-week. Een groot evenement in het Amahoro stadium in Kigali, maar ook allerlei bijeenkomsten tot in de kleinste dorpen (zoals bij mijn woonplaats). De sfeer is hier speciaal. Bedrukt. Soms gewoon. Soms heel verdrietig. Ook wel wat geforceerd, omdat mensen nu verplicht worden al de herinneringen van 20 jaar geleden op te rakelen en er op andere dagen niet over mogen praten. 

Mensen verkopen lintjes om op te spelden, overal hangen affiches '20 years ago - never again!' Ik lees regelmatig iets over de gebeurtenissen in CAR en zou hen graag deze week even allemaal hier naartoe laten komen. Er is nog steeds zoveel pijn en leed en dat na 20 jaar, alstublieft, probeer deze problemen op een andere manier op te lossen. 

Ik ben intussen weer in Kigali beland en zit momenteel te wachten op mijn east-African-tourist visum. - - Wat hebben we geleerd van al de bezoekjes aan de migratie dienst? Geduldig zijn. Heel geduldig zelfs. En assertief zijn, zeker weten! Ocharme die medewerker hier, iedere keer als hij me ziet binnenkomen weet hij weer hoe laat het is... 

- Wat kunnen ze hier nog leren? Duidelijk zijn! En in 1 keer al de benodigde papieren vragen, dat had me héél veel tijd en frustraties kunnen besparen... En geen loze beloften maken, hehehe.

Maaaar... Morgen reis ik naar Uganda, vrienden bezoeken en naar Mama-Jane-Orphanage in Jinja reizen. Ook herinneringen terug levendig maken, maar dan op een heel ander niveau dan hier in Rwanda nu.  

Vanochtend kwam ik een Belgische dame tegen die speciaal voor deze gebeurtenis naar Rwanda afgereisd is. Ze logeert net als ik bij 'de nonnekes', waar 8 Belgische studenten logeren die stage lopen in het ziekenhuis ernaast. Ze vertelde me over haar ervaring in het Amahoro stadium, waar de president een toespraak hield. Mensen gingen er helemaal in trance, zeker wanneer er een 'toneel' oogevoerd werd waarbij trucks het stadium inliepen en soldaten uitbeelden wat er die bewuste 7 april 1994 gebeurd is. Ze is gespecialiseerd in trauma verwerking en had wel haar vragen bij deze stunt. Ook het feit dat er niet over de genocide gepraat mag worden, vond ze niet zo goed voor de verwerking van deze gebeurtenissen. 

Bij L'Esperance gaat alles zijn gangetje. Ik help Prince bij het schrijven van e-mails en rapporten, ontvang bezoekers en geef hen een rondleiding, speel/sport op zaterdag en/of zondag namiddag met al de weeskinderen,... 

We kregen vorige week bezoek van Jean de dieu, de vorige kleuterleider bij L'Esperance. Heel interessant om al onze ideeën en moeilijkheden met hem te bespreken. De week na Pasen organiseren we leuke activiteiten voor de wees- en buurtkinderen tussen 3 en 6 jaar oud. De bedoeling is om op deze manier promotie te maken voor de kleuterschool. We hopen dan dat er meer ouders hun kind inschrijven en voor diegenen die de schoolbijdrage niet kunnen betalen, vinden we wel een oplossing. 

Enkele weken geleden hebben we iets speciaals meegemaakt, we zagen plots iets lichtgevend vliegen! We denken aan een satteliet... 

Ik speel terug veel gitaar en ga proberen om volgend jaar ergens wat lessen te volgen. Victor is me een nieuw liedje aan t leren, Zuid-Amerikaans natuurlijk :)

Zeer regelmatig zien we ook 3 vulkanen in de verte: Mikeno, Karisimbi en nyarugungu. Van die laatste kunnen we 's nachts soms de lava zien gloeien, prachtig! 

En nog eens een fantastisch verhaal. Vérene, manager van de AHAZAZA boerderij en mijn buurvrouw voor een tijdje, kwam het voorbije weekend op bezoek bij L'Esperance. Een hele toffe madam, altijd plezier voor 10! Nu vertelde ze me, na een voormiddag spelen met de kinderen en babbelen met de medewerkers, dat ze een oude bekende was tegengekomen. Jaqueline is 1 van de 2 mama's o, het bany huis en vroeger, nog voor de genocide, was ze de huishulp bij Vérene thuis. Vérene was toen 7 jaar oud, maar ze herkende Jaquelin onmiddellijk! Ongelooflijk toch hé!?

En nu ga ik afsluiten, ik heb mijn visum in handen (geen enkele beschrijving kan uitleggen hoe blij ik ben!!!!!!! Bij de migratie gaan ze me niet onmiddellijk nog eens zien, ik heb daar genoeg minuten/uren/zelfs dagen versleten!) en het is tijd om mijn busticket voor Uganda te reserveren!!! 12 uur stilzitten, ik ben er helemaal klaar voor!!! 

Het laatste nieuws

Zoals regelmatig, werd er ook vanochtend nieuws 'uitgezonden'. Wel even anders dan in België... Er loopt hier dan één of andere vrijwilliger rond die een beetje op een jerrykan trommelr met een stok. E, dan roept hij vanalles in het Kinyarwanda. Bv. i.v.m. Umuganda morgen, of vergaderingen met de autoriteiten,... Grappig! En compleet anders dan de t.v. of krant.

Zondag heb ik een stukje team-werk gezien, wow. Victor zal aan het einde van dit jaar zijn job voor L'Esperance beïndigen. Naar alle waarschijnlijkheid zal het weeshuis dan ook zijn deuren (moeten) sluiten... Hij is bezig met de voorbereidingswerken om een hote te bouwen, zo'n 40 minuten wandelen van het weeshuis. Op het eerste zicht dacht ik ook, 'amai dat is wel iets helemaal anders'. Maar na wat meer uitleg. Begrijp ik helemaal waarom hij dit wil doen. 

Al jaren is hij samen met zijn team bezig om het weeshuis zelfstandig te maken, zodat ze niet meer afhankelijk zijn van donaties. Daar zijn verschillende redenen voor, bv. het feit dat ze dan niet afhankelijk zijn van donaties en zelf kunnen beslissen wat ze willen doen met het geld. Dit is bij heel wat donatiesniet  het geval... De mensen hebben zelf een beeld over wat goed is voor het weeshuis en zien dat dan ook graag gebeuren met hun centen.

Gisteren ben ik nog eens naar Kibuye afgereisd i.v.m. mijn visum. Ik hoopte alles daar te kinnen regelen bij de vriendelijke medewerker die ik maandag gebeld had. Uiteindelijk bleek dat toch niet mogelijk te zijn en zal ik morgen nog eens naar Kigali moeten. Hopelijk krijg ik, na betaling, onliddellijk mijn visum mee zodat ik binnenkort (eindelijk) naar Uganda kan reizen!

In de kleuterklas gaat alles zijn gangetje. Ik geef zelf regelmatig les nu en dat is wel fijn. Vooral sport- en    Knutsel activiteiten neem ik voor mijn rekening. Chantal was vorige week ook enkele dagen afwezig, dus heb ik haar groepje jongste kleuters vergenomen. Ik had wat handen en voeten tekort om alles uitgelegd te krijgen, maar we hebben toch een fijne tijd gehad!

Pracht en praal

Ik heb gisteren een vrije zondag genomen, een zondag vol pracht en praal. Echt ongelooflijk, 1 uurtje op de moto en je komt al in een compleet andere omgeving terecht. Katarina van Slovakije werkt hier in een 'health center' en komt regelmatig in L'Esperance op weekend. 

Dit gezegde is hier precies op zijn plek: Beelden zeggen meer dan woorden...

 

(Over) moedig

Een geslaagde dag vandaag! Vanochtend heb ik voor de eerste keer yoghurt gemaakt en ik heb net eens gecheckt: geslaagd :) Maandag begin ik met plattekaas, kaas, kwark,... Zalig!

We zijn ook met de kleuters op uitstap geweest. Alleen de weeskinderen waren aanwezig vandaag. Blijkbaar was er één of andere vergadering voor al de leerkrachten waar wij niet vanop de hoogte waren. Voor vertrek moesten al de kinderen zonder uniform nog even omgekleed worden want het is heel belangrijk om te laten zien dat het hier geen arme schaapjes met kapotte kleren zijn :) Dan nog allemaal een laagje body lotion en we konden vertrekken. Chantal toonde ons de weg naar een plekje boven op een berg waar we het mee goed konden zien. De kinderen waren door het dolle heen, alleen bij de terugweg begon de vermoeidheid toe te slaan... Fijne afsluiting van de week!

Gisteren ben ik met Newton naar Mugonero hospital gewandeld, vlak bij Ngoma village. Echt chapeau voor alles dat hij doet voor de kleuterschool! Daar hebben we met manager gesproken en ons 'annoncement' voor de kleuterschool overhandigd. Hij vertelde ons dat hij het bericht al in de kerk gehoord had, goed nieuws dus. We beginnen stilletjes aan bekend te worden, nu nog wachten op wat nieuwe kinderen. 

Vervolgens zijn we Teacher Chantal een bezoekje gebracht. Ze woont in het huis van Mama Rachel, een dame van maar liefst meer dan 100 jaar. Haar vader was Belg (!) en haar moeder Rwandese. Ze is hier opgegroeid en was de eerste mama bij L'Esperance in 1994. Toen we aankwamen was ze net onderweg naae het toilet (buiten, zo'n 100 meter van het huis). Een half uurtje later was ze terug, uitgeput! Ons gesprek verliep nogal moeizaam, vermits ze niet meer al te goed hoort. Na enkele vragen zei ze dat ik niets over het verleden mocht vragen, ze was alles vergeten! Grappig bezoekje. 

Ik vertelde Erina over dit bezoek en ze was door het dolle heen, deze mama had haar verzorgd toen ze klein was. Toen Erina terugkwam van de kinésitherapie, vertelde ze me dat ze op bezoek was geweest bij Mama Rachel. Jaja, onze liefste dame wordt een zelfstandig vrouwtje! Ze had Mama Ester gevraagd met haar mee te gaan en dan had ze doodleuk beslist om helemaal tot daar te wandelen. Het is echt een super straffe madam! Dit pad gaat stijl de berg op, je moet een stukje over rotsen klimmen en je bent minstens een drie kwartier serieus aan het doorstappen.  Ze hebben regelmatig even gerust, maar ze heeft het gehaald. Dan nog kinésitherapie en op de moto terug naar huis, wow. Ze was verschrikkelijk moe, maar zo fier over wat ze allemaam doet. Ik ben enorm trots op Erina!

Ze had de dokter verteld over ons bezoek aan Kigali en hij had gevraagd of ik maandag mee kon komen. Ik ben benieuwd om haar bezig te zien daar! 

Vorig weekend ben ik in Kibuye bij een vriendin van Victor op bezoke geweest. 2 dagen heerlijk ontspannen aan het meer, lekker eten en veel 'mzungu's' ontmoeten. Mijn batterijen waren helemaal opgeladen :) 

Over 3 maanden zet ik terug voet op Belgische boden, de tijd vliegt hier sneller dan de snelheid van het licht, serieus!

Oh ja, voor diegenen die zich afvragen wie Victor eigenlijk is, hierbij een portretje.

Erina IV

Ik had niet onmiddellijk verwacht dat ik een vierde deel zou schrijven over Erina, maar intussen komt er toch al serieus schot in de zaak :) 

Vandaag is Erina voor het eerst naar de kinésitherapie geweest. Vrijdag gaat ze terug, alleen deze keer. Ik was nu niet degene die haar begeleide, mama Anna-Maria had die rol op zich genomen en dat vind ik echt zalig! Zo weten ook andere hoe het echt met haar gaat enz. Ze vertelde me dat het wel vermoeiend en pijnlijk was, maar ze is heel positief ingesteld nu! Doet deugd om haar terug als een opgewekte jonge dame te zien. Ze geniet van het leven, luistert veel naar de radio via haar GSM, amuseert zich met haar vriendinnen, oefent haar talen met de 2 Franse meisjes (en hun ouders) die hier op bezoek zijn, ...

Ik heb de indruk dat de tijd nu voorbij zal vliegen. Ze moet nu 10 keer naar de kinésist (ongeveer om de andere dag), ik heb allerlei Engelse oefeningen voor haar uitgeprint, ze probeert wat leerstof van het 3de middelbaar in te halen,... Goed bezig Erina! 

Intussen heb ik ook de resultaten van Kigali doorgestuurd naar mijn nicht en naar een Slovaakse dokter die hier werkt, dus die helpen ook mee denken wat er nu precies aan de hand kan zijn. Actie actie actie!!!

Erina III

Weekend

Het weekend vliegt voorbij en gaat met momenten ook heel erg traag. Ik bel zeer regelmatig met Erina, die nu 'alleen' in Kigali achtergebleven is. Haar dagen duren enorm lang, ze vertelt me dat ze het grootste deel van de tijd slaapt. Zaterdag is het hier een rustige dag en zondag begint de 'invasie'. Een groep van 18 Amerikanen vergezelt ons, allemaal studenten en leraren van de Universiteit van Washington. Een toffe bende :) Ze zijn 4 weken in Kenya geweest en zijn nu aan het einde van hun trip. Ze doen wat activiteiten met de kinderen, gaan naar de markt, reflecteren over de reis,... 

Maandag

Erina is hier een paar uur geleden aangekomen, ze viel me onmiddellijk in de armen en vertelde dat ze heel verdrietig was. Pfff amai mijn hart brak! Even een 'pep-talk' gedaan en ook wel gezegd dat ze natuurlijk verdrietig mag zijn! Nu komt het erop aan om haar terug in beweging te krijgen en haar dagen goed te vullen zodat er weinig tijd overblijft om in een depressie weg te zakken. 

Ze is vanochtend terug bij de eerste dokter geweest en blijkbaar was er ook bij deze scans niet echt iets te vinden. Hij heeft nogmaals een onderzoek gedaan en vanalles getest, maar geen echte conclusie kunnen maken. Hij stelt voor dat ze start met kinesitherapie en over 4 maanden terugkomt. Dan wil hij bekijken of er enige verandering opgetreden is. Ik moet zelf zijn laatste verslag nog ontcijferen, want dat heeft hij in het Frans geschreven. 

Ja t was wel een spannende en speciale dag. Ik heb er echt de hele dag aan zitten denken en dan uiteindelijk was t wel een teleurstelling toen ik telefoon kreeg... Victor had ook net vernomen dat er nog andere mensen zijn in Kibuye met dezelfde symptomen, maar net als bij Erina is er niets te vinden.

Dinsdag

Ik heb hard gewerkt aan het rapport dat ik over Erina aan het schrijven ben. Er is nieuwe spinsoring nodig om de gemaakte kosten te dekken alvorens we kunnen starten met de nieuwe behandeling. Binnenkort kunnen jullie dit verslag ook lezen :) 

Voor de rest ben ik terug van start gegaan met de kindergarten. Het organiseren van de 'gezonde hap' ongeveer rond. Ook de tekst voor het annoncement is zo goed als klaar, Newton zal die morgen proberen uittypen. 

Woensdag

Intussen is er nog een Belgisch koppeltje aangekomen (ze spreken uitluitend Frans) en een Duits koppen, die ik een rondleiding gegeven heb. We leven hier nu met 24 personen, gezellige boel! 1 toilet en 1 douche, maar ik heb er nog totaal geen last van gehad. Alleen vanochtend, toen ik mee ging naar de markt, had ik plots super veel krampen. We wandelden langs de rand van het meer, ver weg va, de bewoonde wereld, dus ik moest wel verder wandelen. Na 2 uur waren we op de grote weg en ik heb onmiddellijk een moto terug genomen. Een halve dag geslapen, wat toastjes en het was terug in orde. Ik veronderstel dat het van t eten is geweest, maar geen idee wat precies. Ik was de enige dielast  had, gelukkig was t relatief snel in orde. 

Erina II

Ik belde net even met Erina, nadat ik haar gisteren in Kigali achtergelaten heb om zelf terug naar L'esperance te reizen. 'I miss you Stien' was één van de dingen die ze zei... Ik voel me toch een beetje schuldig. Gelukkig heeft ze nu een gsm en kunnen we zo veel contact hebben als we willen! Vervolgens heeft ze ook zowat met al de meisjes die in hetzelfde huis wonen, een gesprekje gehad. Hopelijk fleurt dit haar wat op!

Hier het verdere verloop van onze zoektocht.

Donderdag

We vullen de voormiddag met kleine dingetjes die nog in orde gebracht moeten worden, Erina's simkaart laten registreren, naar de bank gaan, kleren wassen,...

Om 14 uur hebben we een afspraak voor een nieuwe MRI-scan, dit keer van de nek en de hersenen. Vorige keer verliep alles vlot (en snel) dus ik hoop ook vandaag nog de resultaten voor te leggen aan onze dokter in Ndera hospital. Minder we hebben geluk vandaag. Na 5 uur wachten is het eindelijk  onze beurt! Om 20.30u zijn we klaar, Erina heeft veel pijn van het stilliggen en is helemaal bezweet van de hulpstukken die rond haar hoofd geplaatst werden voor de hersen-scan. Het is een straffe madam, dat staat vast! Zonder een kik te geven ondergaat ze al deze 'martelingen' en als ik dan vraag hoe het met haar gaat, antwoord ze steeds 'It's oké'. Ze is heel dankbaar voor alles dat ik doe, het is een schatje! Veel mensen vragen me 'it's your boy?' Waarop ik antwoord 'no, she's a girl and lives in and orphanage in Gishyita' Na een korte pauze vragen ze me dan of ik in een ziekenhuis werk...

We bespreken even de avond plannen en Erina kiest voor de 2de optie! We nemen een taxi naar Jonas en Martin die ons uitgenodigd hadden voor het avondeten. We hebben een gezellige avond samen en vergeten eventjes wat haar nog te wachten staat. Ze leert weer allerlei nieuwe dingen eten en is ook hier heel dankbaar voor het diner samen. 

Vrijdag

Erina neemt rustig een douche in het guesthouse en ik ga (nogmaals) naar de bank. Een weekje in Kigali is extreem duur, in het bijzonder de ziekenhuis- en taxikosten! Maar er is geen andere optie, dit zijn zorgen voor later. 

Vervolgens ga ik naar KFH om de resultaten van gisteren op te halen. Ze hadden me gezegd dat ik vanaf 10u mocht komen... Om 12.30u heb ik eindelijk de scans in handen, organiseer ik een taxi, pik Erina op en reis naar Ndera hospital. Daar blijkt dat onze dokter vandaag in een ander ziekenhuis werkt. Ik bel hem, maar er is geen mogelijkheid meer om hem vandaag te ontmoeten... Ik lees hem de conclusie van de scans voor en het ziet ernaar uit dat er iets mis is in de hersenen. Dat ziet er niet al te goed uit, dus Erina moet ik Kigali blijven. 

Na overleg met Victor, beslissen we dat het tijd is voor mij om terug naar L'esperance te reizen. De tijd vliegt en ik heb nog véél plannen voor de kleuterschool die ik niet van op afstand kan realiseren. Victor neemt contact op met Eldad en hij zal tijdens het weekend voor Erina zorgen. Hij heeft vroeger in het weeshuis gewoond en Erina kent hem. Hij gaf ook enkele jaren les in de kleuterschool. Momenteel studeert hij in Kigali. We pikken hem op en rijden naar zijn huis. Daar 'overhandig' ik Erina en probeer alles zo goed mogelijk door te geven. Hij zal maandag met Erina naar Ndera hospital gaan om de resultaten te tonen. Erina mag in zijn kamer slapen en hij zal met een andere huisgenoot een kamer delen. Ik hoop dat Erina zich er wat thuis zal voelen!

Na een raar afscheid, stap ik op de moto naar Nyabugogo, koop een ticket naar Kibuye en rust een beetje tijdens de lange busreis. Victor heeft een moto geregeld voor me en voor de eerste keer reis ik het laatste stukje in het donker. Bij aankomst komen al de weeskinderen, vaders én moeders naar me toe gelopen en vragen in hun beste Engels waar Erina is. Ik leg hen uit dat ze bij Eldad logeert en dat stelt hen gerust. Na het beantwoorden van een hele resem vragen, ben in terug thuis. Victor en ik zijn nog eventjes alleen, tot er morgen een grote groep arriveert. We eten soep en chapati en babbelen de hele avond bij. Er is veel gebeurd, maar er moet ook nog veel gebeuren. We bespreken de emotionele en financiële kant van de zaak, bedenken hoe we sponsoring kunnen vinden, hoe we het eventuele verdere verblijf van Erina in Kigali kunnen organiseren,... Om 9 uur kruip ik onder de wol, wat een belevenis! 

 

Foto's 2014

Het uploaden van foto's is hier in de bergen nogal moeilijk.

Vandaar heb ik enkele albums gemaakt in mijn dropbox, hieronder vind je de links en info!

Begin februari bezocht ik enkele prijecten, eentje daarvan is Noël orphanage in Gisenye (Noord Rwanda, op de grens met Goma, Congo) Ik logeerde er samen met Manuella en we bezochten ook Ubumwe Community Center (geen foto's wegens oplader vergeten in Kigali)

https://www.dropbox.com/sh/lwdymxt5tolt07w/QHk2CkdGfn

Enkele dagen later kwam ik aan in Mugonero, sinds dan mijn nieuwe thuis. Het eerste album is uitlsuiten de kindergarten, het tweede album al de rest! Van zingende weeskinderen rond het kampvuur tot prachtige uitzichten van het meer en veel meer!

https://www.dropbox.com/sh/ripmjncmwl4ns0m/IlQMjAytZe

https://www.dropbox.com/sh/nllnhgj8reaid5s/rs2-LkbCvD

Geniet ervan!

Erina I

Nog maar eens een bezoek aan Kigali i.v.m. mijn visum, maar deze keer maken we er een combi-trip van. Ik vertelde in mijn vorige blogbericht over Erina. Momenteel ben ik samen met haar in Kigali! 

Een hele onderneming! Hier een overzicht van een week vol ziekenhuisbezoeken!

Zondag

Een vermoeide reis van 5 uur, te beginnen met een moto-rit waarbij Erina veel moeite had om haar benen op hun plaats te houden. Aangekomen in 'la procure' bleek er geen water te zijn... Dan maar gaan eten in een 'middle class' restaurantje. Een hele ervaring. Bedenk eventjes dat Erina al haar hele leven in een weeshuis woont, nog nooit verder weg geweest is dan het dichtsbijzinde stadje, naar school gaat in het dorpje waar we wonen ( = the middle of nowhere) en iedere dag bonen met cassave en zoete aardappelen eet. Plots krijg je dan een menu-kaart in handen die ongeveer in het Chinees geschreven is! Een omelet kende ze wel en sinds dan is dit jaar favoriete maaltijd! 

Maandag

'S ochtends naar Caraes hospital aan de andere kant van de stad. Even serieus onderhandelen over de prijs voor de taxi en dan een eerste vragenronde aan de infobalie. Naam vand e ouders? Onbekend? Geboortedatum? 1/1/1997 (alleen het jaartal is zeker... Iedereen die zijn geboortedatum niet kent, is zogezegd op 1/1 geboren!)

Een vrij goed georganiseerd ziekenhuis, maar we hebben er uiteindelijk toch een uur of 6 doorgebracht. Ze hebben een EMR-onderzoek gedaan met betrekking tot de zenuwen in Erina's benen. Daar bleek alles min of meer in orde te zijn. Haar spieren zijn wel serieus verzwakt, maar daar kan aan gewerkt worden eens de oorzaak gevonden is. 

We kregen een doorverwijzing naar het King Faisal Hospital voor een MRI-scan. Na veel rondgebel een taxi chauffeur gevonden (die ons voor de rest van de week voorzien heeft van een super goede service!) en op naar ziekenhuis nummer 2. Daar aangekomen bleek alles al volzet te zijn, dus een afspraak voor dinsdag en terug naar 'huis'. 

Dinsdag

Tijd voor de MRI-scan. Weer een hele belevenis voor Erina, onze straffe madam! 45 miniten muis stil liggen, helemaal alleen in een kamer met een machine die veel lawaai maakt. In het begin was dat stilliggen niet zo gemakkelijk, vermits ze helemaal bibberde van de stress. Ze heeft dat goed gedaan :) Gelukkig is ze verzekerd en moeten we maar 10% van de kosten betalen. Toch was dat niet zo vanzelfsprekend vermits haar 'insurancecard' in het andere ziekenhuis ligt! Gelukkig is daar onze reddende engel meneer de taxi chauffeur! Een uurtje later hebben we de kaart en... Nee, kunnen we nog steeds niet betalen! Oo het 'transfer' papier staat een stempel te weinig! Hadden ze dat niet kunnen zeggen voor ik een taxi stuurde naar Caraes hospital? Even laten merken dat ik er niet mee kon lachen en dan heeft een vriendelijke vrouw haar goedkeuring gegeven :) Betalen en naar onze nieuwe verblijfplaats, mét water deze keer.

Woensdag

Om 10 uur zijn we weer present in ziekenhuis nummer 1, waar de dokter van maandag de resultaten bekijkt. Zogezegd is alles in orde, maar hij gelooft niet in die resultaten. Hij denkt op de scans iets te zien aan de nekwervels, dus wil daar graag meer informatie over. Morgen dus een nieuwe MRI! (Klein foutje van de dokters bij K.F.H die dit niet onmiddellijk gezien hebben... 

Hij onderzoekt Erina ook terug en merkt dat ze aan de linkerkant van haar lichaam veel minder gevoelig is voor aanrakingen, pijn en koude. Weer een stapje dichter bij de oplossing van dit mysterie! 

Na een lekkere lunch en een nieuwe verblijfplaats dicht bij het ziekenhuis, passeren we even in de boekenwinkel. We vinden er een cursus kinyarwanda-Frans. Leuke tijdvulling voor tijdens het wachten.Erina  is heel erg geïnteresseerd in talen, haar droom is om tolk te worden! :)

Binnenkort lees je deel 2!

Kathie - Muzungu - Christine - Justine

Er is maar één iemand die me meer bijnamen gegeven heeft dan de Rwandezen (tot hiertoe). En jawel Michiel, dat ben jij! Maar met nog 4 maanden in het vooruitzicht, zou het dat wel eens kunnen veranderen. Begin dus maar al na te denken over een nieuwe bijnaam!

Ik ontmoet hier (bijna) dagelijks nieuwe mensen vanuit alle werelddelen. Ik zou denken dat ik een gemakkelijke naam heb, maar toch zijn er heel wat problemen. 'Stien' is voor vele mensen te kort, dus wordt er wel eens Christine van gemaakt. Maar wat ook gebeurd, is dat mensen me niet verstaan. En dan zeg ik 'My name is Stien, like Christine, but than just Stien'. En dan krijg je het volgende 'oh, Justine, nice to meet you!' 'No no, just only Stien!' (Just-stien ~ Juststien ~ Justine). 

Muzungu blijft ook nog een veel gebruikte bijnaam.

En dan heb je nog Kathie. Het heeft even geduurd voor ik door had dat er tegen mij gesproken werd wanneer ze me Kathie noemden. Blijkbaar was er vorig jaar een vrijwilligster die Kathie heet en sommige kinderen vinden dat ik op haar lijk... Victor toonde een foto, maar ik zie niet onmiddellijk de gelijkenissen.

Intussen hebben we een plan om met de 'kindergarten' aan de slag te gaan. Morgen namiddag gaan we in de buurt een soort enquête doen om uit te zoeken of we onze 'schoolfees' moeten verlagen en of we al dan niet een uniform zullen behouden. Ik heb via mail contact gehad met 2 vrijwilligster van LZG Halle die hier een hele hoop werk verzet hebben. Fijn om in deze lijn verder te kunnen werken :) Ze hebben toen ook een blog geschreven, die ben ik van A tot Z aan het lezen, super tof!

Vorige week ben ik samen met Victor met de boot naar een andere kleuterschool gereisd. Als ik al in 'the middle of nowhere' woon, dan woont Tricia in 'the end of nowhere' of zoiets! Ze komt uit Engeland en heeft samen met een Rwandees deze kleuterschool opgericht. Zij brengt veel tijd door in de klas, samen met de leerkracht en de 25 kleuters. Ze hebben 2 groepen, eentje in de voormiddag en eentje in de namiddag die elkaar afwisselen. Heel leerrijk voor mij om haar samen met de leerkracht bezig te zien! Heel gemoedelijk, een voorbeeld voor mij hoe ik de dingen die ik in de hogeschool geleerd heb kan delen met de leerkrachten hier! 'Al doende leer je' is hier de perfecte uitspraak! 

Ze werken ook bijna uitsluitend met lokale materialen en dat is dan weer een goed voorbeeld voor de leerkrachten hier. Vanaf de eerste dag dat ik hier aankwam, vroegen ze me om meer speelgoed. Ze hebben hier al on-ge-loof-lijk veel materiaal, ik zou bijna durven zeggen de inhoud van een volwaardige Belgische kleuterklas!

Ik hoop één van de komende weken er nog eens op bezoek te gaan met één van de leerkrachten. We plannen ook andere kleuterscholen te bezoeken om te bekijken hoe we een deeltje kunnen worden van deze 'communitpy' i.p.v. een concurrent in het kleuteronderwijs.

Vandaag was er 'hoog' bezoek i.v.m. de wet over de sluiting van weeshuizen. Het ziet ernaar uit dat ook L'esperance zijn deuren zal moeten sluiten... Maar er is nu wel (eindelijk) een organisatie die zich bezig houdt met het opvolgen van de terugplaatsing van kinderen bij familie. Zij zijn ook verantwoordelijk voor financiële steun e.d. Ik heb hier enkele 'assesments' gelezen die gedaan zijn bij 3 kinderen na hun terugplaatsing bij familie. 2 van de 3 kinderen leefde in extreme armoede. Maximum 1 maaltijd per dag, geen bed, geen schoenen (kinderen die op school komen zonder schoenen, worden terug naar huis gestuurd),... Eéntje is zelfs terug naar het weeshuis gebracht. Hopelijk komt er nu verbetering :)

Er zijn hier in het weeshuis 2 'speciallekes' die me ook wel bezig houden. 

Jean-Paul, waarover ik in mijn vorige blogbericht schreef, geniet van de dingen die we samen doen. Ik kan het de verzorgsters niet kwalijk nemen dat ze geen tijd hebben om activiteiten met de kinderen te doen, maar het blijft wel zielig dat hij 90% van de dag alleen doorbrengt. Hij kan zich niet zelf verplaatsen en wordt ook weinig bij de andere kinderen gezet (hygiëne speelt hier een belangrijke rol in denk ik...) Ik probeer uit te vissen wat hij leuk vind, wat hij kan en wat hij evtw. zou kunnen doen op momenten dat er niemand is om met hem bezig te zijn. Ik gaf hem bv vandaag een krijtbord en een krijtje en hij was er 2 uur zoet mee! Al een hele onderneming om het krijtje terug te pakken te krijgen wanneer het aan zijn rechterkant valt! (Hij gebruikt alleen maar zijn linker hand en kan ook alleen maar linksom draaien...) Maar hij weet goed wat hij wil en bereikt uiteindelijk zijn doelen wel :) En anders makt hij veel lawaai tot er iemand hem komt helpen! 

Erina is nummertje 2 die mijn aandacht wel kan gebruiken. Enkele maanden geleden, kreeg ze plots last van haar benen. Intussen is het zo ver geëvolueerd dat ze heel moeizaam stapt en niet meer naar school kan gaan. De kinderen wandelen hier 30 minuten naar school, dat kan ze echt niet meer! Ze is 16 jaar, dus niet zo simpel om aan de andere kinderen te vragen haar naar school te brengen. Ze is al verschillende keren naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek, maar ze vinden niet wat er precies aan de hand is. Hopelijk kan ze binnenkort naar een ziekenhuis in Kigali voor een MRI scan! Ze is erg geïnteresseerd in talen en Janelle (harpiste uit Canada die hier een week op vakantie was) gaf haar enkele Franse lessen. Na mijn Ugandese en Rwandese avonturen, is mijn Engels intussen enkele nivueau's naar boven gegaan (jaja, ik krijg er zelfs complimenten over! Ik spreek Engels zonder accent wordt gezegd... Mensen verwachten duidelijk ook niet dat iemand uit België engels spreekt, dat speelt dus ook in mijn voordeel!) Maar om terug te komen bij Frans... Ik spreek nu regelmatig af met Erina en dan oefenen we samen enkele uurtjes Frans. Ik moet zeggen, door er zowat mee bezig te zijn, komt de basis wel terug.

Het wordt wel hoog tijd dat er wat actie ondernomen wordt voor Erina. Ik heb de indruk dat de andere meiden van haar huis niet echt bezig zijn met haar. Ze zijn eerder jaloers wanneerJanelle of ik tijd met haar spenderen... Moeilijk! Ik heb Erina al verschillende keren zien huilen, vrees een beetje dat ze in een soort depressie aan het zakken is. Ik probeer haar nu wat op te krikken en wat bezigheden te geven, al is dat moeilijk vermits ze niet erg mobiel is!

De tijd vliegt voorbij nu! Groepen 'toeristen' wisselen elkaar vlotjes af. Momenteel geniet ik even van de rust in het 'guesthouse'. Voor 1 dag dan toch, morgen arriveren de volgende bezoekers weer! Tenten opzetten (en afbreken), slaapzakken oprollen, dekens luchten, piketten zoeken, matrassen versleuren, eten klaarzetten, tafels afruimen, drankjes voorzien, 'toiletservice' (ja, ook een eco-toilet heeft dit nodig) en véél babbelen over uiteenlopende thema's. Ik geniet ervan! Maar denk met momenten toch ook wel aan 14 juni, de dag dat ik terug naar huis kom, teurg bij de familie, terug een échte échte thuis heb... 

En nu is het tijd voor Frans!

Au revoir! A bientôt!